Jest rozrywkowo, jest bardziej brutalnie. Zabawa gorsza niż w przypadku poprzedniej części, ale można się nieźle bawić, jeśli tylko z góry zaakceptuje się fakt oglądania tego samego filmu po raz szósty.

Konkretna dawka dobrej, sprawnie zrealizowanej zabawy. Warto dać jej szansę.

Ma swoje mocne punkty, bez dwóch zdań. Ale to nie jest produkcja klasy dwóch pierwszych części cyklu, a na tle wielu współczesnych slasherów czy horrorów wypada ledwie przyzwoicie.

Jest zaskakująco bezpieczny jak na część, która miała tyle potencjału, żeby zrobić coś więcej.

Wydawało się, że udany przed rokiem powrót do Woodsboro będzie incydentalnym sukcesem bazującym głównie na nostalgii i delikatnym liftingu opowieści o legendzie Ghostface'a. "Krzyk VI" udowadnia jednak, że te podrasowane absurdem i podlane sztuczną krwią zabawy w ciuciubabkę z zamaskowanym psychopatą mogą jeszcze sprawiać niemałą przyjemność i zaskakiwać pomysłowością, nie tracąc zarazem wiele ze swojej prostoty.

Cóż powiedzieć, jak nie kochać produkcji z tak dobrze wykonanym riserczem, że nawet filmoznawcy mają na ścianie plakat "I hate movies"? Krzyk VI być może nie wnosi zbyt wiele do kina grozy i pewnie szybko zostanie zapomniany, ale przy tym stanowi obraz zwyczajnie wart zobaczenia.

Czysta zabawa serią i gatunkiem, pełna odniesień i nawiązań, które dostarczają mnóstwo rozrywki.

Nawet z rozczarowującą końcówką, "Krzyk VI" to kawał porządnej, sprawnie zrealizowanej rozrywki i przykład serii, która wciąż ma na siebie pomysł.

Jest świetną kontynuacją kultowej serii. Wes Craven byłby zadowolony. Twórcy wiedzą, dokąd zmierzają - i jest to odpowiedni kierunek, który zadowoli wszystkich fanów zarówno poprzedniej części, jak i oryginału.