High-Rise

Szalone tempo i brak klasycznej, spójnej narracji powodują, że High-Rise ogląda się jakby przez kalejdoskop, atrybut jednego z dziecięcych bohaterów filmu.

Pesymistyczna wizja przyszłości, gdzie podziały klasowe stają się przyczyną rewolty, ani trochę nie przygnębia, bo okazuje się być konstruktem równie sztucznym, co tytułowy wieżowiec.

Najlepsza filmowa dystopia, jaką widziałem.

Nie jest idealny, brakuje w nim tego trudno uchwytnego "czegoś", co porwałoby widza i sprawiło, że jeszcze długo po seansie zastanawiałby się nad przesłaniem i treścią tego dzieła.

Szkoda, że nie działa na emocje tak mocno, jak na zmysły. Przez to też jest idealnym przykładem przerostu formy nad treścią.

Czysta przyjemność z oglądania tej menażerii, czemu sprzyja wręcz porywający styl wizualny filmu.

Intrygujący, choć chaotyczny obraz, który skłania do przemyśleń i zapada w pamięć. Film od początku wciąga i trzyma w napięciu, jednak do tego stopnia, że aż męczy.

Rysuje rzeczywistość, która zaciska nam pętle na szyi. Ładne jak kropla krwi na mankiecie i przy tym wszystkim mądre.

Bez wątpienia bezkompromisowe i wizjonerskie widowisko.

Ekranizacja Ballarda przykuwa do ekranu i nie pozwala oderwać od niego wzroku.

Jeden z najważniejszych filmów, które w tym roku pojawią się na ekranach polskich kin. Jest ładnie, tajemniczo i dość przykro.

Kilka plusów za realizację, zdjęcia, aktorstwo, charakteryzacje i muzykę.

Reżyser ogrywa te wszystkie metafory i inne tropy stylistyczne w sposób bardzo unikatowy i bardzo "swój".

Pomimo swojego okrucieństwa film czaruje bowiem obrazem i dźwiękiem.

Ponieważ w "High-Rise" brak postaci pozytywnych czy szczególnie interesujących, widz, mimo najlepszych chęci, musi się w końcu poddać i odpłynąć myślami w kierunku ciekawszych tematów.

Ogląda się to jak szalone dzieło sztuki, czysty obłęd po mistrzowsku zapisany na taśmie filmowej.

Fenomenalnie wystylizowany na lata 70, oniryczny obraz społecznego rozkładu.

Być może największe, filmowe dziwactwo, jakie w tym roku pojawi się na ekranach kin.

Dwubiegunowość "High-Rise" powoduje, że wychodząc z kina, widz ma prawo czuć się zbitym z tropu. Nie jest pewny tego, co zobaczył, a przede wszystkim nie jest pewny, czy to świadczy o świetności, czy tragiczności tej produkcji.

Za pierwszym podejściem film może zniechęcać swoją strukturą - dla niektórych okaże się pozornie rozpadającą się konstrukcją, pełną przesyconych treści. Dla innych będzie doskonałym obrazem fermentującego społeczeństwa i całej groteski jaka temu towarzyszy.

Należy wyróżnić piękne zdjęcia. To estetycznie rozkoszna uczta.

Mamy więc do czynienia z wielkim witrażem krążącym dookoła siebie - kalejdoskopem wielu słów, idei i obrazów.

Zmusza do myślenia, czystej rozrywki jest w nim niewiele, ale i nie jest to ekranowy snuj, w którym nie dzieje się nic: ponury, mroczny film Bena Wheatleya jest wierny klimatowi oryginału, nie brak w nim mocnych ujęć, zabójstw, seksu, perwersji, sadyzmu.

High-Rise działa - działa jak precyzyjny mechanizm, rozprawa o nieudanej rewolucji, katalog symboli. Krzyżówka, która chciała być literaturą.

"High Rise" przypomina trochę "Drive" Nicolasa Windinga Refna. Obydwa te filmy stawiają obraz ponad historię. Wheatley stworzył film nieco mądrzejszy, lecz emocjonalnie jałowy.

Barbarzyńsko dobre kino!

Niewygodne, wymagające kino, nie dla każdego.

Na pewno jako film ma pewne braki, ma jednak wiele elementów, których w większości kinowych hitów na próżno szukać. I jest dowodem na to, że sci-fi można kręcić inaczej niż szarżując efektami specjalnymi.

Składa się z ciągu spektakularnych scen pełnych dzikiej energii, które nie łączą się w spójną i sensowną całość. "High-Rise" brakuje porządnego narracyjnego szkieletu.

Wheatley z wyśmienitą ironią portretuje zarówno przepełnionych poczuciem bezkarności przedstawicieli lokalnej elity, jak i nabrzmiałych frustracją mieszkańców niższych pięter budynku.

Przesmakowita dziwaczność.

Finałowa destrukcja, od której rozpoczyna się "High-Rise", to majstersztyk wyobrażenia o apokalipsie - także na poziomie formy filmowej.

Wheatley chciał pokazać tak wiele rzeczy naraz, że w ostateczności na żadnej nie skupił się wystarczająco mocno.

Bełkotliwy gniot, kicz i nonsens.

Najciekawszy nie w swoim wymiarze politycznym, tylko estetycznym.

Miło jest zobaczyć w szerokiej dystrybucji film brytyjski, zwłaszcza w tak dobrej obsadzie, bo to rzadkość. Szkoda tylko, że scenariusz nie dorównał do wysokiego poziomu aktorskiego.

Niezwykle elegancki, wysmakowany, a przy tym głoszący dość złowieszczą tezę, która zostaje pięknie wizualnie przedstawiona na ekranie.

Intrygujący na powierzchni, ale ledwie prześlizgujący się po tematyce powieści J. G. Ballarda, alegoria, która niestety nudzi - choć jej sens jest aktualny jak nigdy.

Jeżeli nie nastawicie się na odpowiedni odbiór High-Rise, możecie poczuć rozczarowanie.

Najbardziej spektakularna w historii rozbiegówka przed teledyskiem.

Irytująca maniera rodem z wieców partii Razem nie pozwala nie dać, nomen omen, czerwonego kciuka w dół.

Szaleństwo, chaos i zezwierzęcenie, satyra w niekonwencjonalnej formie, po prostu istna ekranowa orgia.