53 wojny

Mimo niedociągnięć, Bukowska swoim debiutem intryguje. Odważnie składa hołd wszystkim kobietom, które trwają przy swoich partnerach, poświęcając swoje plany i ambicje. Choć w obrazie jest wiele niewykorzystanego potencjału, reżyserka w przyszłości ma szansę przekuć go w szczere złoto.

Bardzo inny, a przez to momentami bardzo ciekawy, ale momentami trudny do oglądania.

Jest jednak powód, dla którego 53 wojny trzeba obejrzeć. Jest nim Magdalena Popławska, która udowadnia po raz kolejny, że znajduje się w panteonie najwybitniejszych polskich aktorek w historii.

Dzieło Ewy Bukowskiej pozostaje filmem z ogromnym pokładem niewykorzystanego potencjału.

Szkoda, że historia inspirowana życiem małżeństwa Jagielskich nieco wytraciła w "53 wojnach" swój wielki filmowy potencjał. Przy całej swej formalnej i narracyjnej oryginalności, filmu Bukowskiej nie można nazwać obrazem spełnionym.

Jest poruszającym obrazem upadającej kobiety, który niezaprzeczalnie skłania do przemyśleń i dalszych rozważań.

Czy Ewa Bukowska jest współczesnym wcieleniem nieżyjącego Krzysztofa Kieślowskiego? Nie wierzę w reinkarnację, ale wierzę w wielki talent reżyserki, bo wykazuje ten sam stopień uważności na najdelikatniejsze aspekty ludzkiego sumienia, co autor Dekalogu.

Bardzo trudny, wymagający, wręcz ciężki film. Poczucie coraz bardziej nasilającej się paranoi zaczyna męczyć, przez co można się mocno odbić. Ale kreacja Popławskiej jest tak magnetyzująca, że daje wiele satysfakcji.

Jest ten film pełen feministycznej siły, pokazującej jak wychowanie kobiet do empatii kończy się uzależnieniem emocjonalnym i wyrządzaną samej sobie krzywdą. Przejmowanie uczuć mężczyzny to temat nieobecny dotąd w polskim kinie - tu otrzymał wreszcie niezwykle ekspresyjną, dotkliwą formę.

Emocjonalny rollercoaster to już w krytyce filmowej porównawcze faux pas, jednak przy najszczerszych chęciach trudno nazwać inaczej pełnometrażowy debiut Ewy Bukowskiej.

Nie wykorzystał emocjonalnej siły oryginału.

Oferuje świeże, formalnie dopracowane podejście. Silnie angażuje widza, ale nie przytłacza go. Stanowi nowy, silny głos, który mówiąc o emocjach, wywołuje emocje.

Ukazanie zespołu stresu bojowego na przykładzie osoby nie będącej naocznym świadkiem wojny to ewenement w skali światowego kina. Z tego też względu oraz dla genialnej kreacji Magdaleny Popławskiej warto "53 wojny" zobaczyć.

To nie jest łatwy film. Chwilami staje się naprawdę ciężki, męczący, ale i sugestywny.

Przyznać trzeba, że Ewa Bukowska podjęła się niełatwego tematu, który z pewnością przypadłby do gustu niejednemu doświadczonemu dokumentaliście. Twierdzenie, że 53 wojny stanowią seans pełnowymiarowy byłoby zbyt daleko idące i reżyserka nie uniknęła błędów popełnianych przez debiutantów - wciąż jednak film ten stanowi interesującą próbę analizy stanu psychicznego oraz emocjonalnego bohaterki cierpiącej na syndrom stresu pourazowego.

Mimo że obraz wyszedł słabiutki, ma się wrażenie, że naprawdę niedużo trzeba byłoby tu zmienić, aby otrzymać dobrą produkcję. Odrobina subtelności i powściągliwości w ukazaniu ekranowego dramatu mogłaby zadziałać na 53 wojny jak insulina na cukrzyka.

53 wojny wywołują ogromne wrażenie w sposobie przedstawienia choroby.

Ewa Bukowska "53 wojnami" udowodniła, że talent i determinacja przenoszą góry. W Polsce, w przeciwieństwie na przykład do Hollywood, tylko od wielkiego dzwonu aktorzy stawali po drugiej stronie kariery.

Debiut Bukowskiej ma dwie twarze. Z jednej strony to kino ważne, potrzebne, bardzo kobiece i bardzo wrażliwe. Z drugiej - dziecko nietrafionych decyzji artystycznych, zarówno na etapie pisania scenariusza, jak i postprodukcji.

Bardzo udany debiut traktujący o ważnym temacie.

Mimo wszystko to udany debiut. Pełen wrażliwości i wyczulenia na bohatera.

Świeży i potrzebny głos, a rola Magdaleny Popławskiej to jeden z bardziej niezwykłych występów, jakie polskie kino widziało na przestrzeni ostatnich lat.