Podwójne życie

O ile ciekawa, choć odrobinę spóźniona dyskusja na temat pozycji sztuki we współczesnym, wielokanałowym cyfrowym pejzażu audiowizualnym jest jak najbardziej na miejscu, ginie ona w potokach słów płynących z ekranu. Podwójne życie jest filmem dla cierpliwych erudytów, intelektualistów i kinofilów, lubujących się w filmoznawczych odwołaniach.

Brakowało mi w nim pasji, zachwytu, zaciekawienia - właściwie czegokolwiek, czym charakteryzuje się dobre kino. Bardzo mnie zawiódł, nie zdołał zachwycić czy choćby zadowolić.

Jeśli wierzycie, że francuskie kino najlepiej konsumować w wydaniu subtelnym, gdy bohaterowie rozgadują się nad kieliszkiem wina, zamiast grubiańsko się śmiać z kolejnego szowinistycznego żartu w komedii z Dujardin, to Podwójne życie jest właśnie dla was. Assayas, często zmieniając formę swoich opowieści, jako jeden z niewielu potrafi tak dobrze obrazować pewne sfery życia towarzyskiego. Tym razem robi to łącząc Rohmera z wyzwolonym seksem - tworząc mieszankę afrodyzjaku z gorzką refleksją.

Po seansie Non-fiction pozostaje się z mętlikiem w głowie i nieustannie brzmiącymi słowami filmowych bohaterów. Szkoda, że niezbyt wiele wynika z tej gadaniny.

Gdyby Olivier Assayas trzymał się bliżej swojego kinofilskiego zberezeństwa, jego najnowszy film można by uznać za prawdziwie zabawny. Niestety owa frywolność to jedynie zasłona dymna skrywająca mieszczański konserwatyzm i odwiecznie umiłowanie Francuzów do masturbacji - nie cielesnej, a słownej.

Olivier Assayas, twórca filmu "Podwójne życie", przedstawia swoje dzieło jako komedię. Dodać od razu należy: komedię intelektualną, która wprawdzie gromkiego śmiechu nie wywoła, lecz zawiera kilka zabawnych momentów, charakteryzujących zarówno postacie, jak i określony styl bycia.

Assayass w "Sils Marii" udowodnił, iż umie robić kino gadane. Tu jednak poniósł klęskę i nie zdziwiłbym się, gdyby wielu widzów przerwało seans na długo przed pojawieniem się napisów końcowych.

Ten kameralny film imponuje myślowym rozmachem, a do tego szczerym zainteresowaniem tak górnolotnymi kwestiami. Jest w "Podwójnym życiu" coś bezkompromisowego i nawet bezczelnego.