Song to Song

Choć brzmi to jak garść stereotypów, jak lament odklejonego starca nad "upadkiem obyczajów", Malick zbawia swoje diagnozy stylem opowiadania.

Terrence Malick prowadzi swój film w bardzo teatralny sposób, który dla jednych będzie pretensjonalny, a dla drugich genialny. Mnie nie porwał.

Mnie zahipnotyzowało, nie mogę się jednak pozbyć uczucia, że to w gruncie rzeczy był film o niczym i niewiele z niego pozostanie tak w głowie, jak i w sercu. Było to natomiast bardzo ładne "nic".

Jest to kino niszowe. Bardzo trudne w odbiorze. Jak raz dacie się jednak porwać Malickowi, to będziecie wracać do jego kościoła. Gwarantuję.

Najnowsza impresyjna fabuła Malicka "Song to Song", osadzona w Austin w stanie Teksas, gdzie obecnie artysta mieszka, to najlepsza rzecz, jaką ostatnio nakręcił. Ale, niestety, potwierdza dobitnie słabość reżysera do efektownej, popkulturowej estetyki kosztem prawdy psychologicznej.

Mnie zahipnotyzowało, nie mogę się jednak pozbyć uczucia, że to w gruncie rzeczy był film o niczym i niewiele z niego pozostanie tak w głowie, jak i w sercu. Było to natomiast bardzo ładne "nic".

Mimo uzasadnionych różnic w postrzeganiu Malickowej nomenklatury, "Song to Song" to bez wątpienia całe mnóstwo piękna, składające się na uwodzicielską harmonię obrazów i dźwięków.

Jest to kino niszowe. Bardzo trudne w odbiorze, ale warto poświęcić mu trochę uwagi.

Song to Song najlepiej opisują słowa padające w pewnym momencie na ekranie - życie to nie to samo, co ładne obrazki. A świetna obsada, kilka muzycznych gwiazd i imponujących kadrów to nie to samo, co dobry film.

Nie rozczaruje fanów Terrence'a Malicka, dla całej reszty może być nieco męczącym filmowym wyzwaniem. Ale zawsze można zamknąć oczy i posłuchać świetnej muzyki, która pobrzmiewa w tle.