Akademia pana Kleksa

Zdecydowanie warto na około dwie godziny znaleźć się w tej bajce.

A jest to skrupulatny biznesplan, który oczekuje, że uda się stworzyć w Polsce wielkie uniwersum, oparte o ograniczony wyłącznie wyobraźnią świat bajek. Nie zawiera on jednak być może najważniejszego elementu. Dobrego i intrygującego pierwszego filmu, który pociągnąłby za sobą zaplanowaną już przecież resztę.

Niestety "Akademia pana Kleksa" to film, w którym nic nie jest przemyślane. Brak spójnej wizji jest absolutnie zatrważający w tak dużym projekcie. Dotyczy to reżyserii, scenariusza oraz montażu. Wszystkie te elementy wypadają koszmarnie.

Po seansie miałem bardzo duży niedosyt i uczucie niewykorzystanej szansy. Była okazja, by stworzyć ciekawą opowieść dla całej rodziny, a tak dostajemy kino średniej jakości, choć piękne wizualnie. Wystarczyłoby bardziej dopracować scenariusz i inaczej rozłożyć w nim akcenty, byśmy dostali kino znakomite dla każdego widza.

Nowa Akademia pana Kleksa próbuje oczarować efektami i rozmachem. Pod nimi skrywa się jednak sztuczne wnętrze, wypełnione syntetycznym pierzem. Im mniej się nim interesujemy, tym lepiej się bawimy.

Historia w nowej Akademii Pana Kleksa nie klei się i nie wciąga.

Jak zaklęcia rzucane przez Kleksa, tak samo magia tego filmu prysła na początku trzeciego aktu. Jestem rozczarowany, ale mam nadzieję, że twórcy wyciągną lekcję z tej produkcji i następna część będzie lepsza.

Kawulski skupiał się na koncertach, NFT i drogich efektach specjalnych - niestety zapomniał, że film potrzebuje też scenariusza i reżysera.

Wydaje mi się, że ta produkcja rzeczywiście miała wnieść w życie dzieci trochę magii i powiedzieć im coś istotnego. Dla mnie wybrana forma, w którą ubrano te wartości, nie była najlepsza, okazała się zbyt oczywista, a za mało artystyczna. Jednak o to, czy film nauczył dzieci czegoś ważnego, tak naprawdę należałoby zapytać je same. Być może mój licznik piegów jest już na to za niski.

Nic jednak tak dobrze nie uwypukla wszystkich przywar, jakie można przypisać nowej Akademii pana Kleksa jak jej ścieżka dźwiękowa - przykład totalnej "męskogranizacji" polskiej muzyki rozrywkowej. Działanie w myśl zasady: w celach promocyjnych musimy zatrudnić jak największą liczbę artystów i dostosować nasz kawałek do wszystkich gości.

To film, którego nie da się nie lubić. To film, na który warto się wybrać niezależnie od tego, czy masz lat piętnaście, czy 43.

Ta inkarnacja "Akademii pana Kleksa" ma wiele, wiele wad i problemów. Można by rzec, że film Kawulskiego padł ofiarą swoich ambicji oraz oczekiwań. Niemniej nie jest to aż tak wielka katastrofa jak wieszczą krytycy. Do satysfakcji jednak jest daleko, niestety.

Film pełen nowych pomysłów. Sprawił, że chętnie wróciłem po lekturę szkolną z czwartej klasy podstawówki!

Obraz bywa nawet teledyskowy. Obficie korzysta zresztą z piosenek i niewiele mu brakuje do pełnowymiarowego musicalu. W dużej mierze opiera się przy tym na wizualnej sile. Efekty specjalne są na dobrym poziomie, scenografia i kostiumy nigdy nie rażą tandetą. Nawet ryzykowne pomysły estetyczne - np. różowe drzewa - ostatecznie się bronią. Co ważne, magiczny świat "Akademii..." odnajduje własną, wyróżniającą się estetykę, nawet jeśli korzysta ze znajomych wzorców.

Także - można było spodziewać się więcej, bo potencjał jest tu ogromny, ale z drugiej strony jest to projekt odważny, nakreślony szerokim gestem, który mógł polec na tak wiele sposobów, że ostatecznie trudno nie doceniać tego, co otrzymaliśmy. Jest w tym może i za wiele ekonomicznej kalkulacji, ale równocześnie sporo wyobraźni i wdzięku.