W tym kontekście wybitnym, niemal nowatorskim portretem młodych ludzi są Wszystkie nieprzespane noce. O ile w innych filmach próbujących ostatnio pokazać nowy język polskich dwudziestokilkulatków dyskusje "o niczym" były zbyt sztywne lub wędrowały w pozbawioną usterek poetyckość, to tutaj wybrzmiewają z całym swoim, bolesnym dla niektórych, autentyzmem pustki.

Międzygatunkowa hybryda, film naginający granice pomiędzy dokumentem a fikcją, do tego o pięknej, płynnej dramaturgicznej melodii. Reżyserowany - i to doskonale - przez autora głośnego "Fuck for Forest", Michała Marczaka, jest wystylizowany a jednocześnie w każdym kadrze prawdziwy do granic.

Trudno się oprzeć wrażeniu, że jest to naprawdę pięknie sfotografowana pustka.

Młodość bywa bolesna i pełna wątpliwości, ale ważne staje się to, w jaki sposób postacie walczą, aby pokonać to uczucie. Pasywność głównych bohaterów to najgorsza opcja dla rozwoju historii.

Nastrój i płynący z niego urok sprawiają, że "Wszystkie nieprzespane noce" działają na widza nawet mimo rozlicznych wątpliwości.

Jeśli ujrzeć chcesz nadwiślański świt i obejrzeć kawał interesującego polskiego kina już dziś wyruszaj do kina na seans Wszystkich nieprzespanych nocy.

Ocean nudy.

Bez wątpienia jeden z najlepszych polskich filmów, które ukazały się ostatnio w kinach. Prawdziwość tego obrazu poraża.

Nudny, nie dążący absolutnie do niczego zapis scen, zapis improwizowanych sytuacji, w czasie których bohaterowie po procentach, na haju, bełkoczą o życiu, marzeniach, swoich problemach.

Jedynie muzycznie można uznać "Wszystkie nieprzespane noce" za film udany.

Nie chcę też całkowicie dyskredytować ani filmu, ani reżysera. Z pewnością sposób nakręcenia "Wszystkich nieprzespanych nocy" jest dla polskiego kina nowatorski, można się w nim dopatrzeć nawiązań do Nowej Fali, a aktorzy-amatorzy to postaci z krwi i kości.

Prawdziwy powiew świeżości nie tylko w rodzimym, ale i światowym kinie.

Kiedy wygląda, że impreza już dobiega końca w środku nocy albo nad ranem, ale wy jeszcze z kimś gadacie na podłodze w kuchni, czy chodzicie po pustych ulicach z dwójką innych niedobitków, w połowie pijani, a w połowie śpiący, to już wiecie, że z całej tej nocy zapamiętacie właśnie ten moment. I wokół takich chwil jest zbudowana czerpiąca z dokumentu fabuła Marczaka.

Wizualnie są takim prawie dwugodzinnym instagramowym filmem, który ktoś podkradł z profilu jakiegoś hipstera-artysty i wpuścił na ekrany polskich kin. Są przede wszystkim jednym z najlepszych filmów tego roku.

Tylko jedno pytanie siedzi w mojej głowie: dlaczego nie kupuje tej wizji świata jaką serwuje Marczak? Czemu wydaje mi się pretensjonalna, pusta i pozbawiona czegokolwiek, poza muzyką oraz stroną formalną?

Marczak nie popada w infantylne interpretacje, unika łatwych wizualizacji, przez co staje się szczery i prawdziwy.

Film o różnorodnych stanach dorosłości, poszukiwaniu życiowego szczęścia, a przede wszystkim niezwykle energiczny portret młodego pokolenia. W trakcie seansu każdy chciałby poczuć się jak bohaterowie oglądanej produkcji.

Wiarygodny portret dzisiejszego pokolenia dwudziestolatków, szkoda tylko, że Marczak nie spróbował nadać temu obrazowi bardziej wyraźnego kształtu.

Szkoda, że w parze z techniczną maestrią nie idzie odpowiedzialność za bohaterów. Reżyser jest tak mocno przywiązany do uproszczonej wizji ich życia wewnętrznego, że wyświadcza im niedźwiedzią przysługę.

Jest w tym improwizowanym filmie, pochopnie utożsamianym z manifestem pokoleniowym 20-letnich warszawskich hipsterów, coś zuchwale bezwstydnego, co zachwyca i odpycha równocześnie.

Zwyczajna wydmuszka i produkcja udająca film o czymś. To nie jest pokoleniowy manifest, ani rejestracja urywka z życia dwóch irytujących hipsterów, jedynie film udający to wszystko.

Na pewno film niezły, który może przekonać szczególnie pokolenie dwudziestolatków. Jest zrealizowany z pomysłem, dobrze zagrany i nie brak w nim prawdy, ale zarazem czuć, że czegoś zabrakło do większej uniwersalności tej fabuły.

Uwodzi mnie swoboda, z jaką młody reżyser miesza dokument z fabułą, jestem zachwycony poszczególnymi scenami, koncepcjami realizatorskimi udowadniającymi, z jakiego kalibru talentem reżyserskim mamy do czynienia, za to o wiele wstrzemięźliwiej oceniam samą historię, a zwłaszcza bohaterów.

Pięknie sfotografowany bełkot.

Film pustostanów, nie postulatów.

Nieślubne dziecko francuskiej Nowej Fali i reality show i nie warto psuć go chłodną analizą - lepiej po prostu mu się poddać, a wtedy może zapewnić lepszy odlot niż łapczywie wciągane na parapecie kreski.

Chwilami irytuje, to znów zachwyca, a ostatecznie pozostawia z poczuciem, że z tego statku nie chce się wysiadać.

Nie tyle film, ile intymne, emocjonalne przeżycie.

Oglądanie filmu przypomina patrzenie na imprezującą ekipę, co świetnie się bawi, podczas gdy samemu się jest trzeźwym.

Dzieło ciekawe, świeże, życiowo zabawne, a także potrafiące umiejętnie ukazać bolączki okresu dorastania. Bez zadęcia, wiarygodnie, od środka.

Tak pięknej Warszawy, tak dobrze zmontowanej historii, tak umiejętnie kleconej z codzienności filmowej poezji, nie można wiele zarzucić.

Bezpretensjonalnie szczery, który daje widzowi poczucie uczestnictwa w nocnych eksploracjach i dopuszcza ich do tych ulotnych, intymnych momentów, dzielonych zwykle tylko przez przyjaciół i zakochanych.

Obraz niepełny, ciekawszy jako zjawisko, niż jako film.

Na szczęście reżyser postanowił zdystansować się od tego, co pokazuje. Nie wytyka słabości, błędów, nie piętnuje wiecznego życia w ekstatycznej Nibylandii.

Potrafią zostać w głowie na kilka nocy, choć do nieprzespanych ich raczej nie zaliczymy.