Wielki Liberace

Nienagannie skomponowane kino biograficzne, zarówno pod względem wizualnym, jak i dźwiękowym.

Steven Soderbergh zapowiedział, że filmem "Wielki Liberace" kończy swoją wielką przygodę z kinem. Czyni to zaiste w wielkim stylu, głęboką opowieścią o wielkiej miłości.

Soderbergh podkreśla, że filmem oficjalnie żegna się z kinem. Jeżeli istotnie "Wielki Liberace" okaże się pożegnaniem reżysera z filmem, przy wszystkich drobnych przyjemnościach dzieła, ostatnie słowo nie wypada imponująco.

Niespodziewanie chłodny romans w gorących latach 80'.

Z filmu na pewno nie byłby zadowolony sam Liberace i zapewne - gdyby żył - pozwałby jego twórców za szarganie wizerunku.

Tego rozmachu właśnie, tej skali i owej psychologicznej podwójności, którą wyczułem podczas spotkania z nim w Nowym Jorku, zabrakło mi w filmie! Michael Douglas w roli Liberace starał się bardzo ale scenariusz nie dał mu szans na prawdziwą kreację.

Soderbergh niby nie zaskoczył, a nakręcił jeden ze swoich najlepszych filmów w karierze. Mam nadzieję, że jeszcze nas parę razy zaskoczy. Tym razem na małym ekranie.

Jeśli to rzeczywiście ostatni film Soderbergha, to stanowi pożegnanie w najlepszym możliwym stylu, będące zarazem kwintesencją tego, co najbardziej kocham w kinie: mistrzostwa warsztatu, które pozwala reżyserowi zarazem grać w zgodzie z konwencją, jak i naginać ją w każdą stronę, jaką tylko podyktuje temat opowieści.