Joker: Folie à Deux

Joker: Folie a deux jest ciekawym podejściem do postaci Jokera, w którym reżyser odpowiada na pytania z poprzedniej części i zostawia nas z nowymi. To także studium społeczeństwa, które szuka idoli za wszelką cenę i szybko utożsamia się mordercami, jeśli są oni barwni. Wydaje mi się, że zakończenie mocno podzieli widzów na tych, którzy będą zachwyceni tym, jak reżyser odpowiada na pytanie, czy Joker, którego oglądamy na ekranie, jest tym wrogiem Batmana i na tych którzy, będą raczej rozczarowani

Są oczywiście i tacy, którym ten film się podobał. Ja niestety do nich nie należę, chociaż rozumiem koncepcję reżysera i na papierze nawet mi się ona podoba. Już w oryginale Joker potraktowany był bardzo niekomiksowo i w kontynuacji reżyser poszedł jeszcze bardziej w tą stronę, dostarczając głównemu bohaterowi więcej nieszczęść, a momentami wręcz upodlenia. Nie mam problemu z tym, co twórcy zrobili z Jokerem, tylko jak to zostało ukazane na ekranie.

Gaga i Phoenix to też para, na którą chce się patrzeć. Problem w tym, że scenariuszowy silnik i reżyser wyciągają z nich jakieś 10 procent tego, co mogliby pokazać i co my wszyscy chcielibyśmy zobaczyć.

Choć Joker: Folie à Deux może wydawać się ryzykownym i miejscami nie do końca udanym eksperymentem, trudno nie cenić jego odwagi w oderwaniu się od blockbusterowych schematów. Phillips podjął próbę stworzenia czegoś odrębnego, zamiast serwować kolejne efekciarskie widowisko. Nawet jeśli za dużo tu łopatologii i psychologicznych uproszczeń, zdecydowanie ciekawsze jest takie śmiałe podejście, niż kolejne bite od sztancy superhero o ratowaniu świata.

"Joker 2" nie jest filmem tak złym jak wielu mówi, ale nie jest też tak dobry jak bym chciał. Szanuję Phillipsa za podjęcie ryzykownego miksu gatunkowego oraz szukania nowych środków wyrazu. Nie zawsze ma równe tempo, a parę numerów musicalowych jest zwyczajnie zbędnych, jednak ma w sobie wiele dobrego. Intrygujące kino, nie pozwalające sobie na nudę.

Nie jest to wcale najgorszy film. Jednak przyglądając się z bliska szczegółom można dostrzec poważne rysy, pęknięcia, których niestety nie da się usunąć samymi chęciami i gwiazdorską obsadą. Nie da się też wcale zapomnieć o historii i morale płynącym ze wcześniejszej odsłony [...]. Pierwszego Jokera oceniłem na 9, po ponownym seansie jednak byłbym gotów obniżyć notę o pół, jeśli nie całe oczko. A Folie à Deux? Nie zdziwiłbym się, gdybym kiedyś [...] nie zdecydował o jeszcze niższej nocie.

To film niepowtarzalny, ale przez to też bolesny, gdyż naprawdę chciałbym bardziej go lubić.

O JOKERZE 2 POWIEDZIANO JUŻ NAPRAWDĘ WIELE, ALE MAM WRAŻENIE, ŻE NIEWIELE DOBREGO. Tym bardziej boli mnie, że i ja nie mogę dołożyć jakiejś optymistycznej cegiełki. Już jedynka była kompletnie nie moją bajką, a dwójka wypadła w moim odczuciu jeszcze gorzej... Zapraszam na moje wrażenia z tego filmu

Muzycznych scen jest sporo, choć odczuwam, że musicalowy potencjał nie został w pełni wykorzystany. Oniryczna scena na dachu Hotelu Arkham wydaje się być samotną wyspą. Są jeszcze występy w telewizji i sądzie, ale brak im fantasmagorycznych iluzji. Zwichrowana psychika szalonego klauna nie zrodziła spodziewanego przeze mnie szaleństwa. Obłęd został wzięty w karby.