Na układy nie ma rady

Debiutujący za kamerą Christoph Rurka całą wiedzę o kinie i życiu wyniósł najpewniej z polskich kabaretów. Bez względu na to, czy obserwujemy propozycję korupcyjną, podglądamy bohaterów przy kuchennym stole czy jesteśmy w samym środku policyjnej obławy, oglądamy festiwal czerstwych gagów, pozbawionych puenty dowcipasów i słownego ping-ponga, w którym za piłeczkę służy ołowiana kula.

Aktorski wdzięk Małeckiego robi, jak to się mówi, cały film.

Stuminutowa produkcja pozbawiona choćby jednego zabawnego gagu doprowadza do snucia myśli na temat bezsensu istnienia, co może stanowić jeden z nielicznych atutów produkcji.

Choruje na to, czego nosicielami jest wiele polskich produkcji, które potrafią sprowokować jednak parsknięcie - bliżej mu do skeczu, kabaretu, niż płynnego, zwinnego i chociaż na chwilę poważniejącego kina, by ten żart nie był tylko dla żartu.

Na takie filmy rada jest jedna: omijać, omijać jeszcze raz omijać!

Na układy nie ma rady można nazwać bardzo konsekwentnym filmem, bo nieudolność widać w każdym jego aspekcie. Christoph Rurka próbuje udawać Marka Koterskiego, ale błyskotliwe obserwacje i dialogi są u niego zastępowane przez prostactwo i brak wyrazu.

Aktorski wdzięk Małeckiego robi, jak to się mówi, cały film.

Totalny niewypał, który za wszelka cenę stara się bawić, a budzi jedynie niesmak i odczucie żenady. Dla własnego dobra, szeroko go omijajcie.

Niemal każdego bohatera mam ochotę udusić za wypowiadane kwestie, które niby mają bawić, w praktyce jednak irytują.

Stuminutowa produkcja pozbawiona choćby jednego zabawnego gagu doprowadza do snucia myśli na temat bezsensu istnienia, co może stanowić jeden z nielicznych atutów produkcji.