Plac zabaw

Wstrząsający obraz życia współczesnego nastolatka. Świat, w którym dorośli są jedynie statystami. Świat, który staje się placem makabrycznych zabaw.

Jest zrealizowany świetnie. Kapitalnie zagrany przez dziecięcych aktorów, inteligentnie i świadomie korzystający z inspiracji współczesnym światowym kinem.

Problemem debiutu Kowalskiego jest przede wszystkim niesmaczne przerysowanie połączone z drastycznością, która niby robi wrażenie, ale ostatecznie wydaje się niepotrzebna. Przekreśla cały film.

Chłodne spojrzenie na to, jak z frustracji i nudy rodzi się zbrodnia.

Kowalski zaprezentował publiczności niezwykle solidny debiut fabularny, który utrzymany został w klimacie wcześniejszych produkcji reżysera. Niezwykle ciekawym efektem mogłoby się jednak okazać porzucenie schematu filmu dokumentalnego i danie fantazji większej swobody.

Twórcy filmu powoli budują nastrój i atmosferę, widz wie że do czegoś złego ta fabuła prowadzi, ale skala tego co się wydarzy przerazi każdego.

Przekaz filmu - rozumiany przeze mnie jako paniczny, podniesiony emocjonalnie okrzyk rozpaczy i buntu - brzmi wyjątkowo mocno. A że odpowiedzi na pytanie, kto jest adresatem tego okrzyku brak, problem z przyjęciem filmu część osób może mieć podwójny.

Pozostaje jednak "Plac Zabaw" pozycją na tyle nurtującą i w wielu miejscach świeżą, iż warto się nad nią pochylić i nawet ją docenić, choć w końcowym rozrachunku może to być trudne i bardzo nieprzyjemne.

Brak wytłumaczenia zbrodni to ewidentna droga twórców "na skróty". Rodzi to pytanie o sens powstawania tego typu filmów.

Szorstkość, niemal paradokumentalny sposób opowiadania historii powoduje, że wiarygodność staje się stylistyczną dominantą.

Choć momentami obfituje w świetne sceny obserwacji szóstoklasistów, paradokumentalne ujęcia pełne cierpliwości i bystrego oka kamery, to jednak w gruncie rzeczy nie daje nam nic poza wcześniej wspomnianą przemocą.

Mimo ascetycznej narracji porusza wiele tematów, jednocześnie będąc bardzo konsekwentnym w prowadzeniu swojej opowieści. Wbrew temu, co sugeruje tytuł, nie można oczekiwać niczego łatwego i dającego wytchnienie, a należy się przygotować na rosnącą ilość interpretacji i skojarzeń.

Osobom o słabych nerwach i nadwrażliwym, nie polecam oglądania tego filmu.

Straszny temat, i strasznie trudny film. Ostatnia scena to jest miazga. Bez znieczulenia.

Film na ważny temat okazał się przede wszystkim wydmuszką, nieposiadającą wystarczającej siły oddziaływania.

Jedyne, co we mnie pozostało po seansie, to ogromne wzburzenie i bunt przeciwko sztuce operującej nieuzasadnioną przemocą, którą każe się odgrywać dzieciom.

Z jednej strony ma coś ważnego do powiedzenia, z drugiej nie mogłem pozbyć się wrażenia, że oglądam wydmuszkę.

Stonowany, pozbawiony publicystycznych frazesów i psychologicznych uproszczeń obraz Kowalskiego stanowi znakomitą kontrę dla ciągłych narzekań na rzekomą wsobność polskiego kina i jego oderwanie od przemian języka filmu.

Horror. Tak można określić ten film. Jeśli myślicie, że sceny przemocy nie robią już w kinie wrażenia, że wszystko już widzieliśmy, po projekcji "Placu zabaw" przekonacie się, że jesteście w błędzie.

Przenikliwe studium dziecięcej patologii i okrucieństwa, które skrywają się w najzwyczajniejszych z miejsc.

Bartosz M. Kowalski mający doświadczenie w dokumencie pozostaje wierny tej poetyce. Nie próbuje psychologizować ponad potrzebę. Przedstawia zdarzenie.

Zwięzły, lakoniczny, ale wyjątkowo wymowny. Powściągliwość, która boleśnie wymierza ciosy.

Oburza, skandalizuje, poraża, ale zmusza też do refleksji.

Wytrąca z równowagi, każe poczuć się nieswojo i przygotować na spotkanie ze złem, które niczego nie udaje i nigdzie nie zostało zaprojektowane.

Film można podzielić na dwie części. Pierwsza stanowi 90% filmu i składa się na nią intrygująca formalnie i ideowo obserwacja relacji między młodymi ludźmi w rzeczywistości nierówności społecznych, a druga - finałowa - wydaje się być chorą fantazją na temat czystego zła drzemiącego w niedojrzałych sercach.

Kowalskiemu świetnie udaje się kreślenie polskiego pejzażu, dużo gorzej kreowanie profili psychologicznych.

Do sceny w centrum handlowym ta produkcja trzyma całkiem przyzwoity, interesujący poziom. Problematyczne jest to, co dzieje się potem.

Intryguje nie tylko za sprawą tematyki, lecz także sposobu realizacji.

Debiutujący w fabule reżyser może i miał pomysł, jednak nie miał... pomysłu na jego realizację. Dotyczy to zarówno warstwy narracyjnej, jak i czysto wizualnej, bo rozedrgane kadry Placu zabaw wyglądają naprawdę blado na tle poprzednich dokonań Bartosza M. Kowalskiego.

Oszczędny w środkach, prowadzony z niemal dokumentalną wrażliwością, niezwykle potrzebny portret współczesnej polskiej młodzieży w mgnieniu oka zamienił się w paszkwil kinematografii, który w bezczelny sposób żeruje na ludzkiej wrażliwości.

Zwraca uwagę na ważny problem i robi to w sposób ciekawy, inteligentny oraz znakomicie zagrany przez trójkę dzieciaków. Jest w tym wiele wiarygodności, świetnego kunsztu operatorskiego i emocji.

Brzmi donośnie właśnie dlatego, że do przeprowadzenia tej tezy używa mocnych środków. Zapamiętajcie ten krzyk.

Jeden z najlepszych portretów młodzieży ostatniej dekady.

Nie umiem uzasadnić mojej oceny dla tego filmu, tak jak reżyser nie uzasadnił filmem szokującego zakończenia.

Pozostawia w pamięci trwały ślad, nie pozwala o sobie zapomnieć. Wprawdzie można mieć do tego dzieła wiele zastrzeżeń, to jednak po głębszej analizie wszystkie one chowają się w kącie.

Finał miał nadać całej produkcji sens, a ucierpiał właśnie na - wcześniej wychwalanej przeze mnie - beznadziejnej formie.