Czy ten kundel jest rasowy? Nie jest, chociaż usilnie chce zachować pozory. Po dawnych Psach zostały miłe wspomnienia oraz smutna, pusta buda.

To film, którego legenda sprzed trzech dekad nie jest w stanie ocalić przed przeciętnością. Nawet jeśli sprawi nam on filmową przyjemność, to zapomnimy o nim dość prędko.

Na pewno nie jest chwastem nadającym się do wyrwania. Nie da się go również skwitować zwięzłym: "bo to zły film był". Zły nie, lecz z całą pewnością rozczarowujący i niestety zbędny, ograbiający trochę Franza Maurera z jego ikonicznego wizerunku filmowego macho w skórzanej kurtce i z paczką cameli w kieszeni.

Niestety jako zakończenie kultowej serii jest pełen niewypałów, jakimi napełniony był kałach, którym Franz Maurer próbował się odstrzelić w pierwszym filmie. Nie powiem, że "to zły film", parafrazując Maurera. Nie mówię tego jednak przez odruch serca i sentyment. Tylko dlatego.

Wyłącznie dla fanów poprzednich części - bez znajomości dawnych losów bohaterów i przede wszystkim historycznego kontekstu pozostaje jedynie niezłym, choć niewyróżniającym się niczym szczególnym "akcyjniakiem".

Omijając sens potyczek w tym filmie, to są one bez wątpienia na wysokim poziomie. Nieźle nakręcone i zmontowane oraz dość energiczne razem z ładnymi zdjęciami stanowią mocną stroną "Psów 3". Jednak czy dla nich warto wybrać się na seans ? Spora grupa z prawie 400 tysięcy widzów w ciągu trzech dni od premiery powie zapewne, że tak. Ja mówię, że niekoniecznie. Najwidoczniej jedynym pomysłem na to widowisko było jego... stworzenie.

Władysław Pasikowski na własne życzenie zabił serię, która pozwoliła mu wypłynąć na salony polskiej sztuki filmowej.

Mimo wielu wad, nie jestem w stanie nie lubić nowych "Psów". Pewnie przemawia za mną ten nostalgiczny pociąg, ale też i moje niezbyt wysokie oczekiwania. Podejrzewałem, że "trójka" powstała w imię kasy niż zasad, jednak jako czysto kryminalna historia trzyma poziom.

"Psy 3. W imię zasad" niepotrzebnie rozgrzebują legendę kultowej jedynki.

To zdecydowanie lżejszy obraz, niż dwie poprzednie części - nie jest tak wulgarny i bezpośredni, choć stara się taki być na inne sposoby. W fotelu kinowym zdecydowanie czułem, że otrzymuje coś innego, niż oczekiwałem.

Jeśli liczyliście, że najnowsze "Psy" będą produkcją na miarę części z latach 90. to w kinie możecie się rozczarować, bo obraz Władysława Pasikowskiego jest zaskakująco przeciętny.

Trafić może tylko do wielkich fanów pierwszych "Psów", którym sentyment przysłoni wady. Reszta widzów wyjdzie z kina rozczarowana.

Przeciętny sensacyjniak, który sprawdziłby się o wiele lepiej bez ciążącej nad nim legendy poprzednich części. Wątek Wita góruje nad tym Maurera, a epizodyczne występy starych bohaterów wydają się w większości wymuszone.

Choć fabularnie Psy 3 nie grzeszą logiką - wątki mafijne rozjeżdżają się, jakby niedokończone, ustępując miejsca portretowi skorumpowanej siły policyjnej i ostatniego boju "starego" honoru z nowym porządkiem - to przecież w tej serii nigdy nie chodziło o stalową logikę. Chodziło o charyzmatyczną, twardą, męską postać. A w ostatnim filmie najbardziej znanego polskiego reżysera kina akcji mamy właściwie same takie postaci.

Siła trzeciej odsłony "Psów" polega na tym, że szczególnie na tle zaspokajającej współczesnego widza i czytelnika bezwartościowości i bezguścia, od strony realizacyjnej i aktorskiej to pełen profesjonalizm. Kłopot jednak w tym, że profesorom zabrakło zajmującej opowieści.

Kino rozrywkowe,sensacyjne, powinno mieć tempo. "Psy 3. W imię zasad" mnie po prostu nudziły, akcja wlekła się, nawet kulminacyjna strzelanina nie jest szczególnie ekscytująca. Moralitet to przecież nie jest, oczy widzów kina popularnego w XXI wieku marzą o większej ilości akcji.

Na pewno nie dorównuje dwóm pierwszym częściom. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to wysokiej jakości kino rozrywkowe, które - szczególnie fanom serii - może przynieść przyjemność z seansu. Nie brakuje tu niedociągnięć, szczególnie fabularnych, jednak Pasikowski nadrabia realizacyjnie, wzbudza przy tym pewien sentyment, na który ćwierć wieku temu sobie zapracował.

Dobrzy twórcy potrafili grać na emocjach, wzruszyć. Tu mamy zaś dziury scenariuszowe, dialogi do zapomnienia i sceny, podczas których do głowy widza raz po raz powracają dwa słowa. "Bez sensu".

Moralny "psi" miszmasz podano znów w bardzo atrakcyjnej formie. Realizacja "Psów 3. W imię zasad" jest na wystarczająco dobrym poziomie, by widz kina akcji czuł się usatysfakcjonowany. Kontynuacja wątków z poprzednich części, jak choćby pojawienie się Angeli, ucieszy fanów serii.

Jeszcze więcej krwi i sadyzmu, dwie spektakularne sceny, sporo autocytatów, ale dramaturgia i intryga szwankują.

To nowy świat i nowe reguły z bohaterami, którzy się spóźnili, ale chcą coś jeszcze powiedzieć. Ja jednak chętnie do tego filmowego świata powrócę, również dla tych kilku scen, choćby tej, w której Waldek Morawiec wspomina gliniarzy, którzy brali udział w akcji w motelu. Przez te wzruszające sceny, całą masę nawiązań, dla jednego sprawiedliwego policjanta, by raz jeszcze spojrzeć w smutne oczy Franciszka Maurera, usłyszeć w tle znaną melodię, zawsze warto.

Co by bowiem o "W imię zasad" nie powiedzieć krytycznego, to mimo wszystko jest to kawał przyzwoitego kina gatunkowego z potężną porcją nostalgii.

To w najlepszym wypadku poprawny sensacyjniak klasy B, a nie wielki powrót do kultowej serii.

To film, w którym pierwszoligowi aktorzy zmagają się z drugoligową reżyserią i trzecioligowym scenariuszem. Nie jest to może poziom ostatnich dzieł Patryka Vegi, jednak na pewno nie jest to poziom dawnego Pasikowskiego.

Dobrze zrealizowane kino gangsterskie, zabawa w sensację i strzelanie. Pasikowskiemu nie udało się uciec od powielania stereotypów. Jest sprawnie i intrygująco, ale pozostaje nutka niedosytu.

Kino anachroniczne, niewychodzące poza klisze, przywodzące na myśli produkcje klasy B. Nie ukryje tego nawet muzyka Michała Lorenca. Pozostają wykrzesane na siłę sentymenty.

Udało się przywrócić klimat i utrzymać aurę poprzednich filmów. Pasikowski udowodnił, że w kinie sensacyjnym czuje się świetnie i umie to robić, a Patryk Vega na przykładzie Psów 3. powinien się wreszcie nauczyć, jak powinno wyglądać współczesne kino akcji.

"Psy 3. W imię zasad" smakują jak kotlet z psa, trzeciej kategorii, pomielone razem z budą. Jakby to powiedział dawny Franz Maurer - przecież to się nie da jeść. Niestety, niemal wszystko zawodzi, począwszy od kiepskiego scenariusza, po słabo napisanych bohaterów, przez obraz, po dialogi, gdzie na próżno szukać cytatów, które zostaną w głowach Polaków. I tylko muzyki Michała Lorenca żal.

Dość prosty i przewidywalny scenariusz, trochę akcji i napięcia, ale też nieco za dużo zwolnień, do tego znakomite aktorstwo, nostalgiczny klimat i ponownie kobiety jako dodatki do facetów. "Psy 3. W imię zasad", jedna z tych kontynuacji, na które czekaliśmy w polskim kinie najdłużej, potwierdza starą prawdę, że nie da się powtórzyć kultowości, można się za to do niej lepiej gorzej odwoływać. A że Pasikowski na swoim fachu się zna, o porażce mowy nie ma.

Nie było w polskim kinie marki, która powstała po 1989 roku, a która by miała większą moc niż "Psy". Teraz tej marki niemal nie ma. Na własne życzenie zabił ją Władysław Pasikowski.

Potencjał był, zmarnowano go jednak przez słaby i niedopracowany scenariusz. Aktorzy robią, co mogą, by wyciągnąć z owej historii, ile się da, ale często nie mają z czego. Linda, Frycz, Pazura, Baka, Schuchardt czy Dorociński stworzyli bardzo fajne postaci z potencjałem. To wystarczy, by usiedzieć do końca na seansie, ale zbyt mało, by Psy 3. W imię zasad postawić na półce obok dwóch poprzednich części i do niej z chęcią wracać.

Bardzo przeciętny film, mierzący się z ambicjami kina klasy B.

Jednak nie da się powiedzieć, że to jest kino wybitne, ponadprzeciętne, ale swoją prostotą i marką zbudowaną poprzednimi częściami może śmiało trafić do mas. Niezbyt skomplikowane kino gangsterskie może przyjemnie się oglądać, ale nie powinno się mieć za dużych oczekiwań.

Równie często jest to rzecz skrajnie zła, co kolejny dobry sensacyjniak, jakich kilka Pasikowski potrafił w ostatnich latach dostarczyć.

Dobry film, ale wyłącznie ze złych powodów. Sentyment do przełomu lat 80. i 90. został przywołany nie samym tytułem czy głównymi bohaterami, ale archaicznym, testosteronowym podejściem do scenariusza i reżyserii, co momentami musi wprowadzać w zażenowanie, chyba że spojrzeć na ostatnie podrygi Franza Maurera jak na produkcję sprzed kilku dekad, która powstała z myślą o rynku wideo po to, by docelowo zajmować zaszczytne miejsce na ostatniej półce regału w wypożyczalni kaset VHS.

To kolejny dowód na to, że raczej nie warto wracać do polskich klasyków skoro nikt jeszcze nie miał dobrego pomysłu na kontynuowanie ich.

W porównaniu do filmów Vegi do solidna sensacja, ale niegodna tytułu "Psy".

Obraz, który w każdym aspekcie jest katastrofą.

Żal patrzeć na to, co Pasikowski zrobił z kultowymi bohaterami. Pisany na kolanie scenariusz i brak jakichkolwiek "tekstów" do zapamiętania ratuje w dwóch scenach na krzyż nostalgia za starymi "Psami".

Psy wróciły z częścią trzecią i oby to był koniec, bo w tej produkcji nie ma już za dużo życia.