Siła ognia

Nie znalazłem w nim absolutnie niczego, czego nie widziałbym już gdzie indziej i to przedstawionego w znacznie ciekawszy sposób.

W "Sile ognia" płomień hartuje ludzkie życia, podobnie jak stal. I czasem, zdaje się mówić reżyser, trzeba, a wręcz należy trwać naprzeciw niemu.

Wiele zależy od wrażliwości i tropów, ale oczekiwałbym od reżysera znacznie więcej niż tylko mniej lub bardziej sugestywną symbolikę ognia i problemów nękających człowieka i planetę Ziemię.

Widmo klęski żywiołowej, ekologicznej katastrofy zalega nad prowincjonalnym pejzażem, czyniąc z sennej i wycofanej obserwacji przejmującą wiwisekcję kondycji współczesnego człowieka oraz natury.

Kino intrygujące i przykuwające wzrok, z ciekawymi wariantami interpretacyjnymi, ale i pozostawiające wiele niedosytu.

Oferuje ucztę dla zmysłów. Niezależnie od snutych tu analiz, największym zyskiem z projekcji jest wydobycie emocji, o których istnieniu mogliśmy zapomnieć w codziennym pędzie.

Piękny liryczny obraz i hołd oddany przyrodzie. To przeżycie bez miar estetyczne i z tego względu zasługuje na uznanie.

I tak mamy okazję przez 90 minut przyglądać się z ukrycia mieszkańcom i naturze. Bardzo powoli, bardzo subtelnie. Laxe uwił pajęczą nić za pomocą której prowadzi widza. Tylko od nas zależy czy uda się jej nie zerwać.