Wesele jest zatem pamfletem, nawiązaniem otwartego i nieczystego dialogu z oryginałem Wyspiańskiego.

Ma już ponad dekadę, jednak dalej jest jak najbardziej aktualny i zupełnie się nie zestarzał. Jeśli ktoś z was ma zaległości związane z tym dziełem Smarzowskiego, mam nadzieję że na to "Wesele" wysłałem odpowiednio zachęcające zaproszenie. Naprawdę nie warto go opuszczać. A najlepiej zabrać osobę towarzyszącą.

Nie jest po prostu zbiorowym zdjęciem grupy ludzi owładniętych żądzą pieniądza, jest portretem wręcz obsesyjnie go łaknących Polaków.

Po zakończeniu seansu byłem zachwycony tym co widziałem.

"Wesele" rozpoczęło karierę Smarzowskiego, który nie patyczkował się z naszą rzeczywistością. Brudną, nieprzyjemną, chropowatą oraz polaną dużymi ilościami alkoholu, który będzie towarzyszył Smarzolowi do końca. Nie wiem, czy kiedykolwiek odwiedzę jakieś wesele po tym filmie.

Może i jest to film przerysowany, ale za to jak zagrany! Jak mocno działający na widza! Przez całe lata dziewięćdziesiąte brakowało właśnie takich filmów...

Konkludując, film zasługujący na uwagę, na nagrody, które uzyskał na różnych festiwalach w Polsce i za granicą - najlepszy reżyser, najlepszy scenariusz, najlepsza rola męska, najlepsza muzyka itd. na festiwalu w Gdyni, uhonorowanie Polskiej Akademii Filmowej, a także inne laury i wyróżnienia są najlepszą rekomendacją tego tytułu. Oprócz tego warto dowiedzieć się kilku słów, które mówią o nas samych.