Tancerka

Dzięki takiej wizji tańca opowieść o Loïe staje się uniwersalna - tym bardziej, że pomysły tancerki były niezwykle współczesne, jej historii nie traktujemy więc jako czegoś zamkniętego, właściwego tylko dla jej czasów. Natomiast kreowana przez nią sztuka przemówi do każdego wrażliwego człowieka - bez względu na rzeczywiste zainteresowanie tańcem - jestem tego najlepszym przykładem.

Jednak, mimo wszystkich zalet, brakuje w tym filmie czegoś, co sprawiłoby, że chcielibyśmy wracać do całej historii, a nie jedynie do wizualnie dopieszczonych występów Fuller.

Warto obejrzeć dla plastycznie i wiarygodnie ujętych scen tanecznych.

Niestety w ogólnym rozrachunku z artystycznych ambicji wychodzą jedynie artystyczne pretensje. Filmowy potencjał występów Loïe nie zostaje wykorzystany. Są one potraktowane po macoszemu.

Jedyne, co w "Tancerce" robi duże wrażenie to te odtworzone widowiska Fuller.

Intrygując i przyciągając audiowizualnie, ostatecznie, całość ukazana jest dość powierzchownie. Płytkość nie przeszkadza jednak w odbiorze, to wciąż strukturalnie przemyślana produkcja.

Dobre, technicznie wzorowe, przyjemne w odbiorze kino, pozbawione jednak głębszej analizy prezentowych postaci i przyświecającej całemu przedsięwzięciu myśli przewodniej.

Jest ucztą wizualną, chociaż filmowo można mieć wiele zastrzeżeń.

Zabrakło w "Tancerce" tego nieuchwytnego, niemożliwego do wypracowania sztucznie czegoś, co ma w sobie i "Czarny łabędź" i "Whiplash". Wciąż jednak warto film Di Giusto zobaczyć, choćby po to, by na nowo odkryć urok tańca serpentynowego.

Jeden z tych zwykłych niezwykłych filmów, które oprócz tego, że mówią o sztuce, same w sobie są hipnotyzującym doświadczeniem artystycznym.

Mimo wszystko historia jest bardzo ciekawa, świetnie zagrana i w ogóle mi się nie dłużyła.

Można obejrzeć, choć mogłaby być i ciekawsza i mniej melodramatyczna.

Zgrabna i zwiewna opowieść o pionierkach tańca współczesnego, opowiedziana dynamicznie i nowocześnie.

Przytrzaśnięty biograficznymi schematami, ale też niepozbawiony lekkości.

Piękne i imponujące ciało filmowe, a wnętrze dosyć powszednie - hipnotyzuje tylko widzialnym.

Przedstawia trudną, bezkompromisową walkę o wyrażenie siebie w sposób odbiegający od przyjętych norm.

Debiut Stéphanie Di Giusto można zdecydowanie uznać za udany. Młodej reżyserce brak jeszcze pełnej wprawy w prowadzeniu akcji, ale nadrabia, tworząc sugestywne, naładowane emocjami obrazy, o których nie chce się zapomnieć.

Ląduje na mieliźnie filmowej biografistyki.

Fuller zasłużyła na ciekawszą formę, która wybiłaby się nieco ponad linearność i poprawność. Awangarda bez awangardowego sznytu.

Nie porwał mnie, absolutnie.

Jeden z tych zwykłych-niezwykłych obrazów, które oprócz tego, że mówią o sztuce, same w sobie są magnetycznym doświadczeniem artystycznym.

Na poziomie formalnym, wbrew wizji samej Fuller, "Tancerka" to klasyczny biopik. Gdyby nie motyw umęczonego ciała wizjonerki, które staje się jej narzędziem i jednocześnie eksploatowanym źródłem spektaklu, można byłoby zachwycać się tylko odtworzonym światem Belle Epoque i magnetyczną Soko.