Atomic Blonde

Wielka szkoda! Ten zmysłowy, pociągający, szalenie rytmiczny i mający wiele zalet film wyleciał z trasy dobrych produkcji przez to, że twórcy nie docenili widza i postanowili przedobrzyć zapuszczając się w coraz dalsze i coraz mniej zrozumiałe rejony tajemnic i zagadek, które nie miały żadnego sensu.

Choć "Atomic Blonde" jest dość sprawnie nakręcony i świetnie zagrany, to przedstawiona historia pozostawia po sobie wiele do życzenia.

Czy wychodząc z kina byłem rozczarowany? Lekko na pewno, bo fabularnie film nie zapewnił mi niemal nic ciekawego, nowego czy zaskakującego.

Ogólnie rzecz biorąc Atomic Blonde to genialny teledysk z solidnym mordobiciem, ale nic poza tym.

Aspekty audiowizualne czynią z Atomic Blonde solidny film. Świetnej choreografii i rewelacyjnej Charlize Theron dopełnia doskonale dobrana muzyka. Wciąż zawodzi jednak scenariusz.

Samoświadome dzieło choć sprawiające wrażenie sklejonego z dwóch niepowiązanych ze sobą tytułów. Jako film szpiegowski tytuł byłby po prostu niskich lotów, lecz przez połączenie ze świetną akcją "Atomic Blonde" się obroniła i jest w tym momencie moją ulubioną "atomówką".

Jako kino akcji prezentuje naprawdę dobry, a chwilami świetny poziom. Jako thriller szpiegowski wypada jednak dużo słabiej. Ostatecznie historia niebezpiecznej agentki o blond włosach stoi więc na niezłym i tylko niezłym poziomie.

Nigdzie lata 80. nie wyglądają tak stylowo jak w "Atomic Blonde".

Niestety wizualne fajerwerki nie są w stanie uratować widza przed rosnącym znużeniem.

Nie tylko spełnia oczekiwania żądnej mocnych wrażeń widowni, ale także karmi ją przebłyskami artystycznego kunsztu. Reżyserowi udała się ekstremalnie trudna sztuka - zanurzył się po uszy w hollywoodzkim bajorze i wypłynął na brzeg, czysty jak łza.

To kolejny film, który pokazuje, że jeszcze nie umarło kino akcji, gdzie operator nie dostaje ataku epilepsji podczas kręcenia. Choć w tym przeestetyzowanym balecie śmierci znajdziecie kilka fałszywych kroków, to i tak dzieło Davida Leitcha ma czym się obronić.

Atomic Blonde naprawdę niewiele brakuje do tego, aby być jedynie przyzwoitym przystankiem, pomiędzy wyczekiwaniem na kolejne części Wicka. Oprócz oprawy audiowizualnej i klimatu Berlina, w zasadzie nie ma tu do czego wracać.

Jest żadnym kamieniem milowym, ale jej wizualna strona uzmysławia, jak źle wygląda większość kręconych dzisiaj filmów akcji. I choćby dlatego warto wybrać się do kina.

Jeśli potraktujemy ten film jak rodzaj rozrywkowego sensacyjnego komiksu, to możemy uznać, że jest on niezwykle sprawnie zrealizowany i świetnie się ogląda. Mam co prawda wrażenie, że jego twórcy mieli nieco ambitniejsze zamiary, które nie do końca się udały, i chociaż brawurowa Charlize Theron doskonale wywiązała się ze swojego zadania, to jej rola została napisana zbyt jednowymiarowo, żeby widz mógł "na poważnie" odczytać jej mroczne i tajemnicze oblicze.

Rozpoczyna się mocno i tak też trzyma do ostatniej sceny. Jest dynamiczny, pełen zwrotów akcji i efektowny.

Film aż tętni adrenaliną. Jest taki, jaki powinny być filmy z kategorią R. Niesamowicie widowiskowy. Trzymający w napięciu. Pozbawiony zbędnej głębi. Po prostu walący prosto w mordę.

Kolejny postwickowy akcyjniak, pomimo kilku mankamentów, prezentuje się więc bardzo dobrze. Nie kopiuje serii z Keanu, idzie własną ścieżką, a praktycznie wszystko to, co go odróżnia, wypada na duży plus.

Charlize Theron wspaniała jak zawsze, ale i ona nie potrafi przesłonić widowni wad tego ładnego, ale pustego widowiska.

Uczta dla oka i ucha, ale pod względem scenariusza film niestety kuleje. Jeżeli jesteście w stanie przełknąć kilka fabularnych skrótów i docenić starania autorów scenografii oraz choreografii, a także pracę operatorów kamer oraz wizję reżysera, to Atomic Blonde będzie dobrą weekendową odskocznią.

Twórcy postawili na akcje, akcje i jeszcze raz akcje, bardzo sprawnie oraz oryginalnie przedstawioną. Scenariusz jest tylko dodatkiem, niestety bardzo słabym.

No cóż, widowisko dla miłośników filmu kopanego, ocierające się o ważną sytuację polityczną, to jednak coś do oglądania. A przy okazji i do słuchania, bo ścieżkę dźwiękową wypełniają dobre, nostalgiczne przeboje, od George'a Michaela po Davida Bowie. Czegóż więcej trzeba?

Choć doceniam próbę dojrzalszego podejścia do tematu, nie byłem w stanie oprzeć się wrażeniu, że jestem na pokładzie tylko dla dźwięków synthpopu i łamania kości.

Tym, co wyróżnia film Davida Leitcha, jest niesamowity klimat: punkowa tkanka miasta i związany z nią anturaż z czasów przełomu ustrojów to to, czego zazdrościmy poprzedniemu pokoleniu.

David Leitch stworzył w "Atomic Blonde" opowieść o Jamesie Bondzie w spódnicy. Agentka Jej Królewskiej Mości jest równie efektywna, intrygująca i atrakcyjna jak jej męski pierwowzór, pochodzący z powieści Iana Fleminga. Nie sądzę jednak, że kreacja pięknej Charlize Theron zagrozi sławie Bonda.

Ogólnie nie jest źle, ale "Atomic Blonde" do wybitnych dzieł nie należy. Powstały o wiele lepsze filmy z tego gatunku. Propozycja Davida Leitcha wybija się na tle pozbawionych fabuły produkcji, które obecnie zalewają kina, ale czegoś jej brakuje.

Film w którym muzyka i warstwa wizualna prezentują się świetnie, aktorstwo również dotrzymuję kroku. Największą zaletą są jednak sceny walk, w których widać ból i cierpienie uczestników jak również chęć przeżycia.

Miks krwawego akcyjniaka ze szpiegowskim thrillerem, balansującym między powagą a humorem. Może bywa podkręcony, tempo bywa dość nierówne, ale intryga wciąga, nie brakuje kilku wolt, zaś wizualnie robi niesamowite wrażenie.

Na Atomic Blonde nuda was nie zeżre. Film dostarcza niesamowitej rozrywki, ale ja mimo wszystko poszukałbym w nim jakiejś "ideologii". Znajduję ją w konstrukcji głównej bohaterki.

Prawdziwe mocne filmowe uderzenie i wyjątkowa postać, która wszystkim nam skopałaby tyłki. Całość jest doskonała technicznie, a oglądanie filmu sprawia ogromną przyjemność.

Doskonały dowód na to, że nawet najlepsza obsada nie podratuje słabego scenariusza.

Podstawową zaletą opowieści Anthony'ego Johnstona jest przy tym jej dekonspiratorski ton ukazujący seksizm nie tylko świata szpiegów, ale i męskiego oka czytelnika, niecierpliwie czekającego na moment, gdy Lorraine zostanie trochę bardziej roznegliżowana i zajmie się "biciem panów". Niestety "The Coldest City" pozostawiło mnie w tym zakresie "niezaspokojonym" i pełnym podziwu wobec braku bohaterek z wielkim biustem.

Dla fanów Charlize Theron pozycja obowiązkowa. Miłośnicy kina szpiegowskiego też powinni zobaczyć tę produkcję, ale czy będą usatysfakcjonowani? Niekoniecznie, napięcie momentami siada, film nie budzi większych emocji a powinien, bo potencjał, pomysł i narzędzia były świetne.

Los postaci był mi więc obojętny, intryga nie trzymała w napięciu, sceny akcji, choć efektowne, nie miały odpowiedniego podbudowania emocjonalnego, a zwroty akcji, których jest w tym filmie zdecydowanie za dużo, nie wywierały żadnego wrażenia. To wszystko sprawia, że po nacieszeniu zmysłów klimatem i bohaterami możemy się zacząć zwyczajnie nudzić.

Tytuł nie kłamie - Charlize Theron rzeczywiście jest atomowa, ale filmowi brakuje reżysera, który skupiłby się nie tylko na pięknej oprawie i doskonałych scenach akcji.

Jest niczym wyznanie miłości - zaskakujące, pełne radości i rozkosznej przyjemności, której trudno się oprzeć.

Bojowy balet w wykonaniu Charlize Theron cieszy oko, ale odrealnione sceny okładających się po mordach osiłków skutecznie potrafią zabić przyjemność oglądania. Niemniej dzieło Leitcha zasługuje na uwagę, jak i sama gra aktorska gwiazdy ostatniego Mad Maxa.

Może nie rozczarowuje na całej linii, ma świetną atmosferę, kapitalny soundtrack i kilka scen akcji, które zapiszą się w najnowszej historii kina akcji, ale też nie angażuje emocjonalnie i ma spore braki fabularne, co sprawia, że nie wychodzi poza solidną średnią.

Jest filmem, który nie wzbudza emocji, ani tym bardziej nie zależy widzowi na życiu bohaterów. To wyłącznie dobrze zrealizowany, zrobiony ze stylistycznym pomysłem i konsekwencją akcyjniak, który został położony już na etapie scenariusza.

Jest filmem równie dobrym co John Wick - pod pewnymi względami nawet lepszym.

Bardzo przyjemne i świetnie wykonane kino akcji, które próbuje swoją złożoną fabułą odciąć się trochę od Johna Wicka. Moim zdaniem Davidowi Leitchowi wychodzi ten zabieg, a nazywanie jego najnowszej produkcji żeńską wersją hitu z Keano Reevesem jest nieuprawnione.

Charlize Theron dała z siebie wszystko, McAvoy to łobuz co nie miara, a całość plusuje za berlińskich panczurów. Szkoda, że Atomic Blonde starała się być czymś więcej, niż powinna być.

Wyszedł film bardzo nierówny, gdzie miejscami skacze ciśnienie, ale częściej wieje nudą. Mało zaskoczeń, dużo znanych chwytów i spora dawka smęcenia. Gdyby nie świetne sceny walk, film zniknąłby w otchłani przeciętności.