Po tamtej stronie

Dzieło, które wydaje się być współczesnej Europie tak po ludzku po prostu potrzebne.

Świetna propozycja dla miłośników niekonwencjonalnego kina.

W żadnym momencie nie było wybitnie, ale w każdym było coś ciekawego w trochę inny sposób.

Kończąc seans, chciałem nowemu obrazowi Kaurismäkiego dać ocenę niższą. Czasem się zaśmiałem, czasem naszła mnie chwila refleksji, ale nic nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Jednakowoż ilość satysfakcji, którą wyciągnąłem z późniejszego rozbierania filmu na części pierwsze w ramach konwersacji, po prostu mi na to nie pozwoliła.

Film będący wyraźnym głosem w sprawie sytuacji uchodźców z Bliskiego Wschodu. Aki Kaurismaki ma w tej sprawie jasne poglądy i głośno wyraża je w swoim nowym obrazie, ale z klasą jakiej mogliby się uczyć uczestnicy politycznej debaty na ten temat w całej Europie.

Fin konsekwentnie wyznaje wiarę w dobroć i poprzez swoją twórczość zaraża nią innych.

Gutkowa nowość rozbawi, być może zmusi do paru przemyśleń, ale poczucie zawodu wydaje się niestety nieuniknioną częścią tego seansu.

Kaurismäki z wyczuciem i sporą odwagą nie podważa w żaden sposób wagi tematu, lecz przedstawia go po swojemu, z całą lekkością i bezkompromisowością, tworząc coś na wzór zaangażowanej komedii humanitarnej. Po tamtej stronie normalności wcale nie musi być lepiej.

Oryginalny, nietypowy. Fascynujący dla połowy z nas.

Jest w "Po tamtej stronie" wiele scen, które potrafią zdecydowanie wzruszyć, jednak Kaurismäki nie stara się specjalnie rozczulać widza. Największe dramaty przeplata z humorystycznymi scenami i fińskim rockiem, dzięki czemu jego obraz okazuje się finalnie lekką opowieścią o prostocie, oraz o byciu przyzwoitym i dobrym.

Choć reżyser wypowiada się na ważkie tematy, w swojej retoryce jest daleki od patetycznego zadęcia. Po drugiej stronie przypomina raczej baśń lub przypowieść moralną, co stawia go w opozycji do tendencji panujących w dyskursie dotyczącym problematyki imigracji.

Aki Kaurismäki z właściwą sobie empatią przygląda się usilnym próbom zmiany własnego życia i choć unika oczywistych wniosków, zaskakuje pesymizmem.

Kino ciepłe, sympatyczne, chwilami zabawne, a gdy trzeba wzruszające.

Wpisuje się w serię najbardziej udanych skandynawskich obrazów godzących wątek kryzysu migracyjnego z autorskim stylem komedii.

Dzieło uporczywie aktualne. Pod płaszczykiem stylizowanej komedii przemyca optymistyczną wizję solidarnej Europy - pocieszającą fantazję o ludziach, którzy są w stanie sprostać własnym ideałom.

Jeden z najlepszych filmów powstałych na fali kryzysu imigracyjnego.

Fiński reżyser nie stracił nic ze swojego unikalnego stylu, a sześcioletnia przerwa zrobiła mu naprawdę dobrze. Jego dowcip się wyostrzył, zmysł obserwacji jest niezwykle uważny, a tematyka to strzał w dziesiątkę. The Other Side of Hope bez wątpienia stanie się hitem w wielu krajach.

W tym pięknym filmie udzielającym lekcji empatii śmiech i wzruszenie towarzyszy do końca.

Kaurismaki kolejny raz udowodnił, że do zrobienia znakomitego kina wystarczy humor i wielkie serce. "Po tamtej stronie" jest kwintesencją oryginalnego stylu tego fińskiego reżysera, który postanowił po swojemu skomentować niezwykle palący problem przybywania do Europy kolejnych fal uchodźców z Bliskiego Wschodu.

To, co uderza w "Po tamtej stronie", to aktualność filmu.

Kaurismäki - zgodnie z tytułem - pokazuje "drugą stronę" zaangażowanego kina. Daje nadzieję, że możliwa jest ucieczka od propagandowych klisz, które nieraz - w bardzo słusznym celu - bardzo nas emocjonalnie szantażują. Fiński reżyser nie wywiera na nikim presji. Zamiast wpychać nam w gardło emocje, zachowuje kamienną twarz.

Niby to współczesna Europa, tylko dlaczego przypomina stary film SF? Z tych o świecie, który przetrwał własną zagładę. Świetne!

Znakomity film. Dotyka teraźniejszych problemów, ale jest daleki od doraźnej publicystyki. Mądra refleksja idzie w nim w parze ze stylem mistrza europejskiego kina, który dawno nie był w lepszej formie.

Aki Kaurismäki potwierdza status jednego z największych humanistów światowego kina. Fiński mistrz - kilka lat po świetnym "Człowieku z Hawru" - raz jeszcze zabiera głos w sprawie kryzysu migracyjnego.