Pożar trafi wszystko - przyrodę i życie osobiste. Film, jak żywioł ognia rozgrywa się wolno, ale systematycznie. Narracja jest nieśpieszna, fabuła przewidywalna, a mimo wszystko robi ogromne wrażenie. Atutem są znakomite kreacje aktorskie - wybijają się cztery kreacje. Umiejętnie oddany klimat średniomiasteczkowego życia Ameryki z okresu połowy ubiegłego wieku. Piękne, ale dawkowane zdjęcia.

Jest dobrze zagrany i napisany, jednak parę rozwiązań fabularnych wypada trochę dziwnie. Nie jest to coś świetnego... Ot, po prostu poprawny dramat.

Z punktu widzenia czternastoletniego chłopca (Ed Oxenbould) poznajemy jego rodziców, Jeanette (Carey Mulligan) i Jerry'ego (Jake Gyllenhaal). Wycofany chłopiec obserwuje głównie matkę i jej mierzenie się z sobą i oczekiwaniami, jakie ma wobec niej mąż. Carey Mulligan tworzy postać samoświadomą i poważną, a równocześnie niedojrzałą. Dramat rodzinny zbudowany na skomplikowanych charakterach i subtelnych zawiłościach. Czy ma szanse na Oscary? Zdecydowanie tak.

Udane kreacje i interesująca historia, ale jest w niej parę dziwnych moim zdaniem rozwiązań fabularnych przez co seans był mnie satysfakcjonujący niż mógł.

Dano zalicza świetny debiut! Tworzy kino urokliwe w swojej prostocie - urzeka ślicznymi krajobrazami, buduje wiarogodny klimat i dostarcza wielu emocji. Przedstawia obraz będącego w kryzysie małżeństwa i adaptacji dziecka do nowej sytuacji a także jego jakże dziecięcej i magicznej wiary w to, iż bajkowy śnieg zwiastuje lepsze jutro.

Wielkie przestrzenie i pustka gdzie unosi się dym i pożar. Tak jak w ich relacji małżeńskiej, gdzie nie wiedzą co będzie dalej. Całość z perspektywy syna.

Paul Dano, mimo debiutu, pokazuje nam dojrzalość reżyserską, racząc nas wysoce emocjonalnym kinem. Przedstawiając obaraz rozpadu małżeństwa, prosty a zarazem świetny bez nadmiernego sztampu, z bardzo dobrym wykonaniem. Oraz Przemiane głównych bohaterów, decyzji podejmowanych pod wpływem, trudnych przeżyć. Również zdjęcia i wspaniałe pejzarze przemawiają tym, co sie wydarzyło na ekranie.

Małe wielkie kino.

Przepiękne, ale jednocześnie bardzo bolesne kino

Dano zalicza świetny debiut! Tworzy kino urokliwe w swojej prostocie - urzeka ślicznymi krajobrazami, buduje wiarogodny klimat i dostarcza wielu emocji. Przedstawia obraz będącego w kryzysie małżeństwa i adaptacji dziecka do nowej sytuacji a także jego jakże dziecięcej i magicznej wiary w to, iż bajkowy śnieg zwiastuje lepsze jutro.

(Bajka) Wspaniała scena obserwowania pożaru lasu. I aktorstwo! Carey Mulligan rozkwita w dobrych filmach. Niecierpliwie czekam na kolejne projekty Paula Dano.

Trzeba przetrwać to co dzieje się pomiędzy I i II aktem, bo dynamika i dramatyzm w tamtym momencie trochę mnie odrzuciły, ale film oddaje z nawiązką w III akcie. Carey Mulligan jest sercem filmu, a Jake i Ed partnerują jej na najwyższym poziomie. Lubię ten film, bo to jeden z przykładów, gdzie powolne i skromne dramaty przechodzą w wielką chmurę emocji czy domysłów. A zderzenia charakterów napędzają cały obraz. Chciałbym dać więcej, ale za zarzut z pierwszego zdania nie mogę.

zamiast eksperymentalnego debiutu, kameralny dramat rodzinny, który wygrywa emocjonalną wiarygodnością. Mulligan TAK wspaniała była ostatnio w "An Education".

Twarz chłopaka, która widziała, czuła, zatrzymywała w sobie emocje to jest najpiękniejszy obraz jaki można zobaczyć. Carey wybitna!

Mały wielki film.

Krótki poradnik jak zniszczyć sobie życie i reszcie rodziny. Carey Mulligan przypomina o sobie w brawurowy sposób. Miejscami zabrakło reżyserowi lekkiej ręki.

Bardzo dobry debiut reżyserski Paula Dano.