Kamper

Grzegorzek radzi sobie za kamerą doskonale: wplata w fabularną tkankę elementy satyry i groteski, kontrapunktuje realizm impresyjnymi fragmentami, ma ucho do dialogów i serce do bohaterów.

W minione wakacje, kiedy film pojawił się na ekranach, miałem okazję uczestniczyć w kilku spotkaniach z twórcami "Kampera". To było niezwykłe doświadczenie. Młodzi widzowie podchodzili do reżysera, scenarzysty, aktorów i mówili im: "Dziękuję, to film o mnie, ja też tak mam". Na takie komplementy naprawdę trzeba sobie zasłużyć.

Bezpretensjonalny, stylowy, i co najważniejsze, bezkompromisowy film o niedojrzałym małżeństwie trzydziestolatków, którzy stają przed pytaniem czy warto dalej iść razem przez życie.

Polecam gorąco, bo w kinematografii polskiej to wyjątkowa perła.

Może i czasami działa bardzo spokojnie, na początku kamera troszkę nie wie, co zrobić, ale im dalej w las, tym Grzegorzek punktuje świat pogubionych młodych ludzi.

W minione wakacje, kiedy film pojawił się na ekranach, miałem okazję uczestniczyć w kilku spotkaniach z twórcami "Kampera". To było niezwykłe doświadczenie. Młodzi widzowie podchodzili do reżysera, scenarzysty, aktorów i mówili im: "Dziękuję, to film o mnie, ja też tak mam". Na takie komplementy naprawdę trzeba sobie zasłużyć.

Debiut zbierający dorobek alternatywnej sceny filmowej w jedną, zwartą całość, a zarazem film zaskakujący świeżością, młodzieńczą ikrą i niezwykle czułym podejściem do amerykańskich chwytów.

Może i czasami działa bardzo spokojnie, na początku kamera troszkę nie wie, co zrobić, ale im dalej w las, tym Grzegorzek punktuje świat pogubionych młodych ludzi.

Autentyczny i bezpretensjonalny. Aż dziw bierze, że Grzegorzek przy realizacji "Kampera" wielokrotnie słyszał, że tak się nie robi kina.

Trafność jego diagnozy połączona z rzadkim w polskim kinie lekkim, acz nie głupkowatym tonem sprawiają, że "Kamper" jest bodaj najciekawszym polskim filmem o współczesności.