Dom dobry

Smarzowski ma ogromny talent do tworzenia obrazów, które zapadają widzowi w pamięć. Może nie całe fabuły, ale ich fragmenty. Tak było przy okazji Wołynia, Domu złego czy Wesela - i tak niestety jest z Domem dobrym. Pewne sceny już ze mną zostaną. Będą przestrogą, by nie pozostawać obojętnym.

Dom dobry pełny jest niestandardowych konstrukcyjnych, które mają za zadanie wzmóc w nas wrażenie piekła, w jakim znalazła się główna bohaterka. Składają się na nie segmenty udane i rzeczywiście ze wszechmiar trafione, jak i takie, które są obok doznań, a jedyne co potęgują, to chaos.

Kino, które stawia lustro tam, gdzie inni wolą odwracać wzrok. Dzieło, które powinno być szeroko omawiane i pokazywane. Bo nie chodzi o kino, ale o ludzi, którym takie historie mogą pomóc znaleźć odwagę, by coś zmienić. Dla tych wszystkich pokrzywdzonych i dla milczącego otoczenia, aby przynajmniej w niewielkim stopniu przyczynić się do ograniczenia patologicznego zjawiska i stworzenia osobom pokrzywdzonym realnej drogi wyjścia z sytuacji. Bo może skończyć się tak jak w finale Smarzowskiego.

Zbudowany na wybitnych kreacjach Agaty Turkot i Tomasza Schuchardta "Dom dobry" Wojtka Smarzowskiego to wstrząsająca opowieść o domowej przemocy. Zaskakujący formą i realizacyjną precyzją obraz to być może jedno z najlepszych, a z pewnością najważniejszych dzieł w dorobku twórcy "Wesela", "Róży" i "Wołynia".