Jest przede wszystkim filmem przeraźliwie smutnym. Mimo pewnych akcentów satyrycznych. Zresztą satyra z zasady jest wesoła i smutna zarazem, słodko-gorzka pigułka... Tym razem o wiele bardziej gorzka, niż słodka - gorzka to piguła do przełknięcia nie tylko przez tytułowy kler, ale i przez kochające kler i Kościół społeczeństwo.

Z pewnością nie jest on atakiem na Kościół, a tym bardziej na wiarę. Niemniej jednak to dzieło kontrowersyjne, które uważam za potrzebne i godne polecenia.

Nie porusza niczego nowego w krytyce Kościoła. Wszystkie zawarte w filmie tematy doskonale znamy z medialnych relacji, ale Smarzowski nie łapie się tanich sensacji, aby dodać swojemu filmowi dodatkowych kontrowersji.

Czy więc "Kler" jest dobrym filmem? No, nie do końca, jego specyficzny styl prowadzenia narracji jest mocno chaotyczny, wizualnie nie porywa, a w wielu miejscach jest zwyczajnie poprawny. Jednak ten film nie musi być dobry, by być filmem ważnym.

Po wyjściu z kina odniosłem wrażenie, że Kler to nie jest tak naprawdę film - jest to raczej zlepek nagłówków z gazet, które na kolanie połączono w scenariusz. Podobnie jak Agnieszka Holland w Pokocie, tak samo teraz Smarzowski wziął głośny, kontrowersyjny temat, po czym go okrutnie spłycił.

Smarzowski przede wszystkim świetnie prowadzi aktorów, którzy ewidentnie lubią z nim pracować i niwelują braki scenariusza. Jednak niektóre wątki są niedociążone uwagą, a błędy montażowe widoczne są gołym okiem nawet dla "niedzielnego widza". Fabuła grzebie ciągle w tym samym, wyłożonym w pierwszej scenie problemie moralnej zgnilizny instytucji kościoła katolickiego w Polsce.

Solidne kino, świetny scenariusz i wybitni aktorzy.

Smarzowski stworzył film, którego wagę trudno przecenić, ale stawiając bardziej na spektakl niż wnikliwość, reżyser Kleru sam w pewien sposób zaszkodził swojemu filmowi, który - zamiast ocierać się o wielkość - jest dziełem zaledwie bardzo solidnym.

Trudno "Kler" nazywać produkcją rewolucyjną, czy też w jakimkolwiek stopniu wybitną, jednakże jest to bez dwóch zdań najlepszy film Smarzowskiego przynajmniej od 7 lat i premiery "Róży".

Film średni - ze świetną obsadą, z nieco niespójną, zbyt szybką akcją i nieco popsuty zbytnim przerysowaniem postaci. Zabrakło księży absolutnie normalnych - nie wierzę, że takich nie ma, bo sam takich znam.

To film wybitny i najlepszy, który Smarzowski zrobił. Jeśli prawdziwi artyści są po to, by nas wyrywać ze strefy komfortu i nami wstrząsać, to Smarzowski to właśnie robi.

Porządne kino w przeważnie wyważony sposób i bez głupich uogólnień pokazujące skalę problemów, z jakimi zmaga się współczesny kościół.

Gdyńska widownia na pokazie prasowym w większości świetnie się bawiła, jednak mnie obrany przez Smarzowskiego kierunek lekko zbił z tropu. Dopiero po wprowadzeniu bardzo inteligentnie poprowadzonej intrygi reżyser całkowicie przekonał mnie do zaakceptowania owej formy.

Smarzowski nie jest jednak tabloidowym aferzystą, który na fali antyklerykalnych nastrojów pragnie wywołać medialną burzę. Jego film to bowiem uniwersalna refleksja nad kondycją ludzkiego życia z pełnokrwistymi postaciami, z trzymającą w napięciu intrygą i pysznymi dialogami.

To nie jest film Smarzowskiego, który jako całość mną najbardziej wstrząsnął, choć scena, w której Arkadiusz Jakubik jako ksiądz Kukuła kończy kazanie do wiernych, całkowicie mnie rozwaliła i mocno wzruszyła.

Czuje się oszukany, bo nie dostałem to na co liczyłem oglądając zwiastun i myślę, że większość osób, które idzie do kina ma podobne odczucia. Kler toczy się jak kula śnieżna zbierając dobre recenzje. W moim odczucie film jest średni z dobrymi pewnymi elementami.

Jeśli możecie, idźcie na Kler jak najszybciej i sami się przekonajcie jaka to ciekawa, ważna i empatycznie opowiedziana historia.

Wojciech Smarzowski zrobił film mocny, ale nie jednoznaczny.

Jeden z tych filmów, które zwykło się określać mianem ważnych, a spośród wielu innych silących się na komentowanie rzeczywistości dzisiejszej Polski wyróżnia go to, że nie popada ani w patos, ani w banał, ani tym bardziej w śmieszność.

Smarzowski jak zwykle stanął na wysokości zadania i uważam ten film za godny polecenia.

Kolejny udany film w dorobku Smarzowskiego - reżysera, który wyrasta na narodowego terapeutę. I choć jego terapie nigdy nie są przyjemne, to zawsze są potrzebne.

Wszystko działa bez zarzutu. Scenografia, charakteryzacja, zdjęcia, montaż i udźwiękowienie budują spójny, konsekwentny i niewygodnie prawdziwy obraz świata, do jakiego postanowił wprowadzić widzów Smarzowski. Każdy, kto obejrzy ten film, odczuje, że była to wizyta nieprzyjemna, ale z pewnością potrzebna.

Trzepanie pałą dywanu z tego, co pod niego zostało zamiecione.

Warto pomyśleć o Klerze jako o kamieniu milowym na pewnej drodze, może niezbyt subtelnym i na pewno nie najlepszym, ale ważnym. Ważnym, żeby uniknąć kryzysu, jaki przeżywa młody ksiądz idealista z seminarium, który żali się Kukule, że "Kościół to niby wspólnota, ale jak przychodzą kłopoty do nie ma do kogo gęby otworzyć".

Boli i będzie bolał. Nie jest to film pozbawiony wad, widać, że czasami reżyser aż za bardzo chce, ale trudno zachować obojętność wobec tak mocnego i wyrazistego finału.

Po seansie "Kleru" nie da się stwierdzić, czy Smarzowski jest gorliwym katolikiem czy zaciekłym antyklerykałem. Jego film jest wyważony, niezależny i głęboko ludzki. Naświetla grzechy Kościoła bez taryfy ulgowej. Ale chociaż dostajemy pięścią między oczy, to twórca nie przekreśla ulegających słabościom księży.

Kolejny udany film w karierze Smarzowskiego. Na pewno nie najlepszy i mający swoje niedociągnięcia, ale mimo wszystko warty obejrzenia - jeśli nie w kinie, to na DVD albo w telewizji.

Dobry, może nawet bardzo dobry. Film, który nie boi się powiedzieć jak jest naprawdę, taki, który zrozumie każdy, kto ma działające sumienie - nawet zwolennicy tej drugiej strony, gdyby oczywiście mieli odwagę go zobaczyć.

Wyszczególniłem w tym tekście wiele wad i trochę ponarzekałem, nie zmienia to jednak faktu, że uznaję Kler za jeden z najlepszych filmów, które obejrzałem w tym roku. Gdybym miał zestawić go z pozostałymi produkcjami reżysera, najnowszy obraz prawdopodobnie znalazłby się na podium.

W całej dyskusji nie można stracić z oczu faktu, że to po prostu film - pod względem technicznym i warsztatowym - z naprawdę wysokiej półki.

To mimo słabszych stron, obraz spełniony.

Jako całość "Kler" jest filmem dojmującym i dosadnym, a przy tym bardzo dobrze przemyślanym.

Z całą pewnością jest to film, który trzeba zobaczyć i przeżyć. Absolutnie zaprzeczam temu, że jest tendencyjny i jednowymiarowy - to mądre, bezkompromisowe kino, czy się to komuś podoba, czy nie.

Choć więc wypada uczciwie przyznać, że "Kler" to kino nakręcone sprawną łapą, oferujące wciągającą rozrywkę i poruszające tematy, które na pewno poruszać należy, to trudno je jednak nazwać wielką sztuką. Nie dość, że ostro rozmija się z prawdą o ludziach Kościoła - bo naprawdę nie wszyscy księża są tak psychicznie zdeformowani, jak na dramatycznym portrecie pędzla Smarzowskiego - to jeszcze kończy się nędzną i wysiloną "sceną szokową".

To kino przede wszystkim o dramacie i ułomności człowieka. Cała otoczka wokół filmu jest myląca - nie dajcie się zwieść. Smarzowski to reżyser z górnej półki i doskonale wie, co robi. A dawno tak dobrze nie wiedział, jak teraz - to jest najlepszy Smarzowski od czasu "Domu złego".

Smarzowski - jak na głównego moralistę polskiego kina przystało - tworzy kino dyskomfortu. Każe nam wszystkim wykonać rachunek sumienia i przejrzeć się w stworzonych postaciach. Bo to wcale nie jest film o Kościele - lecz o nas wszystkich.

Smarzowski wspaniale połączył staranne, wnikliwe i intymne spojrzenie na grzesznych ludzi z szerokim obrazem całej instytucji.

Ten skądinąd świetny film dostaje ocenę ząbek niższą, niż otrzymałby bez ostatniego kwadransa.

Największą siłą filmu jest jednak to, że w gruncie rzeczy to przede wszystkim opowieść o człowieku - i o tym, że nawet tak "świętą" instytucję jak kościół tworzą ludzie grzeszni. Już tym Smarzowski potwierdza, że choć dawno przestał zaskakiwać, wciąż pozostaje mistrzem tworzenia filmów ważnych, ważkich i szczerych.

Artystycznie jednak jest to film bełkotliwy i dość nużący. Bliżej mu do słabiutkiej "Drogówki" i średniego "Pod Mocnym Aniołem", niż wstrząsającego "Wołynia" czy poruszającej "Róży". "Kler" jest poniżej wielkiego talentu swego twórcy.

Jest ważnym filmem, w sensie społecznym być może nawet najważniejszym filmem wolnej Polski. Tym bardziej żałuję, że nie jest filmem wybitnym.