Najlepszy

To nie jest super film biograficzny ani fajna produkcja rodem z Hollywood, ale nawet dobre kino. Niedociągnięcia narratorskie maskuje Arek Jakubik, który perfekcyjnie wpasowuje się w każdą z ról i kiedy trzeba rozładowuje napięcie na ekranie.

Doskonały scenariusz Aghaty Dominik i Macieja Karpińskiego, świetne zdjęcia Piotra Sobocińskiego, dobra muzyka Bartka Chajdeckiego i rewelacyjny - na wpół oniryczny, na wpół rodem z horroru - finał, to dopełnienie filmu Łukasza Palkowskiego.

Muzyka, gra aktorska, reżyseria, zdjęcia i wszystko inne składające się na całość filmu urzeka. Film jest dziełem, które ogląda się z przyjemnością nie tylko z powodu ukazanej historii, ale i całej otoczki, która ową historię ukazuje.

Mimo kilku uproszczeń w fabule, denerwującego momentami Gierszała i drobnych niedopatrzeń w warstwie realizacyjnej nie da się ukryć, że "Najlepszy" to wciągająca i motywująca historia opowiedziana w dojrzały i odpowiedzialny sposób.

Arogancją byłoby sprowadzanie filmu Palkowskiego do poziomu pseudohollywoodzkiego gniotu, ponieważ jest to świetnie zrealizowane kino rozrywkowe z ciekawymi kreacjami aktorskimi.

Bardzo cieszy, że w Polsce powstają tak dobrze nakręcone i wyprodukowane biografie. Nie tylko perfekcyjnie zrealizowane, ze znakomitą scenografią i obsadą, ale też umiejące godnie i z polotem opowiadać o ludziach, którzy zasługują na to, by zarówno nasze, jak i przyszłe pokolenia usłyszały ich historię.

Pozycja obowiązkowa i murowany hit jesieni w polskich kinach.

Zasługą Łukasza Palkowskiego jest nie tylko znalezienie błyskotliwego i nośnego tematu na film, ale również samo przybliżenie nam biografii Jerzego Górskiego.

Z łatwością mógłby reprezentować nasz kraj na wszystkich światowych galach filmowych.

Porządne dzieło, którego seans dostarczy widzom wielu pozytywnych emocji i może być świetnym sposobem na spędzenie czasu gdy pogoda na zewnątrz nie rozpieszcza.

Słabość rysunku bohatera chyba najbardziej odróżnia "Najlepszego" od "Bogów", produkcji formalnie bardzo podobnej. Jednakże łączy je coś pewnie ważniejszego i decydującego o sukcesie - niewątpliwa przyjemność z seansu.

Palkowski po raz kolejny pokazuje bardzo sprawne rzemiosło - film jest wartki, zajmujący, dobrze zagrany, przejrzysty i może spokojnie robić za materiał eksportowy - opowiedziana w nim historia jest zrozumiała pod każdym niebem.

Palkowski po raz kolejny rozbraja widzów bardzo emocjonalną biografią - pełną humoru, ale również będącą wiarygodnym dramatem. Specyficzna stylizacja filmu świetnie oddaje istotę zmagania się z samym sobą.

Najlepszy wygrywa jednak w swojej własnej kategorii - nie jako rejestracja czyjegoś niezwykłego życia, ale jako jego doskonałe filmowe przetworzenie. I wszystko wskazuje na to, że w tej kategorii Łukasz Palkowski nadal nie ma sobie równych.

Nie nudzi, w ani jednej sekundzie nie zniechęca do kontynuowania seansu, ale także niewiele pozostawia już po napisach końcowych.

Ma świetne tempo, znanych aktorów, udaną oprawę realizacyjną. Prawdziwie hollywoodzki polski film.

Świetna, profesjonalna robota, w której wszystko jest na odpowiednim miejscu. I dlatego film sprawia tak dużą przyjemność.

Prawdziwe uosobienie niezwykłej opowieści, którą udało się przekazać w iście Hollywodzkim stylu. Filmowa historia potrafi nas niesamowicie pochłonąć i uwieść swoim duchem walki, przez co po seansie sami będziemy mieli ochotę przezwyciężyć kilka barier.

"Żeby zrobić tysiąc mil, trzeba zrobić pierwszy krok". Oddziałujące na wyobraźnię, motywujące słowa Bruce'a Lee przywołują dystrybutorzy "Najlepszego" - nowego filmu Łuksza Palkowskiego, dla którego kino nie realizuje się wyłącznie na płaszczyźnie czysto artystycznej. Jest bowiem narzędziem oddziałującym przede wszystkim na emocje - wpływającym na zmianę postaw, dającym nadzieję, krzewiącym wiarę w człowieka, ukazującym spektrum jego możliwości, pokazującym, że wystarczy chcieć - by móc.

Niezależnie od wymienionych mankamentów, "Najlepszy" jest angażującą emocjonalnie historią o radzeniu sobie z przeciwnościami losu oraz realizowaniu marzeń. Wielu wyjdzie z sali kinowej z podniesionym czołem i chęcią stanięcia w szranki ze światem.

Całość byłaby jednak jedynie cyrkową sztuczką, chwilą przyjemności, o której zapomnielibyśmy zaraz po wyjściu z kina, gdyby nie jeden, prosty, ale niezwykle istotny fakt - ta niezwykła historia wydarzyła się naprawdę.

Przykład dobrego, miejscami nawet bardzo dobrego kina, przeszczepiającego hollywoodzki styl na nasze podwórko. Palkowski wyrasta na rzemieślnika z wysokiej półki i powiem tylko jedno: chcę więcej takiego kina na poziomie.

Łukasz Palkowski jest jak - w najlepszym tego porównania znaczeniu - Mateusz Grzesiak polskiego filmu. O spełnianiu marzeń i drodze "przez trudy do gwiazd" potrafi opowiadać z taką pasją, że jego filmy mogłoby z powodzeniem uzupełniać kursy motywacyjne.

Inspirująca historia, której pomimo, że zakończenie znamy, budzi niezapomniane filmowe emocje.

Kolejny dowód na to, że Palkowski potrafi w bardzo ciekawy sposób opowiadać ludzkie historie. Film o Górskim jest pod pewnymi względami nawet lepszy od "Bogów", chociaż powiela ten sam błąd - wybór piosenek do soundtracku wydaje się mocno losowy i nie zawsze pasuje do ekranowych wydarzeń.

Żeby robić kino doprowadzające do łez i pozwalające wierzyć, że nasze życie daje się żyć lepiej, nie trzeba być reżyserem subtelnym - ale trzeba mieć wiarę, energię i tę szczególną jakość, nazywaną przez Amerykanów "drive'em". Palkowski wszystkie te cechy posiada.

Historia jest niezwykle ciekawa, porywająca i inspirująca.

Barwna historia Jerzego Górskiego pozwalała na więcej. Wyszedł jedynie niezły film. Ja, mimo wszystko powiem, że takiego kina w Polsce musi być dużo więcej.

"Najlepszy" stoi na wysokim poziomie i udowadnia, że w Polsce da się zrobić dobre kino rozrywkowe w hollywoodzkim stylu. Brawa dla Łukasza Palkowskiego, który po "Bogach" i "Najlepszym" udowadnia, że jest naprawdę obiecującym i zdolnym twórcą, na którego filmy naprawdę warto czekać bo są gwarancją jakości.

Być może za oceanem tego typu filmów powstaje na pęczki, ale u nas, pomimo rosnącej tendencji do realizowania kina biograficznego, tak dobrze zrealizowany obraz wystylizowany na modłę zachodnią wciąż jest ewenementem.

Zarówno bohater swoją przemianą i wiktorią, jak i twórcy filmu, udanie wykorzystując klisze do przedstawienia porywającej opowieści, udowadniają jedno. Można? Można!

Jest to obraz, który potrafi wzruszyć i zostawia po sobie pozytywne wrażenie, ale może zawieść widzów bardziej wymagających.

Filmowa historia Górskiego zbyt często prowadzi drogą na skróty. Została jednak nakręcona w stylu, który powinien spodobać się publiczności. Bo mimo wad nie sposób nie kibicować bohaterowi podnoszącemu się po kolejnym upadku.

Czasem myślę, że takie skrajności nie powinny ze sobą działać i ten film nie powinien się udać. A tak dostajemy kino, o którym długo nie można zapomnieć. Na taki polski film czekałem od zawsze.

Poniekąd jest idealnym festiwalowym tworem i doskonałym produktem dla szerokiej widowni, która pokocha ten obraz od pierwszego kadru. Palkowski wykorzystuje tak bogatą paletę emocji, że każdy znajdzie tu coś dla siebie.

"Najlepszy" miał potencjał, by stać się kolejnym po "Bogach" sprawnie zrealizowanym kinem gatunkowym, z ciekawym i zniuansowanym bohaterem. Za dużo tu jednak uproszczeń i zbyt dosłownych metafor, by dać się porwać historii polskiego mistrza triathlonu.

Nie chcę zbyt marudzić, bo jednak Najlepszy to kawał dobrze zrealizowanego i świetnie zagranego kina. Podnosi na duchu, ma dobrą energię, jest zabawne, ale i smutne, podniosłe, ale i kameralne, patriotyczne, ale i uniwersalne.

Operuje prostymi emocjami, ale ma siłę zbiorowej terapii. Dowartościowuje, oczyszcza, zaraża pasją i energią.

Nie zważając na kilka pomniejszych wad, "Najlepszy" jest powtórką z "Bogów" - okazuje się, że dobrze przygotowany przepis potrafi się sprawdzić w każdych okolicznościach.

Jeśli za punkt odniesienia obrać Hollywood, "Najlepszy" to krok naprzód. Ale też odejście od pewnej reguły, która była obecna w polskich filmach inspirowanych prawdziwymi biografiami.

Piękna opowieść o zmaganiu człowieka z nałogiem i o drodze do pokonania słabości własnego, oczyszczonego już z chemii, ciała. Naprawdę, są sceny, kiedy najtwardsi kibice mogą uronić łzę.