"Mój piękny syn" nie ma rozbiegu,wchodzimy od razu w życie ojca który musi uporać się z "chorobą" syna.Nie ma w tym filmie brawurowych scen-to spokojny dramat o ludziach,którzy są tak bardzo bezsilni jeżeli chodzi o nałóg.Niezwykle emocjonalna rozgrywka o ojcowskiej miłości i granicach walki o życie dziecka,a Carell i Chalamet tworzą wielkie kreacje,które nie są zbudowane na mocnych tonach lecz subtelnych nutach - wewnętrznym bólu,rozdarciu,niemocy. Bo bezgraniczna miłość jest wszystkim.

Oczekiwałem czegoś na miarę "Pamiętnika narkomanki", a dostałem coś o wiele bardziej powierzchownego - mija dobra godzina, zanim się wkręcisz w opowieść (ostatnie 30 minut trzyma i nie puszcza), a w trakcie dostajesz niekontrolowany chaos, który nie pokazuje dynamiki uzależnienia, tylko zwykłe niedoświadczenie reżysera. Carell jest genialny, ale do Chalameta trzeba się przyzwyczaić. Muzyka dobrana znakomicie.

Specyficzny sposób ukazania problemu narkomanii. Głównie z punktu widzenia ojca, w którego głowie dzieje się większość filmu. To wymusza retrospekcje i osobiste spojrzenie. Film męczy, dłuży się, kończy sześć razy. Ale finalnie staje się to koniecznością. Fantastyczne aktorstwo, życiowa rola Carella, nie gorsza Chalameta. Ciężkie ale wartościowe kino.

Cierpienie przeszywające ojca i syna dotrze w personalny sposób do każdego widza. Carell i Chalamet to Oscarowi pewniacy.

Fabuła trochę bida z nędzą, ale Chalamet i Carell robią swoje.

Porządnie zrealizowany i świetnie zagrany, a do tego z ciekawą tematyką, a jednak jakoś tak nie czułem zbytnio emocji. Nie wiem czy to przez zbyt poszatkowaną budowę historii w pierwszej połowie, która mnie zdystansowała od filmu czy postacie, które co prawda są interesujące, a mimo tego im nie kibicowałem. To nie jest zły film, ale raczej będę go pamiętał ze względu na Carella i Chalameta, a nie cokolwiek innego.

Jestem zdumiony, a jednocześnie mi przykro, że zmarnowano tak ogromny potencjał. W tym filmie praktycznie nic nie wybrzmiewa, jak powinno być. Szkoda wybitnego Chamalet i Carella. Ogromne rozczarowanie.

Nie jest na tyle przekonujący, by w niego uwierzyć. I choć Carell z Chalametem tworzą wspaniały duet, to czuję się trochę zmanipulowany. Piękna muzyka.

Widzę coś, co zdaje mi się, że widziałem gdzieś wcześniej. Żadne klisze, nic z tych rzeczy. O ile na początku czułem się bardzo z boku tych wszystkich wydarzeń, mógłbym powiedzieć, że historia nawet mnie nużyła, stopniowo nieświadomie zagłębiałem się w nią coraz bardziej, dochodząc do drugiej części w filmu, która wywarła te wszystkie emocje podświadomie magazynujące się przez cały film.

Bardzo emocjonalny i dla tych aktorów warto zobaczyć.

Piękny film o wielkiej miłości ojca do dziecka. Trochę ciężki ale takie filmy lubię najbardziej.

Mimo chaosu fabularnego w pierwszej połowie, dziwnego doboru muzyki w pewnych momentach oraz braku paru scen, które dodałyby całości kształtu, film dość dobrze oraz nienachalnie przedstawia problem związany z narkotykami, a pomagają w tym świetni Carell i Chamalet.

Gdyby analizować jedynie formę, to jest to film średni, kulejący moim zdaniem głównie na poziomie montażu, czy raczej dziwnego, ciosanego dzielenia poszczególnych scen - to jednak podobno celowe, van Groeningen długo nad tym siedział. Ja takiej budowy filmu nie kupuję. Ale kupuję za to niesamowitą, porażającą historię i genialną rolę Chalameta. Film pozostaje w głowie, a o to chyba chodzi.

Aktorstwo ratuje nie do końca udany scenariusz i dziwne zabiegi realizacyjne, Carell i Chalamet <3

Narracja nie wzbudza wiele ponad poczuciem chaosu, ale całość stoi mocnymi kreacjami aktorskimi. Muzyka jakby odtwarzana losowo.

Van Groeningen przechodzi w tym filmie przez bolączki i wielkości podobnych mu produkcji. Stawia na mozolną walkę z nałogiem, pokazuje często drastyczne stany przez wieczne wałkowanie tych samych prawd, którymi okłamują się bohaterowie. Tworzy też piękne youtubowe sklejki w stylu tribute to i ma do pomocy naprawdę świetnych aktorów. Nie jest jednak w tym zajmujący, a z jego bohaterami nie można się zżyć. Mozolność w końcu przejawia się w samej konstrukcji, a my patrzymy ile jeszcze czasu seansu.

Ładny film. O tym, że z dna też można upaść, ciągnąc dodatkowo za sobą najbliższych. Piosenki dobierał ktoś ze świetnym gustem. :> Carell show.

Świetny duet aktorski. Natomiast, film jest wyblakły emocjonalnie, jak osoby uzależnione, gdy brak im dopaminy w żyłach. Jeżeli już smutek i łzy się pojawiają, twórcy tłamszą je, urwyjąc scene i nie pozwalając w pełni przeżyć problemów z bohaterami. Patrząc na Chalameta, widzimy rozwój jednego z najzdolniejszych talentów młodego pokolenia a Steve Carrel pokazuje, swoje świetne dramatyczne oblicze, zacierając po sobie komediowy ślad, pokazując jedną ze swych najlepszych ról.