Niewątpliwie film szybki, widowiskowy, chwilami nawet całkiem zabawny. Ma jednak pretekstową, nieco chaotyczną fabułę i zbyt często operuje skrótami.

Wyrażenie, że nowy Hellboy nie wyskoczył za wysoko to spore niedopowiedzenie. On upadł i sobie swój głupi ryj rozwalił.

Choć nie taki "Hellboy" straszny, jak go krytycy malują, to mógłby być jednak znacznie lepszy.

Ogląda się to niestety bez większej radości, jak kolejny hollywoodzki blockbuster zapychający kino, czyli do zobaczenia i zapomnienia.

Wiecie, Hellboy ma parę w miarę fajnych scen, aktorzy spisują się całkiem nieźle, zważywszy na to, w czym grają. Jednak w ogólnym rozrachunku to były stracone dwie godziny. Podobała mi się tylko ścieżka dźwiękowa, ale ją można włączyć sobie na Spotify.

Coś, co określiłbym mianem blockbusterowej stajni Augiasza, na dodatek bez Herkulesa ze szczotką w pobliżu.

Wiadomo, że mogłoby być lepiej, ale nie warto skreślać Hellboya i trzeba dać mu szansę, by zanurzyć się w tym dziwnym i absurdalnym świecie potworów, z którego emanuje bezpretensjonalne kino utrzymane w pulpowej konwencji.

Jest ogromnym rozczarowaniem i śmiało może starać się o tytuł jednego z najgorszych filmów roku.

Ilość fabularnych głupot i niedorzeczności twórcy mogliby sprzedawać na tony, a pomimo efekciarskich pojedynków i głośnych, rockowych kawałków, już dawno na żadnym filmie w kinie tak się nie wynudziłem, że już po pierwszych dwudziestu minutach miałem ochotę wyjść z sali kinowej.

Jeden wielki narracyjny i tonalny burdel. Nie powiem, są pewne smakowite momenty, ale ogólnie trudno dobrze ocenić blockbustera, którego najlepszą sceną akcji jest krótka zapowiedź sequela tuż przed napisami końcowymi.

Ciężko w nowym Hellboyu szukać pozytywów, ciężko nie poczuć się oszukanym, skatowanym przez dwugodzinną symfonię przemocy, by potencjalnie najbardziej satysfakcjonującą finalną rozwałkę obejrzeć z najtańszej części płyty koncertowej, do której nie docierają żadne emocje, bo cała stawka filmu gra na zupełnie innym festiwalu.

Piętno dylogii del Tora okazało się zbyt silne, a producenci po raz kolejny okazali się największymi złoczyńcami - nowy Hellboy to klapa, ale na pewno nie jest dziesiątym kręgiem piekła, jak co niektórzy sądzą. Im dalej w las, tym bardziej staje się bolesny, ale przez większość seansu można się na nim dobrze bawić.

Podukcja, w której nawet sceny z wyrywania flaków, wydłubywania oczu czy wbijania na chodzący drewniany twór to zbyt mało, by się nim można było naprawdę przejąć. Bardziej znudzić.

Bałagan, jaki tu panuje, wykłada film na każdej możliwej płaszczyźnie.

Jeden wielki śmietnik bez segregacji odpadków.

Piekielnie zły film. Nie dorównuje produkcjom Guillermo del Toro pod żadnym względem.

Rozczarowanie będzie najdelikatniejszym określeniem kandydata do jednej z największych klap tego roku.

Oglądając produkcję można odnieść wrażenie, że Neil Marshall, producenci i inni twórcy nie do końca wiedzieli, jaki film chcieli stworzyć. I to niestety skutecznie utrudnia polubienie "Hellboya". A szkoda, bo sama postać definitywnie nie zasługuje na takie traktowanie.

Nawet Hellboy, bohater z piekła rodem, nie zasłużył na tak piekielnie zły film.

Cudownie absurdalne i przesadzone kino, które zapewnia zwariowaną rozrywkę kategorii R.

Czy jest lepiej, niż było u del Toro? Nie, jest inaczej. Tak samo, jak Batman Christophera Nolana jest inny od Batmana Tima Burtona. Nostalgia i przyzwyczajenie do tego, co znamy, są naturalne, ale nie powinny odbierać nam radości z poznawania nowych wersji.

Marshall tutaj mierzy się ze studiem, co do wizji filmu i nie mogę pozbyć się wrażenia, że w trakcie realizacji zmieniły się reguły gry. Kompletnie nudny, pozbawiony charakteru i z bardzo bzdurną intrygą. Totalne zaprzeczenie dobrego kina rozrywkowego.

Na pewno najbardziej zniesmaczeni będą fani komiksowego oryginału, bo z filmu usunięto prawie wszystko, co czyni Hellboya bohaterem naprawdę wyjątkowym. Jedyne, co można z tym obrazem zrobić, to skazać go na jakiś piekielny krąg zapomnienia.

Hellboy sprawia, że Hellboy i Hellboy II: Złota armia w reżyserii del Toro, słusznie krytykowane za koszmarną cukierkowość scenariusza, wydają się obecnie bardzo dobrymi obrazami. Miłośnicy i miłośniczki mrocznych opowieści grozy przemieszanych z akcją i nasyconych cynizmem, jak również - a może właśnie przede wszystkim - specyficznej, baśniowo-lovecraftowskiej atmosfery wykreowanej przez Mignolę nie mają tu czego szukać. Otrzymają zamiast tego wielkie nic.

Dla miłośników krwawych seansów to będzie chwila rozrywki okraszona czarnym humorem i pozbawiona wydumanych frazesów na temat ratowania świata.

Zbyt wiele pomysłów, za dużo dłużyzn i wiele dziur, które nie zostały w żaden sposób załatane. Muzyczny majstersztyk, chociaż momentami przeładowany utworami - tak, jak to było w przypadku "Legionu samobójców".

Jedynie czarny humor broni się bez problemu.

Hellboy nie był dobrym filmem, był za to... interesująco zły. Było widać, że reżyser się starał i miał dobre chęci. No, ale sami wiecie, jakie miejsce jest nimi wybrukowane...

Wprawdzie nie spełnia pokładanych w nim nadziei, ale dla mało wybrednego widza będzie dwugodzinną jazdą w oparach absurdu, poszatkowanej akcji z nie najgorszym odtwórcą tytułowej roli i niewykorzystanego potencjału bogatego świata stworzonego przez Mike'a Mignolę.

Wiem, że dopiero mamy kwiecień, ale chyba właśnie poznaliśmy zdobywcę tytułu najgorszej ekranizacji przygód komiksowego bohatera. Szkoda, bo oczekiwania fanów były ogromne.

Pomimo zachęcającego wyglądu na zwiastunach, film został kompletnie zepsuty przez jego twórców.

Jeśli potraktujecie seans jako b-klasową rozrywkę i tzw. midnight movie, powinniście bawić się wyśmienicie. Cieszę się, że w mainstreamie jest jednak miejsce na produkcje nieco ułomne, ale bezkompromisowe, sprawiające czystą frajdę wiecznym dzieciakom.

Rany, tak nijakiego filmu komiksowego to ja nie widziałem od czasu "Justice League". Upchnięto tutaj wątki i postacie ze wszystkich tomów komiksu niczym w "Batman v Superman" i doprawiono to niezbyt porywającą fabułą.

Zawodzi na zbyt wielu płaszczyznach, a nawet ta krew nie jest fajna, bo słabe CGI aż bije po oczach.

Garście strachów w strasznie nudnym filmowym "barszczu".

Horror miesza się tutaj z kinem fantastycznym i klasyczną fabułą o nadludziach ratujących świat przez złem. Niestety, Hellboy przegrywa na każdym polu - jedynie popisy aktorów i charakteryzacja tytułowego półdemona są w miarę satysfakcjonujące.

Wielki czerwony diabeł miażdży potwory, przeklina i śmieszkuje. Jeśli przychodzisz tylko po to - dostaniesz tylko tyle. I nic więcej.