Zawsze powtarzam, że na wiele niedociągnięć w komediach romantycznych jestem w stanie przymknąć oko, bo darzę ten gatunek sympatią zupełnie nie-ironiczną i daję się wkręcać i robić w bambuko. W przypadku "Serce nie sługa" po pół godzinie wiedziałam już, że akcja się nie rozkręci i nikt nie naprawi paskudnych dialogów.

Pomimo dziwnej konstrukcji, totalnego przestawienia ról czy zbyt małej dawki humoru naprawdę może się podobać. Nie wszystko mi w nim zagrało, ale umiem docenić starania oraz odwagę twórców, którzy podeszli do tematu od kompletnie innej strony serwując nam coś niecodziennego i generalnie dającego do myślenia.

Gwiazdy, robią co mogą, a sam film był w kinach umiarkowanym hitem, więc być może zasada się sprawdziła. "Serce nie sługa" to kino do śmiechu i do płaczu, chociaż wielkich filmowych fajerwerków tym razem raczej bym się nie spodziewał.

Cierpi na częstą chorobę polskich rom-comów - ani ziębi, ani grzeje.

Przyjemna, niezbyt wymagająca komedia. Jeśli ktoś chce się odstresować po ciężkim dniu, "Serce nie sługa" może okazać się niezłym wyborem. Wystarczy odrobina dobrej woli i naprawdę można dobrze bawić się na najnowszym filmie Zylbera.

Gdy nie zmusza się nas do śmiechu, robi się całkiem zgrabnie. I dużo bardziej cieszy znamienny przekaz, że nawet najbardziej marnotrawna dusza może stać się najsolidniejszą opoką.

Koniec końców, wszyscy pracują na produkt filmopodobny, który szlachetny gatunek zamienia w marketingowy haczyk, a widza zostawia z bólem serca.

Ogólny koncepcja produkcji Serce nie sługa był dobry - film miał śmieszyć, bawić, a nawet wzruszyć do łez. Filip Zylber nieszczególnie jednak odnalazł się w tematyce rodzicielstwa, którą postanowił przedstawić, koniec końców doprowadzając swoje dzieło do seansu przepełnionego banałem.

"Serce nie sługa" miało być śmieszną komedią romantyczną, jednak w ostateczności wszystko się rozjechało i film stał się mieszanką wszystkiego, czego w filmach z tego gatunku widzieć nie chcemy. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda.

Dawno jak nie nigdy nie było w polskich kinach komedii romantycznej, której oglądania tak stanowczo bym odradzał. Serce nie sługa to nie film, na którego seansie potrzebne będą chusteczki. To film, który trzeba zapić alkoholem.

Parę razy można się pośmiać, powzruszać i szybko o nim zapomnieć.

"Serce nie sługa" miało śmieszyć, wzruszać i wprawiać w dobry nastrój. Miało... A tak mamy do czynienia z nudnym filmem o niczym, bo nazwanie tego tytułu produkcją o macierzyństwie byłoby nadużyciem. Nuda, sztampa, bylejakość i bieganie z Ewą Chodakowską.

Serce nie sługa, a film to nie tylko ładny obrazek. Kolejna polska komedia romantyczna, która nie ma w sobie ani odrobiny wiarygodności.

Twórcy próbują przełamać kolekcję utartych klisz niekonwencjonalnym zwrotem akcji. Wychodzi z tego słomiany manifest, spalający się na popiół w obliczu poważnej tematyki, którą podejmuje.

Serce nie sługa nie jest jakąś tragedią, którą nie da się obejrzeć z przyzwoitą dawką przyjemności. Ten film ma wiele problemów i niedociągnięć, ale też ma serce na odpowiednim miejscu. A to dla mnie jest najważniejszą cechą komedii romantycznej, która w ten sposób potrafi przyciągnąć do opowiadanej historii i stać się przyjemną rozrywką.

Trudno przyjąć tę tradycyjną opowieść szczególnie w czasach, w których nadal prawo aborcyjne w Polsce jest jednym z najbardziej restrykcyjnych na świecie. Trudno "śmiać się przez łzy", kiedy scenariusz tej komedii przypomina źle sklejoną opowiastkę z kilkoma patentami na widzów.

Boleśnie konserwatywny wydźwięk filmu oraz papierowe, schematyczne postacie skutecznie psują zabawę. Domagała jest tu typowym Domagałą, a Gąsiorowska Gąsiorowską. Nie grają nic, z czego byśmy ich nie znali.