Timbuktu

Skonstruowany jest jak afrykańska opowieść, czy jakakolwiek inna opowieść z kultury oralnej. Toczy się niespiesznie, w wielu miejscach zwalnia i kluczy, zbacza na poboczne wątki i w dygresje.

Oryginalny, wizualnie olśniewający, ale też rozczarowujący powierzchownością obserwacji. Niemniej, warto znać.

"Timbuktu" samo w sobie jest niemym krzykiem reżysera - jego apelem, złożonym z doskonale zazębiających się elementów, o zwrócenie oczu świata w stronę Afryki.

Abderrahmane Sissako w swoim "Timbuktu" nie staje po niczyjej stronie, chce ukazać problem, o którym wszyscy wiedzą a który mało kogo obchodzi: ani oprawców, ani męczenników, ani świata. Zarówno z cierpienia uciśnionej ludności Timbuktu, jak i bezpardonowego wprowadzania "nowego ładu", opierającego swoją siłę na przemocy, strachu i niedomówieniach, wyłania się brak inicjatywy i kompromitujący jedną, jak i drugą stronę bezwład związany z godzeniem się z własnym losem.

Sissako zasługuje na zdecydowanie większy rozgłos.

Wszystko, o czym piszę w kontekście "Timbuktu", jest zgodne z prawdą, ale brzmi zbyt surowo. Tymczasem sukces filmu to nie tylko styl i przekaz, ale także oryginalny zapis scenariuszowy.

Podejmuje niezwykle istotne problemy naszej współczesności i urzeka malarskością zdjęć. Problem w tym, że jest nazbyt ilustracyjny, mało w nim finezji i zwyczajnie nuży.

Wyważone, nie popadające w skrajność kino, które skutecznie łączy ton publicystyczny z poetyckim.

Reżyser opowiada historię, zachowując dystans wobec filmowego świata, a jednocześnie nie gubiąc empatii wobec zaludniających go bohaterów - być może to jego największe osiągnięcie. Zaś fakt, że dramat świętej wojny można rozpisać na takim paradoksie - pokazać go w sposób skromny, a jednocześnie spektakularny - może zapewnić Sissako miano odkrycia canneńskiego festiwalu.