Adam Loraj

Zabierając się za oglądanie filmu, nie sądziłem, że otrzymam tak dobry tytuł, mogący spokojnie konkurować pod względem jakości nie tylko z innymi odsłonami serii, ale również generalnie z animacjami. Dlatego też nie pozostaje mi nic innego, jak polecić seans najnowszej odsłony przygód o niesamowitych stworzeniach. Dla fanów marki wydaje się to produkcją obowiązkową, a dla pozostałych może okazać się przyjemnym doświadczeniem.

Jest to tytuł uniwersalny, który spodoba się nie tylko młodszemu widzowi, ale również temu starszemu. Film przesiąknięty jest klimatem dalekowschodniej przygody, która cieszy oko oraz serce od prostego, ale przy tym niezwykle ważnego i aktualnego, morału, jaki niesie ze sobą fabuła.

Jest filmem przyjemnym. Nie wyróżnia się niczym szczególnym, nie wykorzystując tym samym potencjału, jaki miał, wprowadzając temat radzenia sobie dziecka po rozwodzie rodziców, ale nie sprawia również wrażenia słabej produkcji. Jest to anime średnie, ale sprawdzi się ono idealnie, jeżeli będzie się chciało spędzić miły wieczór przy czymś niezobowiązującym.

Z pewnością jest dziełem niezwykłym i trudnym do zdefiniowania. Z jednej strony chwalony za bezbłędną scenografię i aktorstwo na niezwykle wysokim poziomie. Z drugiej krytykowany ze względu na, nie tylko skomplikowanie i konieczność zachowania ciągłej uwagi podczas seansu, ale też obranie dość kontrowersyjnej perspektywy, jakoby to Mankiewicz był jedynym twórcą scenariusza do "Obywatela Kane'a", a Welles podpisał się pod nim ze względu na własne ego.

Czy "Czyj to dom?" jest dobrym filmem? Moim zdaniem tak. Opowieść przedstawiona została w sposób kameralny, odbywając się w zaledwie kilku lokacjach, skupiając się na parze głównych bohaterów i ich emocjach. Mimo to produkcja jest zarazem słabym horrorem. Przynajmniej pozornie, ponieważ prawdziwa groza jest tutaj wywołana nie zjawiskami paranormalnymi, a zwyczajnym tragizmem ludzkiego życia.

Jest filmem, który spodoba się z pewnością fanom "Kimi no Na wa", jak również innych, podobnych tytułów anime o tematyce miłosnej. Makoto Shinkai wciąż zachwyca, dając widzom historię pełną wzruszeń i nadziei, że wszystko ma jakiś sens. Jak zwykle osiągnął on poziom mistrzowski w oprawie wizualnej, co stanowi już jego znak rozpoznawczy.

Jest to tytuł uniwersalny, który spodoba się nie tylko młodszemu widzowi, ale również temu starszemu. Film przesiąknięty jest klimatem dalekowschodniej przygody, która cieszy oko oraz serce od prostego, ale przy tym niezwykle ważnego i aktualnego, morału, jaki niesie ze sobą fabuła.

Zabierając się za oglądanie filmu, nie sądziłem, że otrzymam tak dobry tytuł, mogący spokojnie konkurować pod względem jakości nie tylko z innymi odsłonami serii, ale również generalnie z animacjami. Dlatego też nie pozostaje mi nic innego, jak polecić seans najnowszej odsłony przygód o niesamowitych stworzeniach. Dla fanów marki wydaje się to produkcją obowiązkową, a dla pozostałych może okazać się przyjemnym doświadczeniem.

Z pewnością jest dziełem niezwykłym i trudnym do zdefiniowania. Z jednej strony chwalony za bezbłędną scenografię i aktorstwo na niezwykle wysokim poziomie. Z drugiej krytykowany ze względu na, nie tylko skomplikowanie i konieczność zachowania ciągłej uwagi podczas seansu, ale też obranie dość kontrowersyjnej perspektywy, jakoby to Mankiewicz był jedynym twórcą scenariusza do "Obywatela Kane'a", a Welles podpisał się pod nim ze względu na własne ego.

Już dawno nie widziałem tak dobrej produkcji, która pod pozorem prostej fabuły ukrywa ogrom poruszanych tematów. Warstwa muzyczna zachwyca, sprawiając, że nawet parę dni po seansie ostatniego odcinka włączałem sobie playlistę z piosenkami z anime, wciąż czując emocje, jakie towarzyszyły mi w czasie oglądania. Jest to po prostu ciepła, wywołująca wzruszenie oraz często rozśmieszająca produkcja.

Generalnie Pustka skierowana jest raczej do osób lubiących seanse tanich horrorów i gotowych na to, że film nie zachwyci ani grą aktorską, ani efektami czy rozmachem. Widzowie, którzy jednak gotowi są przymknąć na wspomniane wyżej mankamenty oko, a w dodatku znają parę klasycznych horrorów z końca dwudziestego wieku, mogą zapoznać się z tym średniej jakości filmem. Bo taka właśnie jest Pustka - średnia.

Czy "Czyj to dom?" jest dobrym filmem? Moim zdaniem tak. Opowieść przedstawiona została w sposób kameralny, odbywając się w zaledwie kilku lokacjach, skupiając się na parze głównych bohaterów i ich emocjach. Mimo to produkcja jest zarazem słabym horrorem. Przynajmniej pozornie, ponieważ prawdziwa groza jest tutaj wywołana nie zjawiskami paranormalnymi, a zwyczajnym tragizmem ludzkiego życia.

Jest filmem przyjemnym. Nie wyróżnia się niczym szczególnym, nie wykorzystując tym samym potencjału, jaki miał, wprowadzając temat radzenia sobie dziecka po rozwodzie rodziców, ale nie sprawia również wrażenia słabej produkcji. Jest to anime średnie, ale sprawdzi się ono idealnie, jeżeli będzie się chciało spędzić miły wieczór przy czymś niezobowiązującym.

Generalnie Pokemon: Wybieram Cię! jest przyjemnym przedstawieniem alternatywnych przygód Asha, stawiającego pierwsze kroki na drodze do zostania mistrzem. Dla młodszych widzów będzie to miły seans, w którym nie poczują się zagubieni przez wzgląd na użycie Pokemonów znanych z niedawno zakończonych serii czy wykorzystanie nowych towarzyszy Asha. Za to dla starszych fanów seans filmu może się okazać pełen sentymentu.

Nie wybija się niczym szczególnym, ale równocześnie nie wprawia w zażenowanie. Porusza kwestie związane z dojrzewaniem i powolnym wkraczaniem w dorosłość i może służyć jako oparcie dla osób wykluczonych przez swoją inność, co wydaje mi się najważniejsze. Równocześnie historia, dzięki rozbiciu na zaledwie siedem odcinków, nietrwających dłużej niż dwadzieścia kilka minut, jest angażująca, z pozytywnie zaskakującym finałem i obietnicą drugiego sezonu w całkiem innym klimacie.

Generalnie Pustka skierowana jest raczej do osób lubiących seanse tanich horrorów i gotowych na to, że film nie zachwyci ani grą aktorską, ani efektami czy rozmachem. Widzowie, którzy jednak gotowi są przymknąć na wspomniane wyżej mankamenty oko, a w dodatku znają parę klasycznych horrorów z końca dwudziestego wieku, mogą zapoznać się z tym średniej jakości filmem. Bo taka właśnie jest Pustka - średnia.

Z pewnością jest dziełem niezwykłym i trudnym do zdefiniowania. Z jednej strony chwalony za bezbłędną scenografię i aktorstwo na niezwykle wysokim poziomie. Z drugiej krytykowany ze względu na, nie tylko skomplikowanie i konieczność zachowania ciągłej uwagi podczas seansu, ale też obranie dość kontrowersyjnej perspektywy, jakoby to Mankiewicz był jedynym twórcą scenariusza do "Obywatela Kane'a", a Welles podpisał się pod nim ze względu na własne ego.

Czy "Czyj to dom?" jest dobrym filmem? Moim zdaniem tak. Opowieść przedstawiona została w sposób kameralny, odbywając się w zaledwie kilku lokacjach, skupiając się na parze głównych bohaterów i ich emocjach. Mimo to produkcja jest zarazem słabym horrorem. Przynajmniej pozornie, ponieważ prawdziwa groza jest tutaj wywołana nie zjawiskami paranormalnymi, a zwyczajnym tragizmem ludzkiego życia.

Jest to tytuł uniwersalny, który spodoba się nie tylko młodszemu widzowi, ale również temu starszemu. Film przesiąknięty jest klimatem dalekowschodniej przygody, która cieszy oko oraz serce od prostego, ale przy tym niezwykle ważnego i aktualnego, morału, jaki niesie ze sobą fabuła.

Z jednej strony człowiek bawił się świetnie, mogąc zanurzyć się na te prawie dwie godziny w futurystycznej, niepokojącej wizji autonomicznie rozrastającego się Miasta. Oglądając pełne akcji sceny i głowiąc się nad tym, jak produkcja się zakończy. Z drugiej czuje się lekkie zmęczenie zastosowaną animacją, czyli tak naprawdę jedynym poważniejszym zarzutem w stosunku do filmu. Podsumowując, warto sięgnąć po "Blame!", a jeżeli się wam spodoba, to również po mangę, która ukazała się na polskim rynku.