Boska Florence

Może znajdą się malkontenci, którzy wychwycą w filmie Fearsa defekty: przestoje, zmienne tempo, niekonsekwencje scenariuszowe, zbyt statyczna rola Hugh Granta. Ale każdą kolejną sceną komiczną reżyser kupuje sympatię widza.

Przepiękna historia opowiadająca o bezgranicznym oddaniu, które każdy z trójki bohaterów czuje. Boska Florence nie miałaby szans na sukces, gdyby ten tercet postaci nie został zagrany przez zgraną trójkę aktorów.

Komedia pełną gębą, która niemal od pierwszej do ostatniej minuty wywołuje na widowni salwy śmiechu.

Rozbrajająca Meryl Streep i Hugh Grant w roli swojego życia.

Błaha na pierwszy rzut oka historia okazuje się niejednoznaczną opowieścią o niezdrowej wręcz lojalności.

Ciepła historia i naprawdę całkiem niezły film.

Pozbawiony finezji, celu i emocji.

Zapewne trafi do każdego wymagającego widza. Kręcony w trochę starym stylu, bez pośpiechu i zawrotnych zwrotów akcji.

Warto zobaczyć głównie dlatego, że to świetny film. Dobrze zbudowany i zagrany chciałoby się rzec - choć zabrzmi to sztampowo - w sposób brawurowy.

Rozśmieszy, czasem wyciśnie łzę, a chwilami może nawet zaskoczyć.

Świetna komedia.

Niespieszna narracja, piękne zdjęcia i intrygujące postaci przekonująco oddane przez aktorską śmietankę, to więcej niż minimum argumentów przemawiających za seansem tego, czy jakiegokolwiek innego filmu.

Delikatna rozrywka osadzona w pięknych sceneriach Nowego Jorku lat 40. ubiegłego wieku cieszy oko, ale historia najgorszej śpiewaczki świata niestety nie wciąga tak, jak powinna.

Dobre kino, balansujące na granicy komedii i dramatu.

Warto zobaczyć. Dobre, spokojne, klimatyczne, ciepłe kino.

Nawet jeżeli zobaczysz, że świat zrealizowanych pasji Florence opiera się tylko na pieniądzach, to i tak dobrze się zabawisz i wyjdziesz z kina w bardzo dobrym nastroju.

Niezawodna Meryl Streep z partnerującym jej Hugh Grantem tworzy wspaniały, pełen chemii duet, któremu daleko do klasycznych przedstawień związków w kinematografii. To dzięki nim film ten, pomimo komediowych niedostatków, ogląda się naprawdę przyjemnie, a postaci lubi.

Przyzwoity, choć niezachwycający.

Zapewnia rozrywkę na naprawdę wysokim poziomie.

Lekkość podjęcia tematu wprowadza widza w zachwyt, w zachwyt nad życiem, bo naprawdę wszystko jest możliwe, jeśli tylko człowiek niezachwianie wierzy w siebie i w miłość.

Nawet więc jeśli nie na taki dokładnie film o Jenkins czekaliście, jest to film z Hugh Grantem, który od lat chcieliście zobaczyć.

Ten film to przede wszystkim komedia charakterów, to show bogate w śmiech, dramat, łzy. Nie dziwią więc oskarowe nominacje.

Rewelacyjne kreacje aktorskie, które tworzą bardzo wiarygodne trio na ekranie. Słodko-gorzka fabuła pozwala widzom zarówno uśmiać się do łez, jak i wypłakać ich hektolitry.

Frears nie schodzi poniżej swojego wysokiego pułapu i mimo niespełnienia wszystkich obietnic, to "Boską Florence" ogląda się z wielką przyjemnością.

Grant mistrzowsko ogrywa wszystkie niuanse dojrzałego godzenia się z wewnętrznym rozdarciem: pomiędzy szczerą miłością do dwóch kobiet, pomiędzy buntem a akceptacją postradanych nadziei artysty, pomiędzy poczuciem winy a autentycznym poświęceniem oraz wiarą w sztukę i jej zdolność zmieniania ludzi na lepsze.

Intryguje, bawi i momentami zachwyca.

Nie można zarzucić "Boskiej Florence", że nie bawi - wręcz przeciwnie, bawi i to bardzo, jednak podczas seansu publiczność śmieje się śmiechem, którego za chwilę powinna się wstydzić.

Przezabawne, inteligentne i ciepłe. Czaruje ponad pokoleniami.

Meryl Streep, największa hollywoodzka aktorka naszych czasów, jest rzeczywiście boska.

Średnio odrobiona lekcja z klasycznej filmowej biografii, w której "najgorszą operową śpiewaczkę" potraktowano po macoszemu. Nie ma w niej nic wyjątkowego, oprócz koszmarnego głosu.

Może nie zawsze rozumiemy postępowanie bohaterów, może się nawet z nimi nie zgadzamy, ale z pewnością są one w stanie pozostawić nas w głębokim rozmyśleniu.

Choć w zapowiedziach film anonsowany jest jako komedia, bohaterka bardziej wzrusza, niż śmieszy.

Niemal brak słabych punktów.

Spektakl o artyzmie, od którego więdną uszy, ale rosną serca.

Rzetelnie zrealizowany film oczywisty, dostarczający dokładnie to, czego po jego twórcy i podjętym przez niego temacie moglibyśmy się spodziewać. Nie zmienia to jednak faktu, iż seans jest przyjemnym, przyjaznym doznaniem, niosącym w wyważonych dawkach humor, refleksję i wzruszenie.

Znakomity seans, bowiem "Boska Florence" nie ma ani jednej fałszywej nuty, ani jednego słabego momentu. Seans obowiązkowy.

Żadne to arcydzieło, ale za to ciepły i nostalgiczny film o nietuzinkowej kobiecie.

Choć zbyt często przymusza nas do śmiechu z pstrokatej śpiewaczki i zbyt rzadko pozwala sobie na krytykę odbiorczych nawyków, to ostatecznie jego film jest popisem kontroli nad melodramatyczną materią.

W dobrym tonie polecamy film o kimś, kto w dobry ton nie trafiał właściwie nigdy.

Dzięki genialnej obsadzie i nietypowej, podanej z humorem historii, może być jednym z kandydatów do najlepszej komedii roku 2016.

Jest bowiem nie tylko opartą na faktach historią fascynującej kobiety, która jakimś cudem została zapamiętana przez swój kuriozalny śpiew, ale przede wszystkim ubraną w komediowe szaty, niezwykle subtelną opowieścią o różnych rodzajach miłości.