Kler

Film, w którym każdy znajdzie coś dla siebie - negatywnie nastawieni do Kościoła znajdą tu swoją znienawidzoną "mafię katolicką", pozytywnie nastawieni będą tu mieli dowód, że księża to też ludzie, a neutralnie nastawieni do tej całej medialnej i społecznej szopki otrzymają porządnie wykonany film - zgrabna intryga, fenomenalne aktorstwo i częste walenie widza obuchem siekiery po łbie. Typowy Smarzowski. Nie najlepiej, ale i nie najgorzej.

Smarzowski jest reżyserem innego kalibru niż Vega i choć bierze na warsztat problem określonej grupy społecznej, daje swoim bohaterom miejsce na zderzenie ze ścianą i rachunek sumienia. Bywa brutalny i ofensywny ale też zbyt dosadny i lubi się powtarzać. Wolałbym żeby historie obroniły się same, a w finale filmu dać im trochę powietrza i pozwolić uderzyć ze zdwojoną mocą, tymczasem sporo pary poszło w podkręcanie manifestu "między wierszami", co zwyczajnie odejmuje filmowi klasy.

Przypomniał mi czemu nienawidzę ludzi.

"Kler" to manifest społeczny nie dotykający w żaden sposób sacrum. Smarzowski nie osądza, nie poucza, nie karze. Pokazuje jednak zaklęty krąg, który rodzi kolejne patologie.
Jakubik w udany sposób spina historię i oddaje jej wielowymiarowość. Braciak genialnie spisuje się jako Underwood w sutannie. Do tego mistrzowski Gajos w roli arcybiskupa/ojca chrzestnego.
Tak, ten film jest chropowaty i przerysowany. Wolno odsłania kolejne karty, po to by na koniec celnie walnąć widza w splot słoneczny.

Są problemy z tempem, wątek Więckiewicza można byłoby w sumie wyciąć z filmu, a montaż wypada momentami naprawdę źle. Na dodatek produkcja nie wydaje się być ważna, nie porusza zbytnio dobrze tematyki Kościoła, tylko traktuje ludzi tam jako najgorszych ludzi na świecie. Jednak film broni się dzięki aktorom, którzy poradzili sobie naprawdę świetnie, całkiem niezłymi historiami postaci granych przez Jakubika i Braciaka oraz paroma scenami-perełkami.

Film, w którym każdy znajdzie coś dla siebie - negatywnie nastawieni do Kościoła znajdą tu swoją znienawidzoną "mafię katolicką", pozytywnie nastawieni będą tu mieli dowód, że księża to też ludzie, a neutralnie nastawieni do tej całej medialnej i społecznej szopki otrzymają porządnie wykonany film - zgrabna intryga, fenomenalne aktorstwo i częste walenie widza obuchem siekiery po łbie. Typowy Smarzowski. Nie najlepiej, ale i nie najgorzej.

Kino Smarzowskiego nie owija w bawełnę. Jest jak chłop na roli, prosto i na temat. I za to chyba szanuję go jako twórcę. Kler to przeprawa, po której widz pozostaje w pewnym zanurzeniu, jakby brakowało powietrza i możności wyrażenia się na temat samego dzieła. To jak dostanie po twarzy, ocknięcie się z letargu. Kino bezkompromisowe, nie dające złudzeń, niezwykle szczere. Cenie Smarzowskiego za to, że pomimo sprzeciwów wielu nacji, on dalej broni swojego i tworzy takie niezwykłe filmy.

Smarzowski jest reżyserem innego kalibru niż Vega i choć bierze na warsztat problem określonej grupy społecznej, daje swoim bohaterom miejsce na zderzenie ze ścianą i rachunek sumienia. Bywa brutalny i ofensywny ale też zbyt dosadny i lubi się powtarzać. Wolałbym żeby historie obroniły się same, a w finale filmu dać im trochę powietrza i pozwolić uderzyć ze zdwojoną mocą, tymczasem sporo pary poszło w podkręcanie manifestu "między wierszami", co zwyczajnie odejmuje filmowi klasy.

Bardzo mocny film na waży temat. Aktorstwo 4 panów widniejących na plakacie pierwsza klasa. Każdy kto traktuje księży jako kogoś więcej niż po prostu ludzi powinien zobaczyć ten film.

Są problemy z tempem, wątek Więckiewicza można byłoby w sumie wyciąć z filmu, a montaż wypada momentami naprawdę źle. Na dodatek produkcja nie wydaje się być ważna, nie porusza zbytnio dobrze tematyki Kościoła, tylko traktuje ludzi tam jako najgorszych ludzi na świecie. Jednak film broni się dzięki aktorom, którzy poradzili sobie naprawdę świetnie, całkiem niezłymi historiami postaci granych przez Jakubika i Braciaka oraz paroma scenami-perełkami.

Smarzowski nie ugina się pod tematyką i ku zaskoczeniu większości nie popada w skrajność. Czasami subtelnie, ale jednak zostawia widzowi przestrzeń wolną do analizy. Cieszy zniuansowanie postaci, nawet mimo wszechobecnej instytucjonalnej patologii. Niestety popada też w tautologię, którą z różnych przyczyn i w różnym stopniu można wybaczyć. Drugi seans broni się dużo mocniej niż pierwszy.

Fajny Smarzowski

Początkowa mocno przerysowana farsa przeradza się w pełnokrwisty i w znacznej większości wiarygodny dramat. Zaskakująco udane i bardzo dobrze zagrane kino.

Wzorcowy scenariusz, choć mógł niebezpiecznie zahaczać o publicystykę w stylu Patryka Vegi, został przez Smarzowskiego umiejętnie zekranizowany. Początek filmu stanowi trailerową zmyłkę, jednak ostatecznie w „Klerze” nie o grzech kleru chodzi, lecz przede wszystkim o banalność samego grzechu. Krótko mówiąc - Smarzowski dotknął problemu z większym wyczuciem aniżeli Szumowska w „Twarzy”.

Bardzo powierzchowny. Chwyta się stu bardzo chodliwych tematów, tylko i wyłącznie po to, żeby emanować sensacją. Wątki bazowe są tylko ledwo nakreślone, choć całość można obserwować z dużym zainteresowaniem. Jest bardzo dużo ciekawego materiału, natomiast świat filmu bardzo zawęża się przez zagęszczenie nieszczęść bliskich sobie bohaterów na metr kwadratowy. Z drugiej strony jest to bardzo spokojny i lekkostrawny jak na standardy reżysera film. Można było wyciągnąć dużo więcej że scenariusza.