Syn

Po doskonałym"Ojcu"Florian Zeller kuje żelazo póki gorące i na kanwie sukcesu artystycznego realizuje w doborowej obsadzie swoje kolejne teatralne dzieło i niestety zalicza spory "fuck up". Zacznijmy od tego co w tym filmie najbardziej razi - a mianowicie wszelkie zabiegi stylistyczne które w Ojcu nadawały jakiejś głębi w Synu stają się pustą metaforą-sprawia to też hermetyczność scenariusza i przez to nikt aktorsko nie wybrzmiewa(jednak scena z Hopkinsem kradnie całą uwagę).Niedobrze to wyszło.

Oczywiście, że ogromne rozczarowanie po świetnym ,,Ojcu", choć z tego wszystkiego ,,Syn" ujdzie, bo miewa niezłe sceny, a także obsada jakoś to ciągnie.

Jest chwilami szantażem emocjonalnym, a do tego ciężko mi utożsamić się z tytułowym bohaterem. Jackman świetny w swojej roli.

Zwyczajni ludzie. Zupełnie nie rozumiem złego przyjęcia tego obrazu, a opinie o "szkodliwości dla psychiatrii" zakrawa wręcz na kpinę (i to opinie z kraju, gdzie psychiatria leży i kwili). Zeller nie operuje już tą świeżością co w fenomenalnym "Ojcu", stawia na tradycyjną konstrukcję, uprawia emocjonalny szantaż, ale mówi o depresji uniwersalne prawdy warte dostrzeżenia. No i Hugh Jackman z prawdopodobnie najlepszą rolą w swej karierze (epizod Hopkinsa to pieprzone złoto!). Mnie kupił.

młody człowiek pod byle prezentem chce strzelić samobója, a starszy trzyma się kurczowo życia. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/syn-ojciec-oceny-woda-8-10-ogie%C5%84-6-10-za-hannibala