Joanna Biernacik

Bartosz M. Kowalski nie przeciera nowych szlaków, za to z pełną świadomością drepcze po śladach pozostawionych przez klasyków. I wychodzi mu to całkiem dobrze - zwłaszcza w formie listu miłosnego do mocno wyświechtanego już podgatunku.

Niiewymagająca historyjka, na której dobrze będą bawić się dzieci. Rodzicom pozostaje najwyżej zabawa w wyszukiwanie reklam - ale czego nie robi się dla uśmiechu "bombelka"?

Odpowiednio brutalna i kampowa, absurdalna i malowniczo neonowa uczta dla oka. Film zyskałby jednak, gdyby nieco mniejszy nacisk położony został na niesmaczne żarciki, większy zaś - na sygnalizowany aspekt nierówności szans i wszechobecnej opresji wobec kobiet.

Mądre i przepięknie zrealizowane kino drogi zarówno dla najmłodszych, jak i nieco starszych widzów.

Siedem minut po północy przeszło przez polskie ekrany bez większego echa. A szkoda, bo to wartościowa i mądra opowieść, którą docenią zarówno dorośli, jak i ich pociechy.

Nieczęsto zdarza mi się doceniać filmy, które trącącą banałem fabułę potrafią obronić audiowizualną maestrią. Jeszcze rzadziej zdarza się, by finalny produkt doskonale oddawał to, co zapowiadał jego zwiastun.

Mądre i przepięknie zrealizowane kino drogi zarówno dla najmłodszych, jak i nieco starszych widzów.

Siedem minut po północy przeszło przez polskie ekrany bez większego echa. A szkoda, bo to wartościowa i mądra opowieść, którą docenią zarówno dorośli, jak i ich pociechy.

Szybki, błyskotliwy, niewymuszenie zabawny. Depcze świętości, przekracza tabu i nabija się z wszystkiego, zwłaszcza superbohaterskich schematów.

Mimo blichtru i luksusu otaczającego opowiadaną historię, to dzieło niemalże kameralne, a przy tym w swej wymowie wcale niegłupie.

Nie wnosi do gatunku nic nowego. Wręcz przeciwnie - jawi się jako jeden z wielu odtwórczych fabularnie, wyzutych z klimatu tworów horroropodobnych.

Mogło być tak pięknie - przebojowa, doceniona także za granicą powieść, plejada gwiazd europejskiego kina, malownicza sceneria i tematyka tak istotna w dzisiejszych czasach. Niestety, mimo ogromnego potencjału Pokot to film bardzo nierówny, niekonsekwentny i chaotyczny.

Ciekawy eksperyment bazujący na znanych nazwiskach i nostalgii związanej z odświeżeniem klasycznych szlagierów. Ciekawy, co wcale nie znaczy, że dobry.

Niestety, wszystko wskazuje na to, że doczekaliśmy się kolejnego tasiemca filmowego, równie szkodliwego, jak jego biologiczny odpowiednik.

Mogło być tak pięknie - przebojowa, doceniona także za granicą powieść, plejada gwiazd europejskiego kina, malownicza sceneria i tematyka tak istotna w dzisiejszych czasach. Niestety, mimo ogromnego potencjału Pokot to film bardzo nierówny, niekonsekwentny i chaotyczny.

Całość jest niczym bomba z opóźnionym zapłonem - i choć finał niewątpliwie jest wybuchowy, eksplozja krwi rozrywa na drobne kawałeczki teatralny pojedynek charakterów i w ostatecznym rozrachunku mało co trzyma się kupy.

Nie wnosi do gatunku nic nowego. Wręcz przeciwnie - jawi się jako jeden z wielu odtwórczych fabularnie, wyzutych z klimatu tworów horroropodobnych.

Damien Chazelle przywrócił do łask zakurzony, traktowany ostatnio raczej po macoszemu gatunek musicalu, prezentując go w całej jego krasie, jednocześnie odświeżając go i bawiąc się z konwencją.

Odpowiednio brutalna i kampowa, absurdalna i malowniczo neonowa uczta dla oka. Film zyskałby jednak, gdyby nieco mniejszy nacisk położony został na niesmaczne żarciki, większy zaś - na sygnalizowany aspekt nierówności szans i wszechobecnej opresji wobec kobiet.