Gdyby ulica Beale umiała mówić

Gdyby ulica Beale umiała mówić z pewnością wykrzyczałaby wszystkie bolączki i cierpienia na które musi patrzeć-i oto tutaj chodzi(tytuł jako metafora?),gdyż film Jenkins'a jest oparty na domysłach,nie ma tutaj mocnych momentów,wielkich scen czy też chwytających za serce ujęć-to film niezwykle skromny,polegający na delikatnych jak muśnięcia cielesne tonach,pokazujące jak społeczeństwo czarnych w latach 70 musiało trzymać się w odpowiednich widełkach aby przetrwać wszystko.Porządne kino

Wielka szkoda, że film nabiera tempa dopiero od tej sceny w sklepie, na którą wszyscy czekali, a przed jej nadejściem zbyt często się snuje, ale jak przypieprzy nagłym wybuchem emocji, to włosy stają dęba. Dialogi bywają zbyt podniosłe i pompatyczne, ale aktorzy, zdjęcia, muzyka i bijące serducho Harlemu napełniają widza fajnym ciepełkiem mimo faktu, że bierze na klatę jeden z najbardziej sk*****łych rozdziałów z historii ludzkości.

Nazbyt ckliwy i snujący się, ale damn Jenkins trafił idealnie w punkt moją wrażliwość i, mimo wszystko, zaczarował. Plus fantastyczna muzyka i przepiękne zdjęcia. Przy ocenie tego filmu rozum bardzo walczył u mnie z sercem i jednak serce wygrało.

Brakuje mi jakiejś świeżości, którą czułem w Moonlight, ale trzeba przyznać, że nadal są takie momenty, kiedy Jenkins tak mocno dowali, że ja przez chwilę jestem wmurowany w fotel na sali kinowej. Do tego to nadal piękny w swojej subtelności film, którego klimat aż chce się chłonąć. Gorzej nieco z historią, której nieco chaotyczny montaż przeszkadzał mi w ewentualnym wciągnięciu się w tą produkcję momentami.

Jenkins ponownie dostarczył całkiem przyzwoity film, stojący wysoko pod względem realizacji oraz poziomu aktorstwa. Ciekawsze było jednak oglądanie relacji między dwójką głównych bohaterów niż bawienie się w pewną wariację CSI: Beale Street.

Mnie poetycka forma filmu urzekła. Nie tylko opowieścią, zanurzoną w konkretnych historycznych tragicznych realiach, ale ponadczasową historią o zakochiwaniu się i potrzebie bliskości. Polecam!
https://poliglotte.pl/2019/03/02/gdyby-ulica-beale-umiala-mowic/

O niebo lepszy od „Moonlight” - Jenkins jest mistrzem subtelności na każdej możliwej płaszczyźnie.

Tyle subtelności ile jest w głowie Jenkinsa chyba nie ma nikt. I nikt nie potrafi tak pięknie ukazać miłości, nawet gdy odbija się to pustym echem jak tutaj.

Jenkins znów zaczarował mnie stylem i wrażliwością. Jednak szkoda, że za bardzo skupiono się na nieco mdłym romansie, zamiast na wątku rodzinnym, który był o wiele ciekawszy. Pierwsza połowa niezbyt zachęcająca, ale w drugiej połowie powrócił ten Jenkins, którego bardzo doceniam za Moonlight.

Góry i doliny. To nie jest ten sam Jenkins co z kapitalnego Moonlight. Dużo tu scen bez dramatycznego wyczucia, ale dopiero od pewnego momentu czasu trwania filmu.

8- mniej subtelny niz Moonlight, narracyjnie rowniez, ale to wciaz dobre kino! Muzyka i zdjecia <333

Z tej historii i poszczególnych wątków dało się wycisnąć więcej, tym bardziej, że film niepotrzebnie wali pod koniec łopatą. Świetna muzyka i aktorstwo.

Bardzo piękny i zmysłowy film. Jednak sposób narracji do mnie nie przemówił tak jak i ostatnie 30 minut filmu

wrażliwość i subtelność narracji Jenkinsa dotykają mnie gdzieś głęboko, a łzy stają w oczach niespodziewanie. piękne to.

To, co zapamiętam z seansu to genialna muzyka. Natomiast sam film niestety wydał mi się ... mdły. Jest jak rzeźba Fonny`ego - klocek drewna bez wyrazu.

Baldwinowski klimat świetnie oddany.

Moonlight reaktywacja. Równie słaba reżysersko. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/02/25/Gdyby-ulica-Beale-umia%C5%82a-m%C3%B3wi%C4%87-%E2%80%93-Moonlight-reaktywacja-ocena-410

Love story na tle rasowej nienawiści. Gra na emocjach? Tak. Ale nie przeszkadza mi to. Film do przeżywania. Cudowna muzyka. A spotkanie rodziców - niezapomniane

Ta scena gdy informuje rodziców i teściów o dziecku - miazga.

Historia miłosna na miarę naszych czasów. Wspaniały, magiczny klimat nadany przez zdjęcia i muzykę przypominał mi momentami najlepsze filmy romantyczne XX wieku pokroju Śniadanie u Tiffany'ego.

Z pozoru prosta historia miłosna dwojga młodych ludzi. Dyskryminacja. Dewocja. Rodzina. Dużo ciekawych emocji na podstawie prozy życia lat 70.

Początek bardzo subtelny, im dalej tym niestety trochę gorzej, ale mimo wszystko to dobry film. I piękna muzyka.