Mamy bowiem prawdopodobnie do czynienia z jednym z ważniejszych i bardziej spektakularnych powrotów wielkiego mistrza ostatnich lat.

Widziałem już nieco tych filmów o dzieciństwie autorów. Były zarówno nijakie jak i słabe. Ten zdecydowanie należy do drugiego typu. Jest on także kolejnym przykładem tego jak reżyser nie umie nakręcić czegoś dobrego od dłuższego czasu. Zabrakło mu pomysłu, wyczucia, a także jakichkolwiek umiejętności kreowania dobrych historii.

Absolutnie doskonały list miłosny do X muzy, pisany na światłoczułej taśmie w sposób zarówno pragmatyczny, jak i emocjonalny.

Epopeja rodzinno-filmowa najbardziej wpływowego i najbardziej popularnego żyjącego reżysera. To ostatni taniec reżysera, który od 52 lat tworzy własny pomnik. Spielberg zostawia sobie piękne zwieńczenie kariery, ale bynajmniej nie pokazuje nam tanich truizmów o tym jak wchodził na szczyt, a o tym jak jako dziecko i nastolatek doszedł w ogóle do tej pasji. Niezwykle emocjonalny, niezwykle ludzki i ciepły film.

Autobiograficzny film Spielberga łączy - w nie zawsze przekonujący sposób - historię przebudzenia artysty z rodzinnym dramatem.

Od filmu dedykowanego filmowi - i od nazwiska samego reżysera - oczekiwałoby się więcej niż poprawnego wykonania, wręcz: bardzo dobrego, na światowym, deklasującym konkurencję poziomie. I nie inaczej jest z recenzowanymi Fabelmanami: trudno tu się przyczepić do czegokolwiek. Obraz Spielberga zachwyca aktorstwem, ciekawymi dialogami, spójnym scenariuszem, poprawnym montażem oraz pięknymi zdjęciami i muzyką.

Spielberg zrobił to po swojemu. Pewnie nieraz mija się z prawdą, sporo ubarwia, ale snuje miłą i dobrą opowieść. Kreuje bajkę o przeszłości, która pewnie nie istniała, lecz we wspomnieniach ma prawo tak wyglądać.

Siła "Fabelmanów" tkwi w prostocie. To 100 procent klasycznego amerykańskiego kina, opowiadającego o rodzinie, mitycznych suburbiach, dojrzewaniu w liceum, gonieniu amerykańskiego snu i egzystencjalnych zmaganiach artysty.

Z jednej strony świetnie odmalowany portret rodzinny, z drugiej list miłosny o kinie i do kina. Bazująca na wątkach biograficznych opowieść o tym, jak w Spielbergu rodziła się pasja, której podporządkował całe swoje życie.

Steven Spielberg, podobnie jak w swoim serialu telewizyjnym z lat 80., przedstawia kolejną niesamowitą historię - tym razem jednak zbudowaną na fundamencie refleksji nad wyboistym czasem dojrzewania i problematyczną drogą do powiązania pasji z życiem zawodowym.

Nie spodziewałem się, że Fabelmanowie będą tak ciepłym, mądrym i przejmującym filmem. Steven Spielberg wrócił z dalekiej podróży i udowodnił, że potrafi stworzyć wielkie kino, które nie jest blockbusterem. Nie przejdziecie obok tej produkcji obojętnie. Będziecie mogli do niej wracać i za każdym razem odnajdywać w tym coś innego.

Fabelmanowie, jak chyba żaden dotychczasowy film Spielberga, są kinem prawdziwym. Mimo lekko rozbitego scenariusza, w pierwszej połowie złożonego z luźno następujących po sobie sytuacji, to najlepszy od prawie dwudziestu lat film reżysera właśnie dlatego, że został nakręcony z potrzeby serca, a nie chęci zarobku lub opowiedzenia w pompatyczny sposób o ważnym wydarzeniu z historii USA. Tym razem tylko przy okazji jest to film idealnie wpasowujący się w gusta Akademii Filmowej.

Choć najnowszy film Spielberga nie jest kinem wielkim, transgresyjnym, to serce ma po właściwej stronie. Niczym truizm zabrzmi stwierdzenie, że autentycznie wzrusza i bawi, a także przypomina, żeby zawsze być wiernym przede wszystkim swoim marzeniom, ale to właśnie taka filmowa kluska - do przytulenia i ukochania: 100% feel-good movie w feel-good movie.

Z całego serca polecam Fabelmanów jako odskocznię od szarej rzeczywistości. Jest to historia rodziny - w pewnym sensie podobnej do naszych. Rodziny zmagającej się z niezrozumieniem, stojącej przez trudnymi wyborami, momentami nierozumiejącej potrzeb konkretnych członków.

Rodzinne konflikty nie wybrzmiewają na tyle, abym przejął się losem poszczególnych osób. Stryjek Spielberg nie czaruje już tak bardzo, jak wcześniej. Na szczęście wujek Boris strzela takim monologiem, że czapki z głów, a wyłapywanie meta nawiązań do lubianych dzieł twórcy jest niczym łowienie złotych rybek w oczku wodnym.

Powinniście wybrać się na "Fabelmanów", ponieważ to piękne filmowe zwieńczenie tego roku i uhonorowanie kariery wielkiego hollywoodzkiego twórcy.

Jeśli zatem podczas Oscarów 2023 zobaczycie, że "Fabelmanowie" dostali najwięcej nominacji, to nie będzie to tylko zwykły ukłon w stronę utytułowanego twórcy, ale sytuacja całkowicie zasłużona. To jest bardzo dobry film i zdecydowanie polecamy zobaczyć go w kinach gady tylko się w nich pojawi.

Być może stwierdzenie, że film Stevena Spielberga jest dziełem wybitnym, zbyt mocno nam spowszedniało. W końcu amerykański reżyser uznawany jest za jednego z najlepszych twórców filmowych we współczesnym kinie i rzadko kręci filmy słabe. Nie potrafię jednak znaleźć przyczyny, dla której mogłabym przygasić swój entuzjazm po obejrzeniu Fabelmanów.

To autobiografia kogoś, kto boi się zejść głębiej, przedrzeć się przez rodzinne legendy, przeprowadzić na sobie autoanalizę

Emocje niosą widza przez niemal baśniowy seans, znajdują swoje ujście w odpowiednich momentach i mimo czasem nieco gorzkich rozstrzygnięć film wprawia w fantastyczny nastrój. Powstała kolejna wielka produkcja Spielberga, będąca osobistym listem kierowanym właśnie do nas, widzów.

Reżyser opowiada dzieje wyimaginowanej rodziny, łudząco podobnej do swojej. Spielberg bowiem pokazuje nam swój pierwszy film obejrzany w kinie razem z rodzicami.

Choć więcej tu poprawnej realizacji w domowym zaciszu niż efekciarskiego otoczenia wielkich plenerów i dekoracji, kryje się w nich nieskrępowane uczucie. Ta prosta i piękna radość z wyjazdu na biwak, pójścia na pierwszą randkę, zdobycia sprawności czy aplauzu kolegów z klasy. Fabelmanowie to umiłowanie samego tworzenia.

O stronie wizualnej nie ma się co rozpisywać, wiadomo, że wszystko jest na tip-top, w końcu Spielberg od lat współpracuje z tą samą rewelacyjną ekipą, na którą składają się m. in.: Janusz Kamiński i John Williams. Wspaniali są aktorzy, zwłaszcza Michelle Williams i Gabriel LaBelle, dla którego jest to pierwsza tak znacząca rola. A sam film jest ciepłą, choć nieprzesłodzoną i nie pozbawioną goryczy, w sumie prostą historią, która może trafić do serc nie tylko fanów Stevena Spielberga.

Jak ostatecznie będzie czas pokaże - ale i bez wyróżnień, "Fabelmanowie" pozostają dziełem na którym Spielberg odciska swój autorski ślad i to nie tylko ze względu na personalny wydźwięk przedstawianej historii. O rzeczach małych trzeba bowiem umieć opowiadać równie dobrze co o tych wielkich - a Amerykanin jest w tym aspekcie twórcą niedoścignionym.

Wielu mówi, że "Fabelmanowie" to najlepszy film Spielberga od lat i trudno się z tym nie zgodzić. Ale to też inny Spielberg, który tym razem kamerę zwraca na siebie, tworząc portret swojej rodziny. Bez lukrowania, zakrywania się nostalgią i słodzenia, za to szczerze, z pasją oraz empatią. Niby kameralny, a jednak magiczny film.

Jeden z najlepszych filmów 2022 roku. Steven Spielberg, zainspirowany własnymi doświadczeniami, stworzył poruszającą historię, list miłosny do wartości, którymi są sztuka oraz rodzina.