Joanna Biernacik

Krwawy, zabawny i zaskakująco czuły hołd dla zmarłego przed kilkoma laty innowatora horroru. Od fanów dla fanów!

Jeśli uważacie, że widzieliście już w kinie absolutnie wszystko - Lamb udowodni, że jesteście w błędzie.

Nierówne i zaskakująco tragiczne początki radośnie absurdalnej serii. Połączenie kreskówkowego wariactwa i wojennego realizmu nie powinno działać, a jednak w tym szaleństwie jest jakaś metoda.

Dobroduszny trolling wysokiej próby. Matrix: Zmartwychwstania są filmem zupełnie zbędnym, i wiemy to zarówno my, widzowie, jak i Lana Wachowski.

Średnio strawna papka przyrządzona z klisz, nostalgii i fanserwisu. Jeśli, jak ja, wciąż czekacie na porządny film oparty na serii Resident Evil... cóż, chwilowo znów musimy obejść się smakiem.

Pozycja obowiązkowa. Najbardziej cyniczny koń w Hollywoo żegna się z nami w wielkim stylu, choć nieco bardziej kameralnie, niż można się było tego po nim spodziewać.

Oszałamiająca wizualnie, spełniona artystycznie - Diuna Denisa Villeneuve'a to godne preludium do adaptacji literackiego monumentu Franka Herberta.

Impresjonistyczny obraz, inspirujący do poszukiwania piękna w codziennych drobnostkach. Angażująca, ciepła historia w duchu letniej przygody. Cudo!

Cierpi bohaterka, cierpi widz - mimo dobrych intencji seans jest torturą. Dla masochistów.

Nie wnosi do gatunku nic nowego. Wręcz przeciwnie - jawi się jako jeden z wielu odtwórczych fabularnie, wyzutych z klimatu tworów horroropodobnych.

Nie dajcie się zwieść zwiastunom - obiecują horror, a dowożą zwyczajną chrześcijańską paszę. Schizofreniczna pop ewangelizacja stoi w rozkroku między nietzscheańskim "Gott ist tot" a serią Bóg nie umarł. Na seans - nawet z przymrużeniem oka - zwyczajnie szkoda czasu.

Kolejny projekt M. Nighta Shyamalana, któremu pary wystarcza jedynie na część swojego metrażu.

Mogło być tak pięknie - przebojowa, doceniona także za granicą powieść, plejada gwiazd europejskiego kina, malownicza sceneria i tematyka tak istotna w dzisiejszych czasach. Niestety, mimo ogromnego potencjału Pokot to film bardzo nierówny, niekonsekwentny i chaotyczny.

Nie wnosi do gatunku nic nowego. Wręcz przeciwnie - jawi się jako jeden z wielu odtwórczych fabularnie, wyzutych z klimatu tworów horroropodobnych.

Całość jest niczym bomba z opóźnionym zapłonem - i choć finał niewątpliwie jest wybuchowy, eksplozja krwi rozrywa na drobne kawałeczki teatralny pojedynek charakterów i w ostatecznym rozrachunku mało co trzyma się kupy.

Odpowiednio brutalna i kampowa, absurdalna i malowniczo neonowa uczta dla oka. Film zyskałby jednak, gdyby nieco mniejszy nacisk położony został na niesmaczne żarciki, większy zaś - na sygnalizowany aspekt nierówności szans i wszechobecnej opresji wobec kobiet.

Hhipnotyzujący letargiem, gloryfikujący prostotę, a marazm wynoszący na piedestał sztuki. Szarość jest piękna - a do Patersona chce się wracać.