Opowieść o miłości i mroku

Portman wróciła z tarczą, ponieważ znalazła sposób, by słabość uczynić atutem, istotnym elementem swojego dzieła.

Spójna, eteryczna, pełna symboliki warstwa wizualna to chyba najmocniejszy punkt filmu. Jednak reżyserka pozostawiła widzom zdecydowanie za duże pole do interpretacji i własnych przemyśleń, przez co film jest niezrozumiały i chaotyczny.

Wydaje się być zaledwie szkicem pełnowartościowej historii.

Debiut Portman udał się połowicznie. Zdecydowanie jest przedsięwzięciem bardzo ambitnym, ale trochę przekombinowanym.

Pod kątem realizacyjnym można dopatrzyć się kilku wad.

Wizualnie piękny i nastrojowy. Jak jego literacki pierwowzór - smutny i nostalgiczny, z naprawdę ładnie cierpiącą, delikatną bohaterką, którą zresztą sama z niezwykłym wyczuciem zagrała.

Debiut popularnej aktorki należy jednak uznać za udany. Opowieści o miłości i mroku są obrazem ciekawym, potrafiącym poruszyć widza.

Znakomita aktorka, a od niedawna reżyserka, mówi odważnie swoim głosem. I nawet jeżeli jest on jeszcze niedoskonały, to z pewnością daje ciekawą perspektywę na to, co będzie dalej.

Debiut Portman wskazuje na tkwiący w niej potencjał, przy czym z całą pewnością nie ma się czego wstydzić.

Nie jest doskonały, ale o wiele łatwiej wymienić jego zalety, niż jednoznacznie sformułować zarzuty.

Żaden kadr melancholijnie kreślonej "Opowieści..." nie pozostaje bez znaczenia. Natalie Portman karmi widza zdjęciami Sławomira Idziaka, bezbłędnie oddającymi liryzm nieprzerwanie towarzyszący fabule.

Nie zachwyca, ale i nie sprawia, że chcemy opuścić kinową salę.

Bardzo nieśpieszny i bardzo poetycki w formie.

Udany debiut. Film wyróżnia jego warstwa wizualna, pełna symboliki, często wręcz poetycka, oddziaływająca na wyobraźnię widzów.

Rozczarowanie. Natalie piękna i utalentowana, ale jako reżyser na razie pogubiona.

Ciąg mniej lub bardziej przypadkowych scen nieukładających się w kompletną narrację. Portman ma poważne kłopoty z inscenizacją, zawodzi również adaptacja dokonana przez reżyserkę.

Skromne, dość niszowe kino, któremu większą medialną ekspozycję zapewniły nazwiska twórców.

Nie jest to najgorszy debiut reżyserski, ale i nie wybitny, raczej jak wiele innych debiutów to środkowa półka z ponadprzeciętną warstwą wizualną.

Delikatnie oniryczna i pełna melancholii podróż do Izraela żyjącego jedynie we wspomnieniach i przekazywanych z pokolenia na pokolenie opowieściach? Jak najbardziej na tak.

Poprawny, przygnieciony ciężarem literackiego pierwowzoru, ale nieprzetrącony. Stoi na ugiętych nogach do końca.

Coś więcej niż film. To przepełnione emocjami przeżycie, które jak na debiut zdaje się być dziełem wyjątkowo dojrzałym i przemyślanym.

Udana próba flirtu, a może poważniej - rozpalonej komunikacji - literatury z filmem oraz prezentacja rzeczywistości metafizycznej.

Reżyserski debiut Natalie Portman jest na tyle gorzki, że nawet gdyby nie zagrała w nim głównej roli, i tak przykuwałby uwagę powagą, odmiennym spojrzeniem.

Sprawia wrażenie filmu doskonale przemyślanego - każda scena jest tu klarowna i nieprzeciągnięta, kończy się dokładnie wtedy, kiedy się skończyć powinna. To rzadkość w przypadku filmu robionego przez debiutanta.

Kunsztowny, oniryczny, melancholijny, hipnotyzujący.

Może kolejne doświadczenia przyniosą lepiej skonstruowane fabuły, bo "Opowieści...", choć z pewnością obdarzone miłością reżyserki, bardziej straszą jednak mrokiem.

Bardzo przyzwoity, wzruszający film.

Bardzo autorski i daleki od hollywoodzkich standardów, od których jak widać Portman chce uciec.

Nawet Sławomir Idziak nie uratował projektu.

Portman zupełnie poległa reżysersko: jej film przypomina bryk z książki, zbiór dość topornie nakręconych, przestylizowanych fragmentów, w których nie wierzy się ani w tytułową miłość, ani w mrok.

Jest ciekawym pomysłem, którego nie udało się w pełni ukazać na ekranie. Historii brakuje kilku logicznych elementów, które połączyłyby ją w spójną całość.