Niemiłość

Reżyser rzuca sobie nie lada wyzwanie. Zmusza widza do przemyślenia współczesnego społeczeństwa, kultu jednostki i odnosi w tym sukces tak duży, że nawet gdyby to był obraz tylko o tym, to nadal byłby to przykład wyjątkowo solidnego filmu o konserwatywnym wydźwięku.

Chociaż twórcę rozliczeniowego "Lewiatana" podejrzewamy o to, że nie wszedł na plan z zamiarem nakręcenia jedynie kameralnej psychodramy, to metafora współczesnej Rosji budowana jest powoli i inteligentnie.

Wiele jest w "Niemiłości" Andrieja Zwiagincewa przejmujących scen, dotykających najbardziej utajonych ludzkich bolączek, lecz chyba tylko na początku filmu reżyser potrafi wyryć na twarzy widza tak przedziwny uśmiech, niebędący w swej istocie wykwitem dobrego samopoczucia, lecz raczej refleksem zakłopotania.

Przystępność filmu została osiągnięta dzięki odwadze w sięganiu do narzędzi kina gatunkowego.

Akcja znakomitej "Niemiłości" toczy się w świecie pozbawionym uczuć. Wbrew pozorom nie chodzi jednak o futurystyczną antyutopię, lecz dobrze znaną nam rzeczywistość, którą przepełnia atmosfera schyłku i rozpadu.

Andriej Zwiagincew pokazuje nam Rosję zwesternizowaną, po której bohaterowie snują się przez blokowiska ze smartfonami, wrzucając i przewijając posty na Facebooku, smartfony mają przyklejone do dłoni jak u pasażerów metra, i w której są pokoje dziecięce, zmywarki, mikrofalówki, a bohaterka pije czerwone wino do płaskiego telewizora.

Mnie najbardziej ujęły drobne sceny oraz detale dodające Niemiłości nowych warstw interpretacyjnych. Bo to film, nad którym warto się zastanowić. O którym warto porozmawiać.

Daje po mordzie i zostaje na długo w pamięci.