Pustka

Wszystkie niedociągnięcia idą w niepamięć przy widocznym ogromnym sercu dla filmowego gatunku. To serce bije tak mocno, że aż krwawi z bólu, gdy reżyserska para umieszcza w filmie wszystko, co w horrorze kocha.

Częściowo udana próba wskrzeszenia równoległowymiarowego horroru zamieszkałego przez oślizgłe stwory.

Niebiańska uczta dla fanów horrorów z lat 80.

Artystowski rozgardiasz czyni "The Void" filmem krzykliwym i chaotycznym.

Jeżeli porównać The Void do większości współczesnych, mainstreamowych horrorów, to zdecydowanie wyróżnia się jakością wykonania i brakiem skrajnie nieprawdopodobnych czy wręcz bezmyślnych elementów fabularnych.

Jest zrobiony bardzo porządnie i proponuje posępny, wręcz fatalistyczny klimat, aczkolwiek - to prawda - chwilami szwankuje w nim psychologia postaci, a sama mitologia jest nadmiernie enigmatyczna i zwyczajnie mętna.

Obraz daleki od doskonałości. To także kino, któremu nie brakuje ambicji, stworzone przez twórców świadomych i konsekwentnych, oddanych miłośników gatunku. Włożono w ten projekt mnóstwo pasji, ale przydałoby się mimo wszystko podrasować pewne elementy.

Stanowi danie tanie, smaczne i niezdrowe, przyprawione tak miłością, jak i szaleństwem. Nie znajdziesz go w żadnym fast foodzie.

W rezultacie otrzymujemy film raczej przeciętny, który za sprawą efektów specjalnych i ładnych zdjęć sprawia wrażenie lepszego, niż jest w rzeczywistości. Kłamałbym jednak, gdybym napisał, że nie bawiłem się przy nim dobrze.

Generalnie Pustka skierowana jest raczej do osób lubiących seanse tanich horrorów i gotowych na to, że film nie zachwyci ani grą aktorską, ani efektami czy rozmachem. Widzowie, którzy jednak gotowi są przymknąć na wspomniane wyżej mankamenty oko, a w dodatku znają parę klasycznych horrorów z końca dwudziestego wieku, mogą zapoznać się z tym średniej jakości filmem. Bo taka właśnie jest Pustka - średnia.