Rampage: Dzika furia

Na pewno nie zapisze się w historii kina rozrywkowego jako tytuł, który zmienił całą branżę na zawsze, ale jest w stanie zagwarantować wystarczająco dużo radości, żeby nie czuć się rozczarowanym po wyjściu z kina.

Typowy przykład solidnego summer blockbustera - lekki, bezpretensjonalny, przyjemny i dający frajdę. Wszelcy miłośnicy filmowych monstrów i Dwayne Johnsona powinni poczuć się usatysfakcjonowani.

Wystarczyłaby odrobina kreatywności i talentu, by z Rampage uczynić przyjemne, zabawne widowisko, a nie zbiór spektakularnych scen, o których zapomina się po pięciu minutach od wyrzucenia do śmietnika pudełka po popcornie.

Głupiutka produkcja na podstawie gry wideo o ogromnych potworach, która fanom gatunku z pewnością się spodoba.

W swojej formule brawurowej rozrywki film wypada znakomicie. Nikt tu nie udaje, że planował zrobić arcydzieło, w swojej klasie jest to jednak absolutna perełka.

Typowy letni blockbuster. Efektowny, ale pusty, wręcz głupi. Jako rozrywka na wieczór sprawdzi się, ale... mógł być przecież o wiele lepszy.

Nie dostarcza tylu emocji, ile mógłby. Przeciwko filmowi przemawiają jego postaci drugoplanowe, które zostają potraktowane po macoszemu i są jedynie karykaturami.

Nie da się ukryć, że "Rampage: Dzika furia" może przypaść do gustu wielbicielom filmów o gigantycznych potworach atakujących i niszczących miasta. Niestety, zarazem przy oglądaniu dzieła Brada Peytona najlepiej w ogóle nie myśleć.

Mniej tu humoru niż w innych produkcjach z udziałem Johnsona, historia napisana na kolanie atakuje frazesami o tym, że człowiek to największa bestia na Ziemi, a wreszcie sama akcja - rozwałka w mieście rozmywa się w chaosie i epatowaniu CGI. Zaletą filmu jest odwaga twórców w sięganiu po zaskakującą jak na PG-13 brutalność i słownictwo.

Posiada kilka wad - ich największe nagromadzenie pojawia się w okolicach drugiego aktu. Na szczęście finał produkcji okazuje się dziełem w pełni satysfakcjonującym, dostarczającym piorunujących wrażeń i emocjonujących atrakcji. Przy tym destrukcja miasta - doskonale pokrywająca się z konwencją oryginalnych gier komputerowych - nakreślona zostaje z pieczołowitymi detalami.

Cudownie niedorzeczne widowisko przygodowe i doświadczenie czystego kinowego eskapizmu.

To, pomimo ogromnego zaplecza produkcyjnego, kino rozrywkowe ze średniej półki. Nie uświadczysz tutaj wybitnej gry aktorskiej, autentycznie głębokich i poruszających dialogów oraz efektów zapierających dech w piersiach.

Nie jest zły, ale nie dorównuje innym z tego gatunku, a to może spowodować, że widzowie będą mieli przesyt takich produkcji, stracą zainteresowanie, a takie produkcyjniaki jak film z The Rockiem popsują rynek. Niemniej, fani wielkich potworów powinni być usatysfakcjonowani.

Kierunek obrany przez twórców sprawił, że oglądanie tego jest nieprzyjemne, żmudne i nawet realistyczna krew na maksymalnie obcisłej koszulce głównego bohatera nam tego nie uprzyjemnią.

Film dla fanów olbrzymich i groźnych potworów oraz efektów specjalnych - nie natomiast dla poszukiwaczy dobrej historii.

Dostajemy napakowanego przystojniaka, męską przyjaźń, trochę dwuznacznych żartów, zaczątki romansu i przede wszystkim wybuchy oraz walące się budynki. Mieszanka w sam raz, by pozwolić odpocząć pewnym partiom mózgu i nawet zaśmiać się raz czy dwa.

Nie jest to kino, które wybitnie wam bym polecił, ale jako ucieczka od codziennych problemów i własnego mózgu - nawet się do jakiegoś stopnia sprawdza.

Kiczowate, bezpretensjonalne guilty pleasure.

Kolejna niewiele znacząca produkcja, która może sprawić nieco rozrywki, ale nie pozostaje z widzem na dłużej. Ot, kolejny wysokobudżetowy film zarabiający krocie i dodająca kolejny tytuł do i tak już bogatego portfolio Dwayne'a Johnsona.

Po Rampage: Dzikiej furii spodziewałem się kina akcji w trakcie którego mógłbym się odprężyć i za dużo nie myśleć. Niestety, ilość bezsensownych pomysłów i idiotycznych rozwiązań scenariuszowych uniemożliwia uzyskanie takiej rozrywki.

Ktoś tu wyłączył działanie praw fizyki i logiki, ale frajda jest.

Jeżeli całkowicie wyłączymy szare komórki i do kina wybierzemy się po to, żeby obejrzeć efektowną rozpierduchę, nad którą twórcy efektów specjalnych spędzili więcej czasu niż cała ekipa na planie razem wzięta, to trafiliście w dziesiątkę. Oglądanie Rampage. Dzikiej furii w roli zwykłego widza jest niezłą zabawą, miłą dla oka, ale całkowicie wylatującą z pamięci po napisach końcowych.

Przypomina gigantyczny plac zabaw, na którym hollywoodzcy twórcy urządzili sobie dyskotekę. Mając praktycznie nieograniczony budżet i wielką gwiazdę w obsadzie, postanowili zabawić się w kino, wrzucając do filmu wszystkie najbardziej szalone pomysły na rozwałkę.

Zdecydowanie jeden z lepszych filmów na podstawie gry.

Typowy tytuł do zaliczenia w nudne popołudnie, gdy nie chce nam się skupiać nad tym co dzieje się na ekranie.

Nie należy do najlepszych filmów. Mamy w nim sporo dziur fabularnych i dość nieprawdopodobnych scen. Ale w tej produkcji chodzi przede wszystkim o dostarczenie widzowi rozrywki, więc jeśli szukacie takiego obrazu, możecie wybrać się do kina na Dziką furię.

Kino pozbawione zębów, choć potwory kąsają mocno, przewidywalne, fabularnie miałkie, a co gorsza nudnawe. Nie ma chyba nic gorszego niż film akcji, na którym można się zdrzemnąć, a i tak nic się nie straci, bo finał jest znany od pierwszej minuty seansu.

Logika walczy z widowiskowością, scenariusz z efektami specjalnymi, zdrowy rozsądek z absurdem, a pragmatyzm z eskapizmem. Jeżeli przed seansem wiemy, po której stronie się opowiedzieć, to raczej nie spotka nas rozczarowanie.

Całość udekorowana została naprawdę widowiskowymi efektami specjalnymi. Cała finałowa rozróba to jedna wielka orgia dantejskich scen z przerośniętymi bestiami w rolach głównych. Czyni to z "Rampage: Dzikiej furii" kwintesencję niezbyt mądrego - ale przyjemnego - letniego widowiska.

W kategorii wiosennego hitu jest co najwyżej letni. I to nie przez temperaturę za oknem, a przez jego letni klimacik, który ani ziębi, ani grzeje, ale pozostawia wrażenie dużego niedosytu.

Jest dokładnie tym, czego można się było po tym filmie spodziewać - to durna, ale porządna rozrywka.

Brak tu podobnych emocji, co w "San Andreas", nie ma też równie udanych dowcipów, co w "Podróży na tajemniczą wyspę" i ostatecznie seans "Rampage" sprowadza się do podziwiania cyfrowej demolki.

Ja wiem, co powiecie - jak można oczekiwać od takiego filmu logiki? Nie oczekuję tego. Oczekuję angażującej, choćby w najbardziej prostacki sposób, historii opartej na prostych emocjach i rozwałce. I trochę wiarygodności w podejściu do inteligencji widza. Emocji tu jednak nie było, a i rozwałka okazała się rozczarowująca.

Jeśli masz wolny wieczór i Ci się nudzi owszem możesz obejrzeć, ale nie spodziewaj się niczego nadzwyczajnego.

Dokładnie to, czego można spodziewać się po filmie z taką fabułą. Świetny początek, potem chyba zabrakło trochę odwagi w zrobieniu czegoś nieszablonowego.