Tomasz Rachwald

Częściowo farsa, a częściowo szkic na temat okrucieństwa władzy. Brytyjsko-francuski film o przewrocie pałacowym Chruszczowa jest świetną komedią, od której włos się jeży na głowie.

Młody debiutant z Nałczyku wykazuje się nadzwyczajną dojrzałością, gdy przychodzi mu pokazać gordyjski węzeł pretensji, jakie żywią wobec siebie etniczne grupy zamieszkujące rosyjski Kaukaz.

Chociaż na tegorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych nie pojawiło się żadne arcydzieło na miarę "Ostatniej rodziny", to jednak "Cicha noc", debiut fabularny, jest kolejnym sygnałem zapowiadającym wysyp kolejnych filmów dobrych i bardzo dobrych, jeśli tylko zadbać o dalsze finansowanie i opiekę merytoryczną dla filmowców.

Dbałość o detale i staranna choreografia scen z udziałem uzbrojonych postaci, które usiłują pozabijać się nawzajem, przynoszą szczególnie imponujący efekt.

Największe przy tym wrażenie robi kunszt, z jakim Bellocchio pokazuje radzące sobie ze śmiercią matki dziecko. Nie ma tu miejsca na uciekanie w tani sentymentalizm - reakcją małego Massimo nie są łzy - są nią szok i bunt.