Przemysław Pieniążek

Chociaż w trwającym ponad dwie i pół godziny filmie nie zabrakło przegadanych fragmentów, jego finalna część w znacznym stopniu rekompensuje ich obecność.

Solidnie zrealizowane kino familijne, w którym wątki baśniowe tylko w niewielkim stopniu łagodzą trudną, chwilami bolesną, lecz bez wątpienia ważną i potrzebną lekcję na temat przemijania, oswajania choroby i śmierci, a także konieczności pogodzenia się ze stratą.

To, że owo filmowe dochodzenie ogląda się z rosnącym zainteresowaniem, jest bez wątpienia zasługą rewelacyjnego aktorstwa.

Małoekranowy zakalec, który wylatuje z pamięci widza jeszcze w czasie seansu. Jednym słowem: szkoda!

Sprawne tempo opowieści, dynamiczny montaż, solidna praca operatorska, ciekawa ilustracja muzyczna czy kilka scen rezonujących podwyższonym poziomem testosteronu sprawiają, że - pomimo kiełkujących w głowie widza wątpliwości co do merytorycznego aspektu filmu - dzieło Emilisa Velyvisa ogląda się szybko i równie szybko zapomina. Ale jako odmóżdżająca komedia sensacyjna sprawdza się nie najgorzej.

Parodystyczna "opowieść wewnątrz opowieści wewnątrz opowieści" łącząca elementy medycznej opery mydlanej, sitcomu, sensacji, fantastyki i horroru - tym w istocie jest nakręcony w 2004 roku sześcioodcinkowy serial, będący nieodrodnym dzieckiem dwóch angielskich kawalarzy: aktora komediowego Matthew Holnessa oraz reżysera Richarda Ayoade.