Siedem minut po północy

Solidnie zrealizowane kino familijne, w którym wątki baśniowe tylko w niewielkim stopniu łagodzą trudną, chwilami bolesną, lecz bez wątpienia ważną i potrzebną lekcję na temat przemijania, oswajania choroby i śmierci, a także konieczności pogodzenia się ze stratą.

Powstało kino na tyle dojrzałe, by poruszyć dorosłego i na tyle atrakcyjne, by zauroczyć młodszego widza. A taka sztuka udaje się tylko prawdziwym wizjonerom.

Wzruszająca baśń o przemijaniu, stracie i wiążącej się z tym złości oraz goryczy. Film Bayony to w pełni kompletne widowisko ze świetną obsadą, dopracowanym scenariuszem i magiczną ścieżką dźwiękową, wszystko zaś dopełnia ciemna i duszna scenografia otaczająca świat protagonisty.

Uniwersalny charakter tej historii w połączeniu z chwytającą za serce i przekonująco odegraną przez MacDougalla postacią Connora gwarantuje emocjonalne katharsis, które w moim przypadku oznaczało morze łez.

Rzuca emocjonalnymi granatami - chyba jednak trochę za często. Prawdziwy test dla twardzieli.

Nie tylko mądry i wzruszający, ale również świetnie wyreżyserowany. Efekty specjalne nie górują nad historią, a aktorzy bardzo dobrze grają.

Efekty specjalne nie są tutaj celem samym w sobie, ale narzędziem do ukazania bardzo poważnych zagadnień życiowych. Może zbyt poważnych dla młodego widza i to jedyny zarzut do tego filmu.

Piękny i wzruszający film, z nieszablonowym pomysłem na opisanie bólu dziecka i z mądrym przesłaniem do rodziców, że dziecko rozumie i czuje więcej, niż im się wydaje.

Jeden z najbardziej dojrzałych filmów skierowanych do młodszej widowni. Potwór Bayony jest jedynie tłem dla wspaniałego Lewisa MacDougalla.

Niezwykle mądry, dojrzały i wywołujący całą masę emocji. A przy tym niesamowicie widowiskowy - efekty specjalne z potworem w tle, senne koszmary Connora czy w końcu animowane opowieści potwora mają siłę scen z filmów katastroficznych.

Cokolwiek by nie pisać o cudownej złożoności historii i fachowym wykonaniu, to wszystko byłoby puste bez emocji. Każdy z powyższych elementów trochę je buduje, szczególnie aktorstwo ma tu kluczowe znaczenie, ale dopiero razem tworzą alchemię kina na najwyższym poziomie.

Uczta dla oczu, ale i strawa dla ducha.

Ekranizacja koresponduje ze stylistyką książki, jednocześnie dopisując do tej posępnej historii zaskakujący epilog.

Scenariusz całego filmu jest dopracowany w najdrobniejszym szczególe.

Zdecydowanie potrzebujemy więcej takich bajek. Może nie adresowanych do dzieci, ale do nas - zarobionych głupoli, którzy codziennie męczą się przy wstawaniu.

Zajmujące kino, któremu do arcydzieła daleko, ale wydaje mi się, że jest filmem ważnym, znaczącym, potrzebnym i zapadającym w pamięć, a jego warstwa artystyczna jest po prostu piękna.

To nie jest kino rozrywkowe, a okazja do przeżycia klasycznego katharsis.

Niezwykle wzruszająca i pięknie zrealizowana baśń przeznaczona dla młodzieży i dorosłych.

Jest mroczną, ale bardzo niegłupią, chwytającą za serce historią o godzeniu się z ostatecznymi sprawami oraz wybaczeniu za winę niepopełnioną.

Zużyte już mocno sformułowanie "magia kina" w tym przypadku odzyskuje swój sens.

Przepiękny, wzruszający film o sile magii i miłości.

Mądry film, który przede wszystkim uczy. Ukazuje złożoność relacji, uczuć i wiary.

Wartościowe kino, które warto zobaczyć niezależnie od wieku odbiorcy.

Kino wielkiego kalibru. Emocjonalny buldożer, który sprawia, że nie można o nim zapomnieć.

Piękne i wzruszające kino, jakiego dawno nie było na dużym ekranie.

Ta mądra, piękna i smutna opowieść da wam do myślenia, chwilami przestraszy, a na sam koniec zaleje łzami.

Warto mieć na uwadze, że nie jest to kino rozrywkowe, pozostawiające widza w dobrym nastroju, ale zdecydowanie warto unieść ten ciężar, aby samemu przekonać się ile wysiłków kosztuje zmierzenie się dziecka z chorobą bliskiej mu osoby.

Produkcja, która ani przez chwilę nie udaje, że nie chce być najsmutniejszym filmem na świecie - zwłaszcza ostatnie dwadzieścia minut to seria scen tak wzruszających, że co kilka chwil chciałoby się wołać do reżysera, żeby przestał wyciskać z nas łzy, bo przecież już płaczemy jak bobry.

Piękny, mądry i praktycznie nie można mu nic zarzucić.

To, poza baśniowym, fantastycznym charakterem opowieści dla młodych widzów, naprawdę ważny film dla dorosłych.

Wielkie, przejmujące kino. Idealne na czas Bożego Narodzenia.

Prawdopodobnie jeden z najlepszych prezentów, jaki sprawicie w najbliższym czasie sobie i bliskim. Z korzyścią dla wszystkich.

Prawdziwa filmowa uczta, która bez używania taniego sentymentalizmu i kiczu, wyciśnie szczere łzy wzruszenia z niejednego widza.

Pięknie zrealizowany, nieoczywisty i do głębi poruszający film nie tylko dla młodszych widzów.

J. A. Bayona realizując ten film poszedł w najlepszym z możliwych kierunków: stworzył poważną, mroczną baśń w której bohater z horroru codziennej rzeczywistości przenosi się do świata fantazji, który okazuje się być wcale nie lżejszy czy prostszy.

Choć Siedem minut... raczej do klasyki kinowych baśni nie przejdzie, to zapewnia wystarczająco dużo filmowych doznań, by zapoznać się z tym dziełem i je docenić.

Siedem minut po północy przeszło przez polskie ekrany bez większego echa. A szkoda, bo to wartościowa i mądra opowieść, którą docenią zarówno dorośli, jak i ich pociechy.

Bardzo dobra ekranizacja przejmującej książki z pogranicza dramatu psychologicznego i fantastyki. Film J. A. Bayony naprawdę chwyta za serce.

Dołącza do zacnego grona fenomenalnych produkcji, którym blisko do miana wybitnych i ponadczasowych.

Świetne, inteligentne i piękne kino rodzinne.

Warto obejrzeć opisywany obraz, a nawet chwilę się przy nim zatrzymać.