To serial, który pozostanie w waszych myślach na długo. Jest poruszający, momentami wręcz porażający, ale również brutalnie prawdziwy. Zmusza do refleksji, choć czasami może powtarzać, zdawałoby się, oczywiste oczywistości. Ale robi to w sposób na tyle nienachalny, a postaci są tak autentyczne, że trudno to w tym momencie uznać za zarzut.

Serial "wciągnąłem" jednym tchem w pełni kupując i warstwę narracyjną i realizacyjną, a przede wszystkim wspomnianą konstrukcję i relokacje wątków.

Zazwyczaj jest tak, ze seriale i w ogóle produkcje o nastolatkach są infantylne, ckliwe do bólu, dotykające ich problemów w sposób płytki oraz powierzchowny. "Trzynaście powodów" wyróżnia się i brutalnie przypomina, że psychika wchodzącego w życie młodego człowieka bywa czasami zrobiona ze szkła, które może pęknąć z byle powodu.

Serial pochłonął mnie i wystarczyły tylko dwa dni na jego ukończenie. Zostawił mnie w smutnym stanie emocjonalnym i chęcią do rozmowy o ważnym, narastającym problemie samobójstw.

Było i będzie jeszcze głośno o tym serialu. Dyskusje, które się na jego temat przetaczają, obejmują w mniejszym stopniu kwestie estetycznej, fabularnej i dramatycznej atrakcyjności i nowatorskości.

Niestety "Trzynaście powodów" nie odchodzi w blasku i chwale, jednocześnie stając się żywym przykładem na to, że niektórych historii nie warto kontynuować.

W tej produkcji nie znalazłam ani świeżości, na którą liczyłam ani tym bardziej dobrej historii. Tym bardziej nie widzę potrzeby tworzenia drugiego sezonu i ciężko mi sobie wyobrazić na czym będzie opierać się jego fabuła.