Zamach na papieża

Zamach na papieża nie jest udanym filmem. Ma swoje momenty, ale ostatecznie to nudne kino, oparte na ciekawym pomyśle, który jednak zupełnie gubi sens i tempo. Sprawia wrażenie, jakby jego jedynym celem było spotkanie się ze starymi znajomymi na planie po raz ostatni. Szkoda, bo po tym twórcy oczekiwałem odejścia w znacznie lepszym stylu. Choć czuć w tym filmie rękę Pasikowskiego, może niektórym fanom wystarczy to jako forma zamknięcia pewnego rozdziału. Ja liczyłem na więcej. Dużo więcej.

Pasikowski zaparkował w latach 90. i od dłuższego czasu nie chce się ruszyć. Mimo radykalnych zmian w trendach opowiadania sensacyjnych historii także w Polsce, na jego film można iść przygotowanym. Na etapie Jacka Stronga czy Pokłosia można było myśleć, że twórca ten idzie w nową stronę, później już raczej okopał się we wcześniejszej pozycji. Zamach na papieża to jednak najbardziej najntisowy film w jego dorobku.

Nie przyznałbym temu filmowi oceny 2.1 na 10, bo byłoby to niesprawiedliwe, ale 3.7 to już adekwatna nota - na więcej nie mogę, jako recenzentowi i fanowi oryginalnej dylogii Psy, sobie pozwolić. Jeżeli to faktycznie miało być ostatnie wspólne dzieło Bogusława Lindy i Władysława Pasikowskiego, to dobrze, że obaj panowie już się nie spotkają na planie, nie wysilą się i nie wyprodukują więcej takich gniotów.