Nina

Z jakiegoś powodu jednak jest tak naprawdę pierwszym polskim filmem lesbijskim. W tym temacie rodzime kino zawiodło. Ma przed sobą jeszcze dużą lekcję do odrobienia.

Kompletny, przemyślany i spójny, ponieważ Olga Chajdas jest twórczynią świadomą. Wie, jakie wyobrażenie rzeczywistości chce zaoferować widzowi i jak je przełożyć na język filmu.

Ot, kolejny melodramat o rozpadzie związku i budowaniu szczęścia od nowa, tyle że odwracający kulturowe role przypisane do poszczególnych bohaterów ze względu na ich płeć.

Po reakcjach ludzi miałem wrażenie, że Nina została stworzona tylko dla mnie. Bo ja, nie potrafię o niej powiedzieć złego słowa.

Istotny, odważny, ale i piekielnie intymny festiwal zmysłowości, będący w stanie rozpalić do czerwoności szarą polską rzeczywistość.

Jak opowiadają sami twórcy "Nina" to dzieło, które powstawało przez wiele lat i kiedy tworzyli scenariusz temat był zdecydowanie bardziej kontrowersyjny niż kiedy patrzą na niego dzisiaj. Mimo tego, nie można odmówić mu ważnego głosu, rzadko pojawiającego się we współczesnej polskiej kinematografii, mniejszości seksualnych.

W "Ninie" możemy się też zanurzyć podobnie, jak robi to tytułowa bohaterka, gdy wkracza do "Rodziska" ‑ pracy Natalii Bażowskiej, instalacji skonstruowanej na wzór kobiecego łożyska. W tej miękkiej sferze można sobie uciąć całkiem niezłe pogaduchy i trochę pobyć sobą.

Nie wiadomo, czym właściwie "Nina" miałaby oddychać, skąd czerpać energię. "Niepożądane zwroty pożądania" określają zwroty akcji, ale to szkielet - szkieletem dwóch godzin się nie zapełni.

Choć "Nina" jest na swój sposób dziełem misyjno-edukacyjnym i niestety w oswajaniu odmiennej od tej uznawanej za tradycyjną seksualności bywa irytująca, warto docenić przewrotne poczucie humoru, z jakim twórczynie filmu zabrały się w nim za dekonstrukcję klasycznego modelu rodziny.

Tam, gdzie potrzeba delikatności, twórcy wybierają dosadność, zmysłowość zastępują scenami szybkiego seksu w toalecie a postaci - chodzącymi stereotypami. Ostatecznie "Nina" okazuje się seansem irytującym i męczącym oraz powielającym negatywne stereotypy.

To nieidealny, ale udany pełnometrażowy start.

Skłamałbym pisząc, że "Nina" do mnie nie trafiła. Pełnometrażowy debiut Olgi Chajdas zwyczajnie ma swoje lepsze i gorsze strony.

Zmysłowa opowieść o przebudzeniu niespełnionej kobiety. Nie tylko wielka moc, ale też wiele niedociągnięć.

Wizualna przyjemność czerpana z "Niny" sprawia inny problem. Chcąc opowiadać przede wszystkim poprzez obraz, twórcy zdecydowali się o kilka stopni za mocno podkręcić symbolikę kolorów, przez co stylowe zdjęcia Tomasza Naumiuka wydają się nazbyt wykoncypowane.

Dostałem tylko reżyserską wprawkę, która nie opowiada nic nowego, a w dodatku do tematyki podchodzi z zaskakującą nieporadnością i niechlujstwem.

Odważny i świadomy, jeśli idzie o wydźwięk społeczny, ale zarazem bardzo wrażliwy i delikatny w stylu i w formie.

To jeden z tych filmów, które trwają dwie godziny, ale widz ma wrażenie, że siedzi na sali kinowej ze cztery. Niestety, trudno powiedzieć coś dobrego o tym dziele.

Oldze Chajdas udało się w debiutanckim filmie mówić o delikatnych sprawach z wyczuciem, humorem i we wszystkich odcieniach szarości.

Erotyczne sceny są odważne, szczere i niespecjalnie delikatne.

To prawda, że film podąża utartymi fabularnymi ścieżkami kina queer, można w nim odnaleźć upraszczające klisze i narracyjne dziury. Ale te niedoskonałości świetnie tuszuje ambicja projektu - jego złożoność i wielowymiarowość.

Gdyby w polskim kinie przyznawano nagrody dla najlepszego duetu aktorskiego Julia Kijowska i Eliza Rycembel powinny być absolutnymi faworytkami. A i statuetka dla tercetu mogłaby im przypaść, wespół z Andrzejem Konopką.

Jest świadomym debiutem, w którym Olga Chajdas z dużym wdziękiem mówi o uczuciach. Opowiada o świecie, który zna, w którym żyje i zatapia się w szarych barwach codzienności, ale dzięki temu właśnie jest szczera i wiarygodna.

Mam wrażenie, że zarysowany w tym filmie problem został spłycony i niewyzwolony od stereotypów. I to jest jego słaba strona.