Kaufman i jego film jest trochę jak kazanie, chociaż daleko mu do przekazywania prawd objawionych.

Jest zatem tym samym dla Synekdochy, Nowy Jork czy Anomalisy, co ostatnie filmy Woody'ego Allena dla Annie Hall i Manhattanu. Bezduszną imitacją wielkiego kina, powidokiem dawnego geniuszu.

Jest produkcją przeintelektualizowaną, próbującą opracować zbyt wiele tematów jednocześnie, ze sztuczkami narracyjnymi i konwencją, która razi pretensjonalnością i złym reżyserskim zmysłem.

Czym jest "Może pora z tym skończyć": snem czy jawą? Tylko jedno jest pewne: to jeden z najlepszych filmów 2020 roku.

Jak często u Kaufmana, mamy tu motywy zagłębiania się w zepsutą psychikę bohaterów, którzy być może sami sobie tworzą problemy. Nie brakuje też pewnej dozy komediowości.

Nie tylko odkrywa istotę myślenia, ale też pokazuje, jak bardzo zapożyczona jest nasza tożsamość i jakie są jej części składowe - strzępy wspomnień, przeczytane książki, obejrzane filmy i reklamy telewizyjne.

Dialogi u Kaufmana są może nieco mniej zawadiackie i przebojowe niż u Quentina Tarantino, ale obu panów łączy zamiłowanie do umieszczania fascynujących rozmów o niczym w swoich filmach. W "Może pora z tym skończyć" pogaduchy o pracy zamieniają się w filozoficzne rozważania, a podjechanie do przydrożnego kosza, żeby wyrzucić kubek, urasta do rangi ekspedycji. To nie jest film o łatwych rozmowach, tylko o ciekawych.

I jest w tym stanie coś tak wrażliwego i ludzkiego, nawet kiedy bohaterów trudno lubić, że Charlie Kaufman pozostaje po "Może pora z tym skończyć" jednym z moich ulubionych filmowców.

Dostrzegam w "Może pora z tym skończyć" znajome cykle samoumartwiania. Nieustającego rozpamiętywania straconych szans, nieprzeżytych żyć, nieukojonych emocji, niewypowiedzianych słów, niepodjętych decyzji. Cierpliwe, metodyczne rozkładanie na czynniki pierwsze własnej niepełności.

Jest najbardziej ponurym filmem Kaufmana, nawet bardziej niż "Synekdocha, Nowy Jork" i "Anomalisa", będące wiwisekcją melancholii. Tutaj melancholię zastępuje kliniczna depresja.

Jeżeli źle znosicie temat przemijania, za wszelką cenę wystrzegajcie się tego filmu, a jeżeli starość i rozliczanie się z przeszłością nie są wam straszne, wgląd w umysł Kaufmana podsunie wam wiele nowych wątków pod rozwagę.

Dlatego szkoda mi, że to zakończenie wyszło trochę nierówno, bo bez tego "Może pora z tym skończyć" mogłoby znaleźć się u mnie wśród najlepszych filmów roku. Ale nie zmienia to tego, że najnowszy film Kaufmana jak najbardziej jest wart sprawdzenia. To bardzo unikalna pozycja, w której sporo osób powinno znaleźć coś dla siebie jeśli tylko nie mają awersji do tego typu produkcji.