Tomasz Rachwald

Częściowo farsa, a częściowo szkic na temat okrucieństwa władzy. Brytyjsko-francuski film o przewrocie pałacowym Chruszczowa jest świetną komedią, od której włos się jeży na głowie.

Młody debiutant z Nałczyku wykazuje się nadzwyczajną dojrzałością, gdy przychodzi mu pokazać gordyjski węzeł pretensji, jakie żywią wobec siebie etniczne grupy zamieszkujące rosyjski Kaukaz.

Chociaż na tegorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych nie pojawiło się żadne arcydzieło na miarę "Ostatniej rodziny", to jednak "Cicha noc", debiut fabularny, jest kolejnym sygnałem zapowiadającym wysyp kolejnych filmów dobrych i bardzo dobrych, jeśli tylko zadbać o dalsze finansowanie i opiekę merytoryczną dla filmowców.

Dbałość o detale i staranna choreografia scen z udziałem uzbrojonych postaci, które usiłują pozabijać się nawzajem, przynoszą szczególnie imponujący efekt.

Największe przy tym wrażenie robi kunszt, z jakim Bellocchio pokazuje radzące sobie ze śmiercią matki dziecko. Nie ma tu miejsca na uciekanie w tani sentymentalizm - reakcją małego Massimo nie są łzy - są nią szok i bunt.

Pomimo dużej liczby zaangażowanych znanych aktorów, ma jedną prawdziwą gwiazdę - olbrzymią małpę. To właśnie wokół niej zbudowana jest cała historia - pozbawiona głębi, ale piękna i ukierunkowana na czystą zabawę.

Bracia Dardenne'owie zwykli łączyć w swoich filmach wrażliwość społeczną z wyważonym realizmem. Jednak po "Nieznajomej dziewczynie" można im zarzucić nadmierną dosłowność przekazu i skłonność do moralizowania.

Wyjątkowo udana współpraca zdolnego reżysera z profesjonalnym scenarzystą pozwoliła stworzyć prawdopodobnie jeden z najlepszych polskich filmów.

Jako remake film ten sprawdza się nieźle, jako dyskusja z normami gatunkowymi westernu również nie najgorzej. Fuqua nakręcił film samoświadomy i więcej niż poprawny. Niech to wystarczy.

Satysfakcjonujący film gatunkowy korzystający ze starych klisz.

Poza tą wielką draką w Lipsku sceny akcji co nieco jednak nużą.

Mamy jednak do czynienia z zakonserwowaniem narracji wygładzającej wyboje historii - i ze zwyczajnie niedobrym filmem.

Pomimo swojego okrucieństwa film czaruje bowiem obrazem i dźwiękiem.

Na tle gigantycznych dekoracji filmu do złudzenia przypominającego klasycznego "Ben Hura" dwóch najwytrwalszych sceptyków kamery wygłasza swoje credo.

Nawet jeśli poszukiwanie sensu pomiędzy dwoma częściami filmu okaże się jałowe, nie unieważnia to przyjemności, jaką daje obcowanie z ekranowym Milesem.

Pozbawiony finezji, celu i emocji.

Jest tak nudny, że zapomina się o nim po chwili.