Łukasz Kołakowski

Rocznica jest zupełnie inna. Wchodząc na amerykański rynek na szczęście Komasa ograniczył swoje moralizatorsko-dydaktyczne zacięcie do minimum. Choć film poprowadzony jest bardzo poważnie i opowiada o rzeczach trudnych i ważnych, żadne umoralnianie by tu nie przeszło.

Dwie godziny i czterdzieści siedem minut, jakie spędzamy przed ekranem to dla Drugiej Furiozy i widzów pułapka, która sprawia, że entuzjazm z seansu opada w sposób zauważalny. Nie wiem czy to kwestia faktu, że ostatnia godzina opowieści jest słabsza, czy zwyczajnie tego typu kino nie powinno tyle trwać. Trudno jednoznacznie udowodnić wyższość scenariusza początkowego nad tym co dzieje się pod koniec, a widać, że filmowi przydałoby się cięcie o co najmniej godzinę.

Trudno znaleźć cokolwiek, co twórcy chcieliby nam za pomocą tego seansu przekazać.

Ostatni raz tak efektowny debiut w Gdyni widzieliśmy przy okazji Innych ludzi Aleksandry Terpińskiej.

Kolejny już oscarowy kandydat Agnieszki Holland, tym razem paradoksalnie polski, choć chyba jeszcze bardziej czeski od Szarlatana, jest jej najlepszym filmem od lat.

Pasikowski zaparkował w latach 90. i od dłuższego czasu nie chce się ruszyć. Mimo radykalnych zmian w trendach opowiadania sensacyjnych historii także w Polsce, na jego film można iść przygotowanym. Na etapie Jacka Stronga czy Pokłosia można było myśleć, że twórca ten idzie w nową stronę, później już raczej okopał się we wcześniejszej pozycji. Zamach na papieża to jednak najbardziej najntisowy film w jego dorobku.

Jeśli widzieliście już trailer i Ministranci jawili się Wam jako obraz prześmiewczy i utrzymany w lżejszym tonie, to zmieńcie oczekiwania. To poważny, momentami ponury film spod znaku obdrapanych klatek schodowych i miejscowości, które wizualnie zostały w głębokim PRLu albo okresie wczesnej transformacji.

Dom dobry pełny jest niestandardowych konstrukcyjnych, które mają za zadanie wzmóc w nas wrażenie piekła, w jakim znalazła się główna bohaterka. Składają się na nie segmenty udane i rzeczywiście ze wszechmiar trafione, jak i takie, które są obok doznań, a jedyne co potęgują, to chaos.

Wiadomo, że to projekt niesamowicie drogi, mocno się jak na polskie warunki wyróżniający. Wszystko to wybrzmiewa na ekranie, jednocześnie nie czyniąc z wystawności wyłącznego efektu wow. Majorka to Majorka, Francja bywa Francją, kostiumy są piękne, a mimo ograniczonej przestrzeni tam, gdzie potrzeba widać odpowiednio uwypuklony rozmach. Jako podatnik czuję, że akurat na takiego Chopina warto było się dołożyć.

Michalczuk przyszedł, pokazał znowu swój autorski sznyt i przywrócił tej serii blask.

Aster zawsze był filmowcem, który satysfakcjonujący efekt finalny swoich historii uzyskiwał środkami wyrazistymi i bezkompromisowymi. Szkoda, że Eddington ani satysfakcjonującego efektu, ani wyrzutu przyjemności z obserwowania tych środków nie posiada.

Już w mediach pojawiają się hasła o horrorze roku, z którymi bym się jeszcze wstrzymał, bo mocna konkurencja, nawet jeszcze w wakacje, nadchodzi. Oddaj ją do końca pozostanie jednak potężnym kandydatem i filmem, który piecze wiele pieczeni na jednym ogniu.

Wszystko to sprawia, że trudno znaleźć - mimo potencjalnie trafionych decyzji castingowych - frajdę z oglądania znakomitych przecież aktorów grających tytułowych bohaterów. Nie mają oni zbyt wielu okazji do uniesienia tych postaci swoją charyzmą, jak i nie są gwarancją tego, że będziemy z niecierpliwością czekać na ich powrót. N

Nowy film Juliusza Machulskiego robi wszystko o te kilka punkcików gorzej od oryginału. Jak wiemy, podróba musiałaby być naprawdę dobra, żeby widzowie ją bez problemu łyknęli. Tutaj od razu przyjdzie Wam do głowy, że to kopia

To kolejna przejażdżka po scenach sklejonych z wcześniejszych części - tylko w odświeżonej wersji. Niestety nie prezentuje sobą nic, co sprawiałoby, że można mówić o wtłoczonej nowej krwi.

Z napompowanego nieco bardziej budżetu i głośnych nazwisk płynie wiele dobrego. Film ogląda się znakomicie także przez to jak jest ładny i estetycznie nakręcony.

Film jest oczywiście po brzegi wypełniony akcją i trzyma poziom poprzednich części zarówno w jej intensywności jak i zróżnicowaniu. Żeby rozpłynąć się w tym na bite trzy godziny nie musisz nawet uwielbiać Toma Cruise'a. Raczej trzeba z nim dzielić patrzenie na kino akcji.

Gdyby ten film był częścią dobrze naoliwionej maszyny, jaką uniwersum Marvela było kilka lat jeszcze kilka lat temu, moglibyśmy zachwycić się nim jeszcze bardziej. Byłby wtedy kolejnym trybem, który wybrzmiałby odpowiednio i wprowadził interesującą ekipę tak jak trzeba.

Kiedy scenariusz doprowadzi nas już do punktów zwarcia, ogląda się to świetnie. W walkach czuć tytułowy chaos, a mnóstwo stron konfliktu ułatwia jego wykreowanie. Jest przy okazji dynamicznie, krwawo i z dużym zróżnicowaniem używanej broni - od najpotężniejszych pukawek po przeróżne części ciała.

Coogler na ekranie niejednokrotnie tworzy tu piękno, na jakie nie mógłby sobie pozwolić na kolejnym kontrakcie z Disneyem i jednocześnie znów daje dowód na to, że zdolnym twórcom należy dawać więcej swobody, a to potrafi się o obronić. Grzesznicy to film który grzeje, który zarabia i który, mimo wysokiego progu wejścia potrafi pochłonąć do cna.

Podszedłem do tego seansu z czystą kartą, jednak w jego trakcie uwypukliły się właściwie wszystkie problemy, jakie mają obecnie filmy Disneya i jakie powtarzają się już na przestrzeni nawet nie miesięcy, ale lat. Śnieżka w wersji z 2025 to kreatywne cmentarzysko, które nie zdołało poruszyć mnie choćby w minimalnym stopniu.

To intrygujący film i blockbuster z wyraźnym autorskim sznytem, w którym jednak jest zbyt dużo pęknięć, aby móc uznać go za dzieło spełnione. Właściwie w każdym aspekcie znajdziemy w twórczości koreańskiego laureata Oscara film, który zrobił coś lepiej.

Piszczan jednak wybrnął z zastawionych pułapek, wkładając do realizacji serce i bardzo uroczo i przystępnie wyjaśniając obecne w tym świecie maksymalne przerysowanie i krindż.

Jeśli nowy film Eggersa miałby wyjechać z Dolby Theathre wyłącznie z jedną statuetką, niech to będzie właśnie ta, bo dawno nie byłem pod tak wielkim wrażeniem roboty operatorskiej.

Generalnie Wujek Foliarz to seans, który można uznać za zabawny. Radzi sobie zarówno z komizmem czysto sytuacyjnym, jak i we wspomnianych wcześniej bardziej subtelnych scenach, gdzie musi okazać sympatię do swoich bohaterów. Mimo zwierciadła, które jest tu najkrzywsze z krzywych, film ma dużo szacunku do postaci, a jego serce bije po właściwej stronie. Zdarzy mu się nawet, co w sumie jest jednym z nadrzędnych morałów, odnaleźć nutę foliarza w każdym.

Nieciekawa intryga to jedno, gorzej jednak, że Nowy Wspaniały Świat nie ma do zaoferowania nic także w temacie akcji. Kapitan leje jakichś oprychów. Są wojskowi, czerwony Hulk i wielu innych, to sobie leci, specjalnie nie przeszkadza, acz w żadnym momencie nie angażuje.

Właśnie takie filmy o miłości powinny powstawać jak najczęściej.

Putin wygląda fatalnie, jest maksymalnie sztuczny, a momentami, kiedy nie ma w pobliżu innych aktorów z prawdziwymi twarzami czujemy, jakbyśmy oglądali jakąś nieudolną animację. Jakby tego było mało, paskudnie wygląda właściwie wszystko.

Wątki mnożą się w rodzinie, na szczeblu polityki lokalnej, bardziej centralnej, wśród służb i związków małżeńskich. Wszystkie się zaplatają, nie ma jednak szans, aby na przestrzeni pięciu odcinków wszystkie znalazły satysfakcjonujący koniec. Zagadka niby się rozwiązuje, winni zostają znalezieni, ale nie ma tu ujścia, które powinno domknąć skrzętnie budowane relacje.

Melodramat, który doskonale radzi sobie z wywołaniem poruszenia.

Najbardziej w pamięć zapada interpretacja Lenia Brzechwy w wykonaniu Czesława Mozila. Naprawdę kapitalny to kawałek, trudno go wyrzucić z głowy nawet kilka dni po seansie.

Ogląda się to lepiej niż ostatnio, bo szybko zauważamy, że Disney rękami reżysera Barry'ego Jenkinsa posłuchał malkontentów. Efekt nie jest może jeszcze jednoznacznym sukcesem, widać jednak, że popracowano trochę nad mimiką komputerowych lwów.

Końcówka pokazuje, że jest to dalej, mimo dość średniej oryginalności, historia pełna rozrywkowego potencjału. Mogła być jednak jak widać dużo krótsza i lepiej skondensowana.

138 minut seansu dostarcza całą paletę emocji. O palecie kolorów też, z racji jej pieczołowitości, należy wspomnieć. Każdy, kto oglądał poprzednie filmy Seana Bakera wie o czym mówię.

Prawdziwy ból to film, którym Jesse Eisenberg test na polskość zdał na czwórkę z plusem. A przy okazji a przy okazji zdołał na kanwie tej opowieści pokazać kilka innych swoich reżyserskich atutów.

Gaga i Phoenix to też para, na którą chce się patrzeć. Problem w tym, że scenariuszowy silnik i reżyser wyciągają z nich jakieś 10 procent tego, co mogliby pokazać i co my wszyscy chcielibyśmy zobaczyć.

Simona Kossak to jednak film, który mając na swoim tapecie piekielnie ciekawą bohaterkę i równie piekielnie ciekawą branżę, w której działała, nie wyciąga z tych aspektów absolutnie nic, co mogłoby sprawić, że będziemy mówić o udanej biografii. A dla takich jak tutaj szkoda zwierzątek, ale przede wszystkim szkoda Sandry i Simony.

Jasne, jest to film, w którym ważnym wątkiem jest podejście do studentów i mobbing, jednak w żadnym stopniu nie jest on oceniający. Dyskusyjne moralnie zachowania znajdziemy w pojedynczych scenach, ale podstawą jest młodzieńcza energia i trwająca nieustannie konfrontacja uczuć, odegrana znakomicie.

Takie biografie, gdy powstają w Stanach, mają nominacje do wszystkich największych nagród w sezonie, a ich główny aktor kończy z Oscarem za rolę pierwszoplanową. Można tu znaleźć niedociągnięcia, ocenić kilka wątków jako niedopowiedziane i znaleźć parę luk, jednak całościowo uważam Kuleja za sukces.

Nie ma jednak chyba takiej pary oczu, która po głębszej analizie nie uzna filmu otwarcia gdyńskiego festiwalu za pusty i sterylny emocjonalnie. Kilka dni temu słysząc, że to właśnie będzie tegoroczny polski kandydat do Oscara, pochwaliłem tę decyzję, uznając za odważną i oryginalną. Po seansie muszę jednak stwierdzić, że nie broni się ona kryterium jakościowym, bo Pod wulkanem to najsłabszy reprezentant Polski od czasu ostatniego filmu Andrzeja Wajdy, Powidoków.

Urugwajczyk dał serii naprawdę sporo świeżego powietrza. Jeśli dostanie kolejną szansę, czas zacząć rozwijać jej skrzydła.

Trudno jest taki film jak Deadpool & Wolverine osadzić na ograniczonej liczbowej skali. Jego struktura, często niemająca nic wspólnego z jakimikolwiek standardami udanego blockbustera, mocno podważa sens takiej oceny. Bo choć absolutnie nie jestem w stanie powiedzieć, że to produkcja dobra, to raczej myślę o nim, jako o filmie momentów, który pozwala wyjść z seansu całkiem uradowanym.