Nie oddychaj

Sam pomysł nie jest jakiś specjalnie świetny, bo to takie odwrócone home invasion, ale reżyseria Alvareza i Stephen Lang sporo nadrabiają. Szkoda, że w paru momentach nieco zbyt kombinuje w historii.

Nie tylko świetny punkt wyjściowy (niewidomy mężczyzna), ale i świetnie poprowadzona fabuła z nieustającym napięciem. Tylko jakiegoś mocnego uderzenia zabrakło.

Napięcie jest, klimat jest (scena w ciemnościach, ach!), ładnie jest (ten mastershot, ach!). Zwroty akcji niebywałe, ale czasem przesadzone. Za dużo muzyki.

Pod koniec przesadzono z liczbą zwrotów akcji, choć nadal trzymał w napięciu. Ogromny + za ten mastershot na początku

Uwielbiam takich chorych psychopatów. Cierpi na mnogość głupotek ale wciąga do samego końca.

Minął już rok, odkąd obejrzałam ten film, a emocje, które wtedy odczuwałam, pamiętam do dziś. To chyba jest największa wygrana tego filmu.

Marny scenariusz, słabe postaci, ale i tak chodzi o to by pokazać niezłą jatkę rozgrywającą się na małej przestrzeni. Alvarez wyrabia sobie markę.

Mimo częstych scenariuszowych uproszczeń Alvarez tak dobrze czuje ten film pod względem reżyserii, ekspozycji i napięcia, że ciężko coś mu zarzucać.

W znakomitej pierwszej połowie sam wstrzymywałem oddech wraz z bohaterami. W drugiej byli mi już obojętni, a zwrot akcji lekko przegięty.

Naprawdę dobry! Stephen Lang świetny w swej roli - dynamiczny i charyzmatyczny, bardzo wiarygodny. Co do samego filmu to drażniła głupota głównej bohaterki.