Aftersun

To obraz rozpadu, w którym zabawa formą jest ważniejsza od treści, co w konsekwencji tłumaczy brak nadziei w ostatecznym wydźwięku recenzowanego dzieła. Stąd jest to pozycja dla tych, dla których ważniejsze jest doznawanie filmu od jego poznawania.

Robi z nami rzecz niezwykłą. Chcielibyśmy po seansie cofnąć się do kilku istotnych dla nas chwil w naszym życiu, inaczej przeprowadzić rozmowę, inaczej się zachować. To niestety niemożliwe, dzisiaj możemy tylko wspominać, żałować.

Debiut idealny, zostający w pamięci, emocjonalny, wyważony, przepięknie zrealizowany i oryginalny. Niezwykłe wyczucie estetyczne i formalne reżyserki, a przy tym zgranie tego z treścią i tempem powolnych, ciepłych wakacji podszytych nie dramatycznym, ale bardzo dryfującym w myślach obrazem smutku jest niesamowity. Charlotte Wells wykonała kawał świetnej filmowej roboty i śmiało mogę powiedzieć, że jej film to najlepszy nominowany do Oscarów w jakiejkolwiek kategorii film tego roku.

Subtelne i powściągliwe kino o relacji ojca z córką, w którym na powierzchni dzieje się niewiele, podczas gdy pod nią aż buzuje od emocji.

Szkocka reżyserka Charlotte Wells przy pomocy genialnie dobranej obsady utkała opowieść intymną, niejednoznaczną i niezwykle poruszającą. W Aftersun widać nie tylko jej olbrzymi talent do robienia kina, ale przede wszystkim wielką wrażliwość i ponadprzeciętne umiejętności budowania klimatu, który dotyka najczulszych strun emocji. Chapeau bas po stokroć!

Opowiada historię wspólnych wakacji ojca i córki, mocno inspirowaną życiem reżyserki i scenarzystki, Charlotte Wells. Zgrabnie nakręcony i pięknie zagrany, ale w mojej opinii zbyt prywatny, abym mógł wytworzyć z nim emocjonalną więź. Świetne zakończenie, ale najpierw trzeba przebić się przez 85 minut najzwyklejszych wakacji świata.

Obraz szkockiej reżyserki jest tyleż wielowymiarowy, co niezwykle eteryczny w opisywaniu bólu. Nic - poza miłością - nie pozostaje w nim oczywiste. To egzystencjalny traktat dekonstruujący koncept czasu jako budulca tożsamości, w którym wiedza o przeszłości warunkuje zaleczenie traumy.

Nie przynosi żadnego fundamentalnego przesilenia, choć w kilku miejscach podjęte były nieśmiałe w tym względzie próby.

Prosta historia o trudnych rzeczach. Debiut fabularny Charlotte Wells to emocjonalny rollercoaster, podczas którego widz może jednocześnie odczuwać i myśleć. Zdecydowanie warto wybrać się do kina, choćby dla znakomitego Paula Mescala.

Charlotte Wells nakręciła debiut, o którym większość twórców filmowych może tylko pomarzyć. Stworzyła dzieło, które porusza, skłania do refleksji oraz dyskusji. Dawno nie oglądałem tak "życiowego" filmu. Nie jest to jednak też obraz łatwy, lekki i przyjemny. Zdecydowanie wymaga zaangażowania, ale i pewnej dojrzałości emocjonalnej. Dla takich produkcji warto chodzić do kina.

Jest dziełem wyjątkowym pod wieloma względami, wielowarstwowym, ale mistrzowsko spójnym, wymownym i poruszającym.

Robi z nami rzecz niezwykłą. Chcielibyśmy po seansie cofnąć się do kilku istotnych dla nas chwil w naszym życiu, inaczej przeprowadzić rozmowę, inaczej się zachować. To niestety niemożliwe, dzisiaj możemy tylko wspominać, żałować.

Wielu na "Aftersun" się wynudzi i uzna za stratę czasu, pozbawioną jakiegokolwiek sensu sklejkę scen. Ale to wszystko okazuje się bardzo przemyślanym, skrywającym o wiele więcej obrazkiem depresji. Ostatnie minuty wywracają wszystko do góry nogami i dopiero dając sobie czas na przemyślenie po seansie, film zaczyna rosnąć w oczach. Przynajmniej moich oraz - mam nadzieję - potencjalnych widzów.

Nie po każdym dobrym filmie chce się gadać. O "Aftersun" chcą gadać wszyscy.

Pracując na niedopowiedzeniach, Wells tworzy w "Aftersun" podskórne napięcie. Bo przecież od początku wiadomo, że nie jest to po prostu opowieść o wakacjach,

Bazując na odległych, zatartych przez upływ czasu reminiscencjach, Wells - z pewnością siebie, jaką rzadko odznaczają się debiutantki - zdołała uchwycić tak wiarygodne odbicie przyziemnej codzienności, że określenie "Aftersun" mianem imitacji życia byłoby nieuczciwe.

To jeden z tych filmów, w których ciężką prace wykonuje widz. Może on wyciągnąć z tej opowieści dużo, mieć o czym pomyśleć po seansie. Tyle że w przeszłości uczestniczyłem w kilku dyskusyjnych klubach filmowych i wiem, że pomyśleć można po seansie każdego filmu. I nawet najprostszej komedii dopatrzyć się głębi.

To refleksja na temat zdrowia psychicznego, naszych wewnętrznych demonów oraz bezwarunkowej miłości. Ulotne emocje, których nie można uchwycić kamerą, oraz lęki, które skrywane są za uśmiechem - z filmu Charlotte Wells przebija się smutna refleksja, że czasem dostrzegamy za mało, za późno.

Jeśli istnieje jakieś ekranowe cierpienie, z którym ja - heteroseksualny, trzydziestoparoletni facet nieprzepadający za słowem "męskość", ale żyjący w bardzo konserwatywnym kraju - mógłbym się do jakiegoś stopnia utożsamiać, to należy ono właśnie do Caluma. A uświadomiła mi to Mała Dziewczynka, choć zarazem Dorosła Kobieta. Kto inny by tak potrafił?

Po seansie ma się ochotę pozostać w fotelu z oczami wbitymi w przestrzeń i pogrążyć się w zamyśleniu. Trudno będzie wyjść z kina, pozostając tym samym człowiekiem.