Przemysław Mudlaff

Serial Netflixa, który chciałbym pokochać, ale nie umiem.

Może i mogłaby być dobrym, sprawnie zrealizowanym thrillerem politycznym, ale nim nie jest.

Imponuje i błyszczy jak włosy potraktowane kosmetykami TRESemmé.

Olśniewające i oryginalne science fiction, którego w kinie głównego nurtu nie było od lat.

Frapuje, straszy, brzydzi i pozwala zastanowić się nad tym, jakimi rodzicami jesteśmy dla swoich pociech, póki nie jest jeszcze na to za późno.

To najprawdopodobniej najdziwniejsza i najbardziej szalona rzecz, jaką dotychczas zaoferował swoim subskrybentom Netflix.

Stanowi jeden z najdziwniejszych, ale też najzabawniejszych w historii kina hołdów złożonych dzieciństwu.

To produkcja z najwyższej półki, która może nieco przypominać połączenie Happy Valley z Dochodzeniem, Tajemnicami Laketop i Ostrymi przedmiotami. Serial Ingelsby'ego i Zobela okazuje się majstersztykiem na gruncie budowania postaci i tajemnicy. Autentyczność, wszechogarniający pesymizm przełamywany dawką subtelnego humoru, a także świetna gra aktorska czyni z Mare z Easttown najlepszy serial dramatyczno-kryminalny HBO od czasu Wielkich kłamstewek.

Mitchell niczym wytrawny wędkarz zarzuca haczyk na całe pokolenie Y, przynętą są tu analogie do wytworów popkultury, a złowieni zostają zadowoleni widzowie.

Jenkins opowiedział o tym wszystkim w sposób niezwykle subtelny i zmysłowy.

Wspaniale zrealizowany, a aktorzy poprowadzeni zostali przez reżysera wzorowo - zdają się obijać o ściany, niczym ptaki w klaustrofobicznie małej klatce.

Przypomina zlepek tego co najlepsze z innych, wojennych lub około wojennych filmów.

Żałobną atmosferę, napięcie, poczucie smutku i niesprawiedliwości związanego ze stratą potęguje doskonała muzyka Mica Levi.

Znakomicie rozumiem zamysł reżysera, który postuluje o pielęgnację prawdy.

Piękny film ulepiony z tragedii oraz uroku i wad małego miasteczka. Małe, wielkie kino.

Interesujący obraz kryzysu męskości wiązanego silnie w krajach południowoamerykańskich z pojęciem maczyzmu.

Nieprawdopodobnie piękny film panie Chazelle.

Bardzo mądra i piękna lekcja.

Kostnica Tildenów jest mała, ale za to solidnie wyposażona w różnego rodzaju sprzęty do rozcinania, rozłupywania, rozkrajania ciał. Idealne miejsce na porządny horror w stylu gore. Na brawa zasługują pod tym względem zdjęcia, które potęgują uczucie zaszczucia i zamknięcia.

Świetna i mądra zabawa, która uczy, że przezwyciężyć kłopoty można jedynie gdy ma się kogoś obok, a alienacja nie służy nikomu. Obraz Holma to także subtelny pean na cześć akceptacji i zrozumienia odmienności, o którą tak ciężko w dzisiejszym świecie.

Mamy tu jednak do czynienia z świetnie zagranym, niewygodnym dramatem, w którym moralizatorskie tony wybrzmiewają niestety zbyt głośno.

Atutem filmu jest jedynie Emily Blunt.

Naprawdę imponująca obsada "nowego Allena", który przy pomocy średniego filmu potwierdza ich status supergwiazd.

Naprawdę udane, miłe dla oka, zmuszające do dyskusji w kwestii wychowania oraz pytające o sens życia rodzinne kino drogi.

Niezwykle wzruszająca i pięknie zrealizowana baśń przeznaczona dla młodzieży i dorosłych.

To jeden z tych filmów, który dźwiga na swych barkach główny bohater, a to z kolei wymaga od aktora ogromnych umiejętności i talentu by skupić na sobie uwagę widza, wręcz go zahipnotyzować odgrywaną postacią. Marina Foïs grająca Constance jest w tym kontekście bezbłędna.

Zdecydowanie warto sięgnąć czasem po takie perełki, które ogląda się mając wrażenie obcowania z czymś więcej niż filmem.

W ogóle jest to film, w którym wszystko dosłownie gra. Jest tak energiczny, kolorowy i zwariowany, że trudno go nie polubić.

Aktorstwo w filmie Zandvlieta zasługuje na najwyższe noty.

Lesage każe nam patrzeć na świat ukazany w filmie oczami dziesięciolatka. Świat widziany jego oczami i wyobraźnią powoduje, że czujemy to co on.

"Burleska" Antina przypomina "Showgirls" w ubraniu. Jest jednak mierną "Showgirls" namiastką, który z kolei uważany jest za jeden z najgorszych filmów w karierze Verhoevena.

Nie przeczę, że twórczyni tego filmu przyświeca szczytny cel: zauważa problem elektrośmieci, które trafiają do tzw. trzeciego świata i tym samym zatruwają naszą planetę. Ponadto chce otrząsnąć ludzi z tej manii kupowania niepotrzebnych rzeczy. To chwalebne, jednak dokument Dannoritzer przy całej tej spiskowej teorii postarzania produktów zapomina o innowacyjności, którą właściwie zaznacza jedynie w kontekście wynalezienia żarówki przez Swana i jej udoskonalenia przez Edisona.

Baśni o dmuchanej lali jaką zaserwował nam Japończyk, brakuje miejscami werwy, a to co wydaje się dość jasną metaforą ciągnie się momentami zbyt długo. Być może przeoczyłem coś co chciał mi powiedzieć reżyser.

Jako dość umiarkowany fan zaangażowanego społecznie kina braci Dardenne i Loacha zresztą też nie jestem w stanie jednak przejść obojętnie wobec ich twórczości. Film "Rosetta" jest chyba najlepszym dowodem zwyczajnie szczerych i dobrych intencji jego reżyserów.

Debiut Abbasiego jest obiecujący, ponieważ świetnie oddaje klimat grozy tzw. horrorów gotyckich i w dodatku łączy się on z czymś na kształt body horroru.

Wszystkie bohaterki "Certain Women" są do bólu autentyczne.

Reżyser pozbawił Whiplash specyficznego czaru i uczuć, jakimi przesiąknięte są standardowe filmy o muzykach i muzyce, na rzecz ukazania bądź co bądź pasjonującego pojedynku mistrza i ucznia.

Mcdowellowi debiut się udał. Niedociągnięcia obrazu zrzucam na karb braku doświadczenia dopiero 32-letniego reżysera i najwidoczniej dziur logicznych prawie idealnego scenariusza równie nieopierzonego Justina Ladera. "Czworo do pary" jest jednak mądrą i sprawnie zrealizowaną filmową ucztą, która pozostawia widza z tematem do rozważań.

Co więc świadczy o niepokojącej ponadczasowości Mechanicznej pomarańczy? To wizualna i dźwiękowa orgia, której częścią chcielibyśmy chyba zawsze być.

Z jednej strony wartość filmu Chazelle'a polega na tym, że nie jest sztampową opowieścią o trudnej drodze młodego muzyka do sławy. Z drugiej zaś strony zdaje się, że Chazelle odrzuca możliwość posiadania talentu, a jedynym środkiem, który pomaga w odniesieniu sukcesu jest zawziętość, krew, pot i łzy. Reżyser pozbawił "Whiplash" specyficznego czaru i uczuć, jakimi przesiąknięte są standardowe filmy o muzykach i muzyce, na rzecz ukazania pasjonującego pojedynku mistrza i ucznia.

Udany debiut z iście hollywoodzką metamorfozą Piotra Głowackiego do roli Tadeusza Pietrzykowskiego.