Tomasz Bot

A że jest dobrze zrealizowany i gra w nim Snoop Dogg? Nie szkodzi. Oba elementy sprawiają, że rzecz jeszcze lepiej wchodzi. Puryści powiedzą, że nic się tu nie dzieje. Zdegustowani, że było tylko o ćpaniu i pieprzeniu. Ale film to piękny i prawdziwy.

W swoim dziele Barker naprawdę uwolnił wyobraźnię, która nie zawsze idzie w parze z małym budżetem czy jego umiejętnościami reżyserskimi, ale zasadniczo stanowi potężny ćwiek, wbity widzowi w głowę mocno i głęboko. Mamy tu poetycki, niepokojący szoker, który w swoim czasie rozwalił system i któremu nie są w stanie podskoczyć żadne kontynuacje, wciągające w piekła komercji i bezguścia.

Kino lat 90. lubiło gliny pod przykrywką. Na fali, W pogoni za cieniem czy Zimny jak głaz mocowały się z tą tematyką. Ja jednak najwyżej cenię Kamuflaż. Tutaj odnajduję najwięcej napięcia, najwięcej prawdziwej ulicy i niepodrabialnie gęsty, drapieżny klimat dekady.

Kino tak dojrzałe, konsekwentne i sugestywne, że odbieram je jako błysk geniuszu, czystą wstęgę filmowego piękna.

Święta klasy B- cienki fabularny barszcz, realizacyjny zakalec i martwa aktorska ryba.

Kino tak dojrzałe, konsekwentne i sugestywne, że odbieram je jako błysk geniuszu, czystą wstęgę filmowego piękna.

Film odważnie szczery i zamaszyście nieumiarkowany. Tytuł, którego nie pokochają polonistki, katecheci, wasze ciocie, mamy i większość sąsiadów. Jeśli kino może być młode duchem, to ta pozycja właśnie taka jest. Dla mnie rzecz słodka i upajająca - jakby wyrwana wprost z mojego mokrego snu.

Niezwykle udane pożegnanie z dekadą slashera - żwawa, energetyczna mielonka, wyprodukowana za 130 tysięcy - a dodatkowo, zalotny uśmiech do tych, którzy czują się nieswojo, oglądając francuskie kino o rodzinnych sekretach i powolnym rozpadzie więzi międzyludzkich.